Likeme Halloween Stories

Noodknop

Caro en de vrienden komen aan in het ziekenhuis. Ze stappen uit de bus en gaan naar binnen. Vince ligt in het ziekenhuis. Zijn toestand is stabiel maar kan nog verslechteren. Het is 31 oktober vandaag. Ze gingen normaal gezien met zen allen een leuke avond hebben. Vince zou met de brommer komen maar is onderweg gevallen. "Welke kamer is het weer?", vraagt Caro voor de duizendste keer. "Kamer 312", antwoordt Yemi, ook voor de zoveelste keer. Caro loopt bijna door de gangen. De rest heeft moeite om haar te volgen. In haar haast botst Caro tegen een verpleger aan. "Sorry.", zegt ze snel waarna ze doorloopt. Ze moet en zal Vince zien.

Als ze de deurklink van de kamer vastheeft twijfelt Caro opeens. "Ga je niet naar binnen?", vraagt Camille. Caro draait zich om en kijkt haar aan. "Ik weet niet. Ik ben bang.", zegt ze. Haar hoofd is naar de grond gericht. "Ik weet niet of ik het ga aankunnen om hem zo te zien.", vervolgt Caro. Ze zucht diep en blijft naar de grond kijken. "Het zal wel meevallen.", zegt Emma dan. "Het feit dat we hem mogen zien is toch een teken dat het niet al te erg is?", vraagt Yemi dan. Caro kijkt op en glimlacht zwak. Haar vrienden hebben gelijk. Na nog een diepe zucht neemt ze de deurklink opnieuw vast.

Caro stapt de kamer binnen en zoekt Vince. Als ze ziet hoe hij in het bed ligt, allemaal draden en buisjes rond hem en schrammen en wonden op zijn lichaam, voelt Caro de tranen opkomen. Zijn linkerarm is in het gips en zo te zien heeft hij een gebroken nek. "Vince.", zegt ze zacht. De pijn is duidelijk te horen in haar stem. Ook de vrienden krijgen het moeilijk. Caro neemt plaats in de stoel naast het bed en neemt Vince zijn hand vast. Een traan verlaat haar ooghoek. Yemi, Camille en Emma staan aan het uiteinde van het bed. Zij zijn meegekomen naar het ziekenhuis. Er mogen maximum 4 mensen op bezoek komen per patiënt.

"Jonas vraagt hoe het is. Is het goed als ik hem even bel?", vraagt Yemi aan Caro. "Tuurlijk Yemi. Je moet hier trouwens echt niet blijven hè. Je mag gerust naar huis gaan.", zegt Caro terwijl ze haar beste vriend aankijkt. "En jou hier achterlaten zeker? Ik dacht het niet.", antwoordt hij. Caro glimlacht door haar tranen heen en kijkt naar Emma en Camille. "Ik ben niet alleen. Emma en Camille zijn hier. En ik weet dat je een leuke avond had gepland met Jonas dus ga alsjeblieft en geniet ervan.", zegt Caro dan. Yemi twijfelt even maar geeft dan toch toe. "Oké maar als er iets gebeurt ofzo bel mij hè.", zegt hij terwijl hij haar een knuffel geeft. Caro knikt en Yemi neemt afscheid van de drie meisjes. Daarna verlaat hij de ziekenhuiskamer.

Camille en Emma hebben zich ondertussen ook neergezet en ze zitten in stilte op hun gsm. Wanneer de hartslagmeter sneller begint te piepen kijken ze allebei op. Caro kijkt eerst verbaasd maar al snel neemt de angst het over. "Wat, wat gebeurt er?", vraagt ze bang. Het gepiep begint luider te worden en het gaat steeds sneller. Emma aarzelt niet en drukt de noodknop in. Camille rent naar de gang en roept de dokters. Even later komen er verschillende dokters en verpleegsters de kamer binnen. Ze vragen aan de meisjes om de kamer te verlaten. "Maar wat is er aan de hand?", vraagt Caro, terwijl ze onder lichte dwang naar buiten geduwd wordt. "Complicaties.", zegt de verpleegster kort. Als Caro, Emma en Camille buitenstaan wordt de deur dicht gegooid.

