portre||• zeyçağ

0.1

O her zaman öpmek istediğim dudaklarını özenle çizerken derin bir iç çektim. Peki, fazla mı hızlı gidiyordum? Yavaşla be Zeyno yavaşla be kızım.

Yaslandığım duvardan doğrulup çizime devam ettim. Fazla yakışıklıydı hemde fazlası ile. Ama kısılan gözleridir benim zaafım. Her içten gülüşünde gözleri kısılırdı ve onu izlemek çok güzeldi.

Son ayrıntıları çizerken aynı zamanda kulaklarımı zil sesi doldurmuştu. Oturduğum yerden kalkıp önce eteğimi ve gömleğimi düzelttim. Ardından eğilip yerde ki çizim defterimi ve kalemliğimi aldım.

Sınıfa doğru yürürken karşıdan gelen Sinan, Ali ve Vefa'yı gördüğümde kocaman gülümsedim ve el salladım. Yanıma geldiklerinde bizim sınıfın önünde durmuştuk.

"Neredeydin kız kara bela?" Sinan'ın sorusuna karşılık,

"Okulun arka tarafında oturuyordum biliyorsunuz öğle saatlerinde çok güzel oluyor çokta kişi gelmiyor." dedim.

Hepsi kafasını 'anladım' anlamında sallarken Vefa da konuşmaya başlamıştı tam konuşmaya odaklanacağım an gözlerim Çağrı'yı yakalayınca derince yutkundum. Leyla'nın omzuna kolunu atmış gülüşerek ilerliyorlardı.

Leyla ile Çağrı arkadaştı yani gördüğüm kadarı ile fakat Leyla dan hiç hoşlanmıyordum. Bu önyargı değildi, okul da bazı öğrencilere yaptığı davranışlar sözlü zorbalık tarzıydı. Ve çok sinir bozucu bir kişiliği vardı.

Çağrı gibi naif ve iyi kalpli bir çocuk nasıl onla arkadaş olabiliyordu, anlam veremiyordum. Yani umarım arkadaşlardır.

En son bizim bir kaç metre uzağımızda durdular. Çağrı Leyla'nın saçlarını karıştırıp gidecekken Leyla'nın Çağrı'yı durdurup yanaklarını sıkana kadar.

Yanaklarının sıkılmasından nefret etmesi ile beraber Leyla'nın ellerini yüzünden çekmeye çalıştı fakat çokta başardığı söylenemezdi. En son Leyla ellerini çekti ve Çağrı'nın yanağından öpüp kendi sınıfına ilerledi.

Çağrı'yı öptüğü an nasıl hissettiğim bilinmezdi. Çağrı'nın hiç bir şeyi değilsin Zeyno. Değilim.

"Zeyno!"

"Kara bela!"

"Zeyno kız!"

Aniden kollarımdan tutulup sarsılmamla birlikte kendime gelip beni tutan ellerden kurtuldum.

"Arap! Ne yapıyorsun oğlum!?"

"Kızım kilitlenmiş gibiydin korktuk be!"

Bıkkın bir nefes verip Vefa'ya döndüm.

"Vefam teneffüste görüşürüz ben sınıfa geçiyorum."

O da dediklerime karşılık gülümseyip el salladı. Bende el salladıktan sonra sınıfa geçip yerime oturdum.

***

Teneffüs zili çaldığında matematik dersinin bittiğine şükür edip kitaplarımı çantama yerleştirdim.

"Hey Zeynep!"

Adımın seslenmesi ile arkama dönerken Çağrı ile karşı karşıya olmam bir olmuştu. Ve nefesim yeniden kesilmişti. Biraz geriye çekildim.

"Efendim."

Sesimin normal çıkmasına özen göstererek sergilediğim performans beni zorlasa da Çağrı'nın gülümsemesi ile takmıyordum bunu.

"Hafta sonu pazar doğum günüm."

Biliyorum.

"Ah öyle mi? şimdiden doğum günün kutlu olsun o zaman."

"Teşekkür ederim ama tabii ki basit bir cümle ile doğum günümü kutlayamazsın."

Anlamaz bakışlar gönderirken "Nasıl yani?" diye sordum. O ise gülümsemesini genişletirken sıradan kalktı.

"Sadece doğum günü partime gelmen yeterli. Seni de bekliyorum mutlaka orda ol. Görüşürüz!"

Yanımdan ayrıldığında derin bir nefes verdim ve sırama yaslandım.

Beni doğum gününe çağırdı.

Herkesi doğum gününe çağrıyor Zeyno.

Bakışlarım Çağrı'yı bulduğunda kapı önünde sınıf başkanı Simay ile konuşuyordu. Sanırım onu da doğum gününe çağrıyordu.

Peki özel bir konuşma olmayabilirdi ama sonuçta konuşmuştuk. Bu bile yeterdi.

Sanki ona baktığımı hissetmişçesine gözleri beni buldu. Ne yapacağımı bilemedim ama gözlerimi de çekemedim öyle dümdüz bakıyordum çocuğa. O ise içtenlikle bir tebessüm etmişti bana.

Ah kalbim iyi değildi.

Ve çok geç olmadan bende ona gülümsemiştim.

***

evet yeni kurgu!! sanki her gün bölüm atıyormuşum gibi yeni kurgu yayınladım.

bu kurguyu neden bilmiyorum ama aklıma gelince hemen yazmak istedim.

kurgunun konusunu aklima getiren dostucuğuma burdan teşekkürler ama bunu okumayacak ne harika🤟🏼🤟🏼🤗🤗

neyse umarım beğenmişsinizdirr<33