Ons Kindje

44

Vinces Pov
C-"Ik bel eigenlijk over Caro. Ze heeft me misschien net twee minuutjes geleden overstuur gebeld."
V-"Ah.. ze voelt zich schuldig zeker?"
C-"Ja. Maar echt super schuldig. Ik heb dan wel gezegd dat het niets is ma ja.. Je kent haar hé. Dat gevoel blijft nog even."
V-"Ik weet het. Het floepte er ineens uit en ze sprong meteen recht en liep gewoon naar de keuken waar ze dan ook al tranen in haar ogen had. En zeggen dat ze een slechte vriendin is. Het brak mijn hart echt gewoon."
C-"Ocharme Caro.."
V-"Ja, zeg dat wel. Maar euhm.. is het misschien oké als Louise nog een extra nachtjes blijft? Dan kan Caro haar schuldgevoel een beetje verliezen en tot rust komen. Want die doet de laatste tijd veel te veel, wat haar ook nog eens stress opleverd."
C-"Ma ja tuurlijk. Ik hou Lize graag een extra nachtje bij. Zorg goed voor Caro."
V-"Altijd. Jij ook voor Louise hé."
C-"Natuurlijk. Tot morgen dan?"
V-"Tot morgen." En ze legde af.

Ocharme mijn liefje. Zo een schuldgevoel. Zelfs nog groter dan ik dacht. Ik laat haar nog een kwartiertje met rust en ga dan maar eens kijken.

Na dat kwartier ging ik stilletjes naar boven. En alsof Caro wist wat ik kwam doen, stond ze daar aan de deur. "Ik kwam eens zien hoe het met je was." Zei ik stil. Je zag haar rode ogen van het huilen. Die zich opnieuw met tranen vulden. "Kom hier." Ik opende mijn armen en ze kwam er al snel in gelopen. Ik liet haar uithuilen. "Cava?" Vroeg ik erna. Ze knikte. "Ja.. ik hoop gewoon dat Camille echt niet boos is." "Caro, ze is niet boos. Ze vindt het niet erg dat ik het weet. Camille is juist bezorgd om jou. Omdat je haar zo overstuur had gebeld."

"Hoe.. heeft ze jou gebeld?" Ik knikte. Caro glimlachte zacht. Ze mompelde iets en legde daarna haar armen rond mijn nek. "Ik ben helemaal oké." Fluisterde ze dan. "Natuurlijk." Fluisterde ik terug. Daarna bracht ik mijn lippen naar die van haar en gaf haar een kus. "Mm.. te kort." Zei ze. Ik lachte, drukte mijn lippen terug op die van haar en gaf haar terug een kus. Een extra lange kus deze keer.

"Moeten we Lou niet gaan halen?" Ik schudde mijn hoofd. "Ze blijft een nachtje langer bij meter Mille." Antwoorde ik. Caro lachte en knikte. "Oké dan. Wat gaan wij dan doen?" Ik trok mijn schouders op. "Wat jij wil." "Wat ik wil? Maar ik wil niks." "Dan doen we niks." Ze lachte weer. Samen met Caro wandelde ik naar beneden. Daar zette we ons in de zetel, startte ik de tv en zocht iets om te kijken. Maar nog voor ik iets kon opzetten nam Caro de afstandsbediening af. "Hey, wat doe je nu?" Ik wou hem terugnemen maar Caro stopte mij. "Ik moet iets zeggen."

Ik keek haar vragend aan. "Ik euhm.. het gaat over.. samenwonen." "Ik heb toch al gezegd dat we dat pas doen als je er klaarvoor bent." "Ja, dat weet ik. Maar dat is het juist. Ik ben klaar. Ik ben klaar om met jou samen te gaan wonen. En met Louise." "Echt?" Ik werd opslag weer helemaal vrolijker. Caro glimlachte ook groot terwijl ze knikte. "Ik ben er 100%, wat zeg ik, 200% klaarvoor." Met een knipoog glimlachte ze nog meer. "Oh liefje, dat is geweldig nieuws! Kom hier!" Ze kroop op mijn schoot terwijl ik haar stevig vastnam.

"Ik ben zo blij!" Fluisterde ik nog eens in haar oor. Ze grinnikte. "Waar wil je gaan wonen? Hier? Bij jou? Of kopen we ineens een heel nieuw huis?" "Zot." Lachte Caro. Ze keek me weer aan en antwoorde dan. "Ik dacht om hier te komen wonen. Bij jou. Als je dat goed vindt natuurlijk.." "Ma ja natuurlijk! Ik zou niets liever willen." Ze glimlachte en drukte dan een kus op mijn lippen. "Wanneer trekken jullie in?" "Euhm.. weet ik niet. Laten we het eerst aan Lou zeggen. Dan zien we wel." Ik knikte.

Volgende dag, 14:39
Caro's Pov
Ik had net aangebeld bij Camilles thuis. Maar de deur bleef dicht. Ik belde nog eens aan maar weer deed er niemand open. Waar zitten die nu? Stilletjes aan geraakte ik in paniek. Vince is nog thuis dus die kan me al niet helpen. "Oh Camille.. doe open." Ik belde weer aan. En weer deed er niemand open. Ik liep naar het poortje richting de tuin en ging zo eens naar achter. En ik zuchtte meteen opgelucht als ik ze daar zag zitten. Gelukkig maar.