နဂါးမင်းသား၏ကံကြမ္မာ

အပိုင်း (၁၁) ချီဘုရင်၏လောဘ

အမှောင်ကျနေတဲ့ လိုဏ်ခေါင်းတစ်ခုအတွင်းက ကျောက်တုံးစင်မြင့်တစ်ခုအပေါ်မှာ ရုတ်တရက်အလင်းရောင်တွေ စုဝေးလာခဲ့ပြီး လေဟာနယ်ကတုန်ခါလာကာ ပုံရိပ်နှစ်ခုက အလင်းတန်းထဲကနေ ထွက်ပေါ်လာခဲ့သည်။

နောက်တစ်ကြိမ်ရွှေ့ပြောင်းပို့ဆောင်ခြင်းနဲ့ ကြုံလိုက်ရတဲ့အခါ ဇူယွမ်ရဲ့ခေါင်းက မူးဝေသွားခဲ့ရသည်။ ဒီမသက်မသာဖြစ်နေတဲ့ခံစားမှုတွေ ပြေပျောက်သွားစေဖို့အတွက် သူ့ရဲ့နဖူးတွေကို နှိပ်နယ်နေလိုက်မိသည်။

“ယွမ်အာလား?”

အလင်းရောင်တွေ ပျံ့ကြဲသွားတဲ့အချိန်မှာ သူတို့ရဲ့ရှေ့ကနေ အံ့အားသင့်ကာ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ အသံတစ်ခုကို ကြားလိုက်ရသည်။ ဇူယွမ်ခေါင်းကို မော့ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ကျောက်တုံးစင်မြင့်ရဲ့ရှေ့မှာ ဝမ်းသာအားရစွာသူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ ဇူချင်ကို မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။

ဇူယွမ်ကပြုံးပြီးပြောလိုက်သည်။ “အဖေ…”

“လူရှုပ်လေး မင်းကငါ့ကို အရမ်းကိုထိတ်လန့်စေခဲ့တာပဲ…” ဇူချင်ရဲ့မျက်လုံးတွေထဲမှာ စိတ်မရှည်နိုင်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့ပြီး သူကလျှင်မြန်စွာနဲ့ ရှေ့ကိုလျှောက်သွားခဲ့လိုက်သည်။ ဇူယွမ်ကျောက်တုံးစင်မြင့်ပေါ်မှာ ပျောက်ကွယ်သွားတာ နေ့တစ်ဝက်လောက် ကြာမြင့်နေပြီဖြစ်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းက သူ့ကိုအကြီးအကျယ်ထိတ်လန့်စေခဲ့ပြီး တစ်ခုခုကို ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရသလို ဖြစ်စေခဲ့သည်။

ဇူယွမ်က ဇူချင်ရဲ့အမူအယာကို မြင်လိုက်ရတဲ့အခါ ဇူချင်တစ်ယောက်ဒီနေရာမှာ သူကိုယ်တိုင်သေဆုံးသွားမှာကို စိုးရိမ်နေတဲ့အလား ဝမ်းနည်းစွာခံစားနေရတာကို နားလည်ခဲ့ရသည်။ ဇူယွမ်သူ့ရဲ့ခေါင်းကိုသာ ကုတ်လိုက်မိပြီး ချက်ချင်းပြောလိုက်သည်။ “အဖေ…ကျွန်တော့်ရဲ့ စွမ်းအင်ဝင်ပေါက်ရှစ်ခု ပြန်ပေါ်လာခဲ့ပြီ!”

“ဘာ?!”

ဇူချင်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်က ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားခဲ့ရပြီး ဇူယွမ်ရဲ့ပုခုံးတွေကို အလျှင်အမြန်ပဲ ရိုက်လိုက်မိသည်။ သူ့ရဲ့မူလချီတွေကလည်း ဇူယွမ်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို စစ်ဆေးဖို့ဝင်ရောက်သွားခဲ့ကြသည်။