Town - 2min

...1...

Normal bir gündü her zaman ki gibi okuluma gider sonra dersane veya kütüphane ye gider ders çalışırdım. Ama bugün normal bir gün olmadığını fark etmem uzun sürmedi.

Okul çıkışı çantamı alıp sınıftan çıktım. Sınıfta arkadaşım yoktu. Kimse benle takılmayı istemezdi ama ben basketbol takımında oynamaya devam ederdim.
Bazen antrenmanda kimse beni izlemezdi ama ben mutluydum. Neyse
Okuldan çıktım eve gitmeden önce babamın yanına gitmeye karar verdim ama büyük bir şehirde yaşadığımız için gitmek zor oluyordu. Metro istasyonuna doğru yürümeye başladım okula yakındı.

Geldim ve metroyu beklemeye başladım. Çok geçmeden gelmişti. Şaşılmamış bir durum olucak ki yine yer yoktu. Ayakta gitmek çok yorucu oluyordu. Metrodan inip babamın şirketine yürümeye başlamıstım. Ordaki herkez beni tanırdı gidince jiu abla dediğim çalışan babamın beni beklediğini söyledi. Benim geleceğimden haberi var mıydı ki?

Babamın odası en üst katta ve büyüktü
Asansöre binip 12. Kata bastım. Geldiğimde telaşlıydım. Babamın ne diyeceğinden  değil bu adam beni ürkütüyor. Kapıyı çalıp içeri girdim. Babam her zaman ki gibi değildi mutsuzdu, üzgündü. Nedenini anlamak adına sordum :

" baba bişey mi var?"

"Evet çok büyük bişey var"

Böyle söyleyince merakla baktım.
Babam bir anda söyledi ben şaşırdım şahsen.

"Bir nedenden dolayı şirketimizi bir daha açmamak üzere kapatıyoruz."

"Ne diyorsun sen!"kendi adıma üzülüyordum büyüzden biraz fazla tepki verdim.

"Seungmin bende böyle olsun istemezdim ama bu neden çok büyük bişey lütfen beni anla."

"Bir dakka bu neden ne?".
"Söyleyemem" dedi.

"Baba şimdi şirketin kapanması sıkıntı  biz nasıl gecinecegiz."

"Seungmin herşeyi halletmeye çalısıyorum birikmiş paramın üstüne burayıda satınca çok fazla paramız oldu
Yani kendime başka bir iş bulana kadar yeter"

"Baba ne dediğinin farkında mısın diyorsinki şirketi kapatıyoruz e benim ilaçlarım,okul ihtiyaçları onlar nolucak düşündünmü hiç."

"Seungmin ne diyorsan haklısın ama biz kasabaya taşınıcaz buraya çok yakın hemde büyük. Orda okula başlıcaksın belki yeni arkadaşlar bulursun bende işime orda devam ederim hmm olmaz mı?"

"Peki baba"diyip odadan çıktım ne hali varsa görsün umrumda değil sadece kendimi düşünüyorum. Benim piskolojik sıkıntılarım var büyüzden 3 yıl hastanede tedavi gördüm. Ailem beni büyüzden sevmezdi annem benim gibi bir çocuğu olduğu için bizi terk etti babamda kendi halinde dolaşıyor. Kimsenin beni taktığı yok yani kısacası.

Bunları düşünürken eve varmıştım. Eşyalar toplanmaya başlamıştı bile. Bende Yavaşça odama çıktım. Bavulumu alıp içine kıyafetlerimi koydum. O kadar çok eşya varkii bunları nasıl sıdıracaktım. Sinirliydim sinirimi birinden çıkartmadan eşyalarımı topladım ve odadan çıktım. Kulaklıklarımı takıp yürümeye başladım.

Bu adaletsiz dünyadan nerfet ediyorum.Tam düzeldim diyordum yine boka döndü. Hiç kimseye dertlerimi anlatamadığım için içimde dahada yoğun bir hal alıyordu. Yürümeye devam ederken cebimden bir fotoğraf çıkartım.
Fotoğrafı annemin en sevdiği fotoğraflar arasında bulmuştum. Fotoğraf ta benim olduğum bölüm yırtılmıştı. İlk bulduğumda anlam verememiştim ama  Ailemin beni sevmediği anlayınca dünyam başıma yıkılmıştı. Hep aklıma gelince üzülüp ağlardım ama  artık üzülmüyordum zaten sevilecek bir yanım yoktu. Okuldakiler benim kalpsiz ve çirkin  olduğumu düşünüyor. Ama ben sevgi ne bilmiyorum ki. Ben çirkin ola bilirim ama kalbim var sadece kullanımını  bilmiyorum.

Sinirlendiğim için elimdeki kağıdı buruşturdum kimin umurunda ki. "KİMSENİN UMRUNDA DEĞİL". Babamın dediği biraz da mantıklı gelmeye başlamıştı burda yaşadığım onca kötü şeyi silebilirdim belki. Orda yeni bir hayata başlaya bilirdim. Bir anda ortamın içine sıçan telefon sesine döndüm. Babam arıyordu açdım:

"Alo! Baba noldu?"
"Seungmin gel yola çıkıyoruz"
"Peki baba"

Babamın çağırmasıyla adımlarımı ters yöne çevirip yürümeye başladım. İçimden bu kararın iyi olduğunu düşünüyordum ama benim olduğum yerde ne zaman iyi birşey oldu ki.
Eve varmıştım babam kapıda beni bekliyordu çok mutluydu. Anlam veremiyorum şu deli adamın ifadelerine.
Nasıl bu durumda mutlu olabilir ki?

Uzun bir yol geçmişti kasaba sandığımdan çok büyüktü. Her yerde solmuş agaçlar, bahçeler, evler vardı kasaba diyip geçmeyin. Her bı bok vardı sinema, giyim mağazaları vb. yerler vardı çok değişikti. Sonra bir araya saptık yani sanırım burdaki en büyük ev filandır dedim. Çünkü çoğu ev orta boylarda idi. Garip!.

Geldiğimizde hava çok güzeldi sonbahardı aslında ama hava güzeldi. Bizim orda havalar hiç böyle olmazdı ya çok sıcak ya çok soğuk ortası yoktur. Burda ılık bir hava vardı rüzgar yavaş yavaş esiyordu. Yüzüme çarpan rüzgar insanı güzel hissettimişti neden bilmiyorum. Arkamızdan taşımak için birkaç işçi geldi onların yardımıyla evi düzenlemiştik. Ben odama girip kıyafetlerimi yerleştirmeye başladım sonra dışarı çıkar etrafa bakardım. Yeni yeri gezelim bakalım.

....................................,.......................................

Merhaba. Böyle bişey oldu ben beğendim umarım sizde beğenirsiniz. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. İyi günler dilerim.