Adopted by the Griers (DUTCH)

01 Geschiedenis

Mijn naam is Tessa, oftewel Tess. Ik ben 13 jaar en ik leef al bijna mijn hele leven in een pleeghuis. Ik ga bij het begin beginnen. En vertel over hoe ik in het pleeghuis terecht ben gekomen:
"Het gebeurde allemaal 9 jaar geleden, in 2004. Ik woonde in een klein huisje in Las Vegas. Heel knus en gezellig. Ik weet alles nog als de dag van gisteren maar voor mij blijft het altijd een groot trauma, die nooit weggewerkt zal kunnen worden. Ik lig op mijn bed tv te kijken. Opeens hoor ik keihard geschreeuw en gebonk. Ik denk dat het van buiten is, dat kinderen iets van tikkertje aan het doen zijn. Maar voor de zekerheid loop ik naar beneden en zie mijn vader liggen. Dood. Ik schreeuw keihard: PAPA!!! Geen antwoord of iets. Ik ren in tranen naar de telefoon toets 911 in en zeg keihard en snikkend door de telefoon: Mijn vader ligt dood op de grond. Snel kom naar St. Poplar street 903. Snel kom!!
Na 5 mintuten komt er een luide sirene aan. Er bonst iemand keihard op de deur. Ik doe snel open, de ambulancebroeders komen met een schokapparaat binnen rennen en ik word weggestuurd. Ze vragen waar mijn moeder is. Ik zeg in tranen op haar werk. Wat is haar telefoon nummer? +12569273. De ambulancebroeders belden mijn moeder. Uiteindelijk kwam er een kar voorbijrijden. Pal langs me. Met Papa erop. Dood. Morsdood. Ik kon het gewoon niet geloven. Hoe kan dit gebeuren?! Ik probeer achter het karretje te lopen maar ik word tegengehouden. PAPAAA!! Schreeuw ik.
Na 1 minuut komt mijn moeder aangescheurd. Ze komt huilend naar mij toe rennen. En tilt mij op. Beide zijn we in tranen. Ze schreeuwt: HOE KAN DIT OOIT GEBEUREN?! En ze barst nog verder in snikken uit. Mijn vader werd weggevoerd met een ambulance. Dood. Er gaan tienduizenden vragen door mijn hoofd. "Hoe kon dit gebeuren?, is het mijn fout?, Waarom?!"
De dagen gingen langzaam en donker voorbij. Het was zo stil in huis. Mijn moeder was aan het huilen en dronk heelveel wijn om het verdriet te vergeten. Later was de begrafenis. Ik mocht een lievelingsgedicht van mijn voorlezen. En over hem vertellen hoeveel ik van hem hield. Ik was de hele dag down en heb alleen maar verdriet gehad. Hoeveel ik hem mis. Gelukkig was mijn familie om me te steunen.
Na de begrafenis gingen we met zijn allen naar huis. Met veel verdiet. Thuis aangekomen nam mijn moeder zoals gewoonlijk een glas wijn, geen glas maar een flex. Een fles werden er 2. Ik ging maar naar boven. Voordat ze weer agressief werd. Familie zag ook dat het niet goed ging met mijn moeder en lichtte de jeugdzorg in voor mij. Mijn moeder werd naar een afkickcentrum gestuurd, en ik kon kiezen: bij mijn buurvrouw wonen of in een pleeghuis. Ik koos liever voor het pleeghuis dan voor die stomme trut van een buurvrouw. Brrr, ik krijg al rillingen als ik haar wrat op haar gezicht zie. Maar ik kon niet bij familie wonen omdat hun daar niet in staat waren. Ik heb best oude familie en mijn oma en opa zijn ook overleden. Dus ik ging maar naar een pleeghuis. Ik pakte mijn koffers en nam mijn fotolijstjes mee, waar ik samen op sta met mijn vader. Ik werd door mijn tante gebracht naar het pleeghuis. Het pleeghuis heette: "Pleeghuis Californië". Ik werd door de directrice naar de kamer gebracht. Waar ik met zo'n 3 andere meiden in sliep. Ik sliep op een stapelbed bovenin. Ik pakte mijn tassen uit en zei mijn tante met een dikke knuffel gedag. Doeiiii!!! Zei ik, en ze liep weg."

Dit is mijn geschiedenis hoe ik hier ben terecht gekomen.