Hopeloos zitten de drie meisjes in de gang te wachten. Camille en Emma zitten op de stoelen terwijl Caro de hele tijd heen en weer loopt. "Hou waarom duurt het zo lang?", vraagt Caro ongeduldig. "Het was geen goed teken. Complicaties, tss. Wat ben ik daar nu mee?", gaat ze verder. "Caro kun je alsjeblieft gaan zitten je maakt me zenuwachtig.", zegt Camille dan. Caro zucht en doet wat Camille vraagt. Haar been trilt van de stress. "Yemi en de rest zijn onderweg.", zegt Emma om de stilte te verbreken. "Ik heb ze ingelicht en ze komen eraan.", vervolgt ze. Caro glimlacht dankbaar. Ze staart naar de deur van de kamer. Als het maar goedkomt met Vince...

Even later zijn ook Yemi, Jonas, Maria en Scott toegekomen. De 'maximum 4 mensen' regel kan hun even niks schelen. "Wat is er gebeurd?", vraagt Maria aan Camille en Emma. Ze vraagt het expres niet aan Caro omdat ze weet dat ze al genoeg stress heeft. Camille wilt beginnen met vertellen tot ze opeens dokters horen praten vanuit Vince zijn kamer. "Start de reanimatie. Nu!", horen ze iemand luid zeggen. Automatisch staat Caro recht en ze gaat naar de deur. Ze zet haar oor ertegen en probeert te luisteren wat er gebeurt. Opnieuw hoort ze dat vreselijke gepiep. Het klinkt nog luider en sneller dan hierjuist. "Hartslag neemt af, zorg voor zuurstof.", hoort ze iemand zeggen.

Ze probeert de deur open te doen. Door de stress lukt dat niet van de eerste keer. Na een paar keer proberen krijgt ze de deur open en gaat ze naar binnen. Ze verstijft als ze ziet wat er gebeurt. Alle dokters staan rond Vince, maar ze ziet een glimp van hem tussen de dokters door. Hij heeft een zuurstofmasker aan en zijn ogen zijn nog steeds gesloten. Haar zicht wordt wazig door de tranen die opkomen. Ze kijkt naar de hartslagmeter waar ze langzaam een rechte lijn op ziet verschijnen. Een lange piep is te horen en de dokters stoppen de reanimatie.

"Nee nee nee nee nee!", roept Caro uit. Yemi en Maria stormen de kamer in en nemen Caro, die op de grond is gezakt, stevig vast. Al de vrienden komen binnen en niemand weet wat te zeggen. Alleen Caro's gesnik is te horen. "Het kan niet. Het mag niet.", zegt ze snikkend. De tranen stromen over haar wangen. Na een tijdje duwt Caro haar vrienden van zich af.

Ze gaat naar Vince zijn bed en gaat op de rand zitten. "Komaan Vince. Je kan me dit echt niet aandoen. Alsjeblieft, ik heb jou nodig.", zegt ze met het nodige gesnik ertussen. Caro legt zich naast hem neer en kijkt hem aan. Zijn ogen zijn gesloten en hij ligt nog steeds in dezelfde houding als toen ze daarstraks toekwam in het ziekenhuis. Opnieuw verlaten enkele tranen haar ogen en ze vallen op het kussen.

Ze wrijft over zijn wang en slikt. Ze kan niet geloven dat hij er niet meer is. Ze wilt het niet geloven. Ze legt haar hoofd op zijn borstkas en neemt zijn t-shirt vast. Zo blijft ze even liggen. Het lijkt even dat de wereld stilstaat voor Caro. Het is alleen zij. Zij en Vince. En zelfs hij is er niet meer. Bij die gedachte stromen de tranen opnieuw over haar gezicht. Ze kan het niet bedwingen.

