14.istasyon

Ölüler 'in Çizgisi

Düşüncelerimin için de kaybolur ken uyuya kalmışım. Uyandığımda Egemen beni seyrediyordu. Ona yanlış bir şey sormaktan korkuyorum. Herşeyi yanlış anlamış olabilirim. Ben bunları düşünürken Egemen konuşmaya başladı
"burdan çıkınca ne yapicam biliyo musun?"
"ne?"
"ilk işim özgürlük diye bağırmak olucak"
Ona gülümsedim. Ona insanların arasına girip ne olduğunu öğrenmeye çalıcağımı söyledim. İlk izin vermedi. Ona biraz çıkmıştım ve odadan çıktım . Herkes 'in toplandığı yere gittim. Bir kadın' ın yanına oturdum. Kulağıma fısılda dı. "uzaklaş burdan!"
"Neden?" "ölürsün. Git burdan". Ayağa kalktım geri dönmek için bir kaç adım attım. Bir anda arkamdan bir ses geldi arkama döndüm. Az önce yanında oturduğum kadın, içeri giren adam tarafından öldürülmüştü. Bir şok geçirdim. İnsanlar  ayaklandılar, kaçmaya çalıştılar. Korkudan elim ayağım titriyor du. Geri döndüm Egemene herşeyi anlattım.
"Yavaş yavaş herkesi öldürüyorlar. Sıra bize de gelir"   Bu lafları beni korkutmaya başlamıştı. Kapı nın ardındaki çığlık sesleri kulağımda yankılanıyordu. Başımdaki o ağrı o kadar kötüydü ki uyumak istedim. Çığlık atarak uyandım. Rüyamda baltayla insan kesilsiğini görmüştüm. Bu korkunç bir şey. Egemen yanıma geldi. "iyi misin?" "iyiyim sadece bir kabustu." "tamam." Egemen sessizce oda dan çıktı" nereye? " dedim,ama cevap vermedi. Arkasından çıktım. Onunla birlikte yürümeye başladım. Adımları hızlandı. Bir kapının önünde  durduk. Derin bir nefes alıp kapıyı yavaşça açtı. Buda neydi. Korkunç bir şey. Korkudan çığlık atacakken Egemen ağzımı kapattı." Şşş, yakalatmak mı istiyorsun bizi?"
Kalbim çok hızlı attıyordu, kim böyle bir caniliği yapar ki. Bu kadar insanı nasıl öldürürler ki? Burası morg gibi. Bir sürü ölü var. Egemen
-burdan çıkmamız lazım. Hemen!
-Ama nasıl?
-Geri dönelim ve artık bir şeyler bulalım.
-tamam.
Tam kapıdan çıkıyorduk ki, odadan bir ses geldi. Arkamıza döndüğümüzde bir telefonun çaldığını fark ettik. Egemen telefonu eline aldı. Gizli numara arıyordu. Hiç durmadan açtı telefonu. Kimsin? Garip bir şekilde montajlanmış bir ses cevap verdi.
-Sıra sizde. Yeni hedefim sizsiniz.
-Ne diyorsun sen? neredesin? Seni bulacağım.
-Komik sin. Beni bulman imkansız!

Ve sonra telefonu kapattı. İçimde tutamadım ve söyledim.
-Fark ettin mi?
-ne fark etmem gerekiyor?
-adam yüzümüze kapattı.
-Ciddi misin sen? Buna mı takıldın gerçekten?
-evet sen takılmadım mı?
-Gidelim.
Geri döndük odaya. Egemen çantasını aldı ve burdan kurtulmak için yolar aramaya başladık. Burdan kurtulmak için bir işaret olmalıydı. Egemen yerde duvar ve tahta arasına sıkıştırılmış bir kağıt parçası buldu. İçinde sağa dön ve ilerle yazıyordu. Kağıtta yazanı yaptık. Bu bir işaretti. Karşımıza Bir kapı çıktı. Kapı'nın ardında da aşağıya inen bir merdiven.
Egemen inmeye başladı. Ben ise tedirgin bir şekilde:
-bu kadar hızlı olma. Orada ne olduğunu bilmiyoruz.
-Bende öğrenmek için gidiyorum, gel.
Peşinden bende indim. Aşağıda bir oda vardı. Egemen kapıyı hızlı bir şekilde açtı. Bu oda çok garipti, duvrada insan resimleri vardı. Aralarında bizde vardık. Mırıldanarak bir şeyler söyledi. Sonra da yüksek bir sesle :
-Buraya tesadüfen gelmedik. Bilerek, seçilerek geldik.

Daha fazla korkmaya başlamıştım. Bir anda odanın içinde bir ses yankılandı. Telefonda ki garip sesti bu ses.
-burayı ilk bulan kişisiniz. Tebrik ederim ölmek istemyor musunuz?

Hemen lafa attladım.
-Evet ölmek İstemiyoruz.
-Bende öyle tahmin etmiştim.Dedikler mi yapmak zorunda sınınız.
Egemen :
-Ne istiyorsun?
-yarın akşam saat 20:00 burda olun.

Odaya geri döndük. Egemen çok soğuk kanlıydı. Oturdu oda 'nın bir köşesine. Ben ise oda da düşüncelere dalarak tur atmaya başladım.
Egemen :
-Yeter artık otur şuraya. Başım döndü.
-bıktım artık. Burayı hak edecek bir şey yapmadım.
-Tamam, sakin ol.
Biranda kapının arkasında bir şeyin yere düşme sesi geldi. Daha sonra da kahkaha sesleri.
Egemen hemen ayaklandı ve sonra...