De vrienden staan nog steeds allemaal in de kamer. Niemand weet wat te zeggen. Ook voor hen is dit moeilijk om te zien. Emma, die zich probeert sterk te houden, stapt naar het bed. Ze doet haar best om de tranen te verdringen. Ze wilt nu niet zwak zijn. Maar als ze ziet hoe Vince en Caro daar zo liggen, breekt ze. Ook de rest van de vrienden krijgen het moeilijk. Camille en Maria gaan naar Emma en de jongens gaan naar de andere kant van het bed. Op dit moment zit iedereen te huilen.

Caro zit zo diep in haar gedachten dat ze weg lijkt van de wereld. Emma kijkt naar Vince en schrikt als ze ziet hoe zijn borstkas omhoog gaat. "Vince?", vraagt ze verbaasd. Caro schrikt op en kijkt ook naar Vince. Ze ziet hoe zijn hand beweegt. Als een reflex pakt Caro die vast. "Vince?", vraagt ze opnieuw. Camille drukt op de noodknop. "Vince, hoor je mij?", vraagt Caro hoopvol. De dokters komen binnen en gaan meteen naar Vince. Caro en de vrienden staan aan de andere kant van de kamer.

Ze zien hoe de reanimatie opnieuw wordt ingezet. Vol hoop en tranen kijken Caro en de rest hoe Vince behandeld wordt. De zuurstof wordt opnieuw toegediend en ze geven hem een hartmassage. Caro vindt het allemaal pijnlijk om te zien. Maar ze heeft hoop. Ze hoopt dat het toch nog goedkomt. Vince moet leven. Dat kan niet anders. Ze kan niet zonder hem. "Vince!"

Caro kan haar geluk niet op als Vince zijn ogen opent. Ze snelt naar hem toe en knielt naast hem neer. Het maakt haar niet meer uit hoeveel dokters er nog zijn. "Je leeft.", zegt ze met tranen in haar ogen. Even kijkt Vince haar aan. Hij glimlacht zwak naar haar. Ze neemt zijn hand vast en knijpt erin. "Ik was zo bang.", fluistert Caro. Door het zuurstofmasker kan Vince nog niks zeggen maar Caro is al blij dat hij leeft. Ze heeft geen idee hoe het mogelijk is, maar dat maakt haar niet uit. Hij leeft. Dat is het belangrijkste voor haar.

De vrienden moeten de kamer even verlaten zodat ze de laatste dingen bij Vince kunnen regelen. "Ik ben zo opgelucht.", zegt Caro als ze op de stoel in de gang zit. Emma, Camille en Scott zetten zich ook neer. De rest gaat allemaal naar huis. "Wil je dat we ook gaan? Dan kun je even alleen zijn met Vince...", stelt Camille voor. Caro glimlacht naar haar. "Romantische date in het ziekenhuis.", zegt Caro lachend. Ook de anderen lachen en vertrekken dan.

Als de dokters buitenkomen gaat Caro de kamer binnen. "Hey.", zegt ze zacht. Hij glimlacht naar haar en ze gaat opnieuw naast hem zitten. Hij schuift voorzichtig op als teken dat ze naast hem moet gaan liggen. Ze kruipt in het ziekenhuisbed en neemt hem voorzichtig vast. "Ik dacht echt dat ik je kwijt was. Voor altijd.", fluistert ze. Hij wrijft over haar rug. "Ik ben hier. Bij jou.", zegt hij zwak. Caro glimlacht en nestelt zich nog dieper in zijn greep.

Heyhey! Even een kort berichtje van mij. Mijn instagram account (storyxlikeme) is voorlopig verwijderd. Geen idee hoe het komt...ik probeer het terug te krijgen maar weet niet of dat gaat lukken :((