Όποιος ξέρει να αγαπά, γυρνά

Η συνάντηση

Βρισκόμαστε το Φεβρουάριο του 1960. Ο Νικηφόρος Σεβαστός, γόνος μιας ευκατάστατης οικογένειας της Θεσσαλίας, βρίσκεται στην Αθήνα για την παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου με τίτλο «Γκρεμός». Ο νεαρός συγγραφέας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον των περιοδικών και των εφημερίδων τόσο για το μελαγχολικό του βλέμμα όσο και για την προσωπική του ζωή. Υπάρχουν φήμες ότι υπήρξε παντρεμένος μα τώρα έχει χωρίσει και το βιβλίο το έχει αφιερώσει στην πρώην γυναίκα του. Άλλες φήμες λένε ότι είχε έναν ατυχή μεγάλο έρωτα χωρίς να έχει παντρευτεί και το έχει αφιερώσει στην πρώην αγαπημένη του. Κανείς δεν ξέρει τι από όλα αυτά ισχύει. Κανείς εκτός από τη γραμματέα της Αντιγόνης Λαζάρου, εκδότρια του περιοδικού Γούστο.
Η γραμματέας αυτή δεν είναι άλλη από την Ασημίνα Σταμίρη- ή μάλλον Σεβαστού- αφού το διαζύγιο δεν βγήκε ποτέ. Η Ασημίνα μόλις έφτασε στην Αθήνα στάθηκε αρκετά τυχερή μιας και βρήκε αμέσως δουλειά σε ένα ραφτάδικο, όπου ράβονται οι κύριες της υψηλής κοινωνίας. Μια από αυτές ήταν και η Αντιγόνη Λαζάρου η οποία λίγους μήνες μετά έψαχνε γραμματέα. Τα προσόντα που χρειάζονταν δεν ήταν τόσο ιδιαίτερα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να έχεις τελειώσει το σχολείο και αυτό η Ασημίνα το είχε κάνει. Το μόνο που θα έκανε ήταν να κλείνει ραντεβού και να κανονίζει τις εξωτερικές δουλειές του περιοδικού. Με το καιρό έμαθε και γραφομηχανή και βοηθούσε και στη δακτυλογράφηση κειμένων. Η Λαζάρου είχε εντυπωσιαστεί μαζί της και τη συμπαθούσε παρά πολύ. Της είχε κινήσει την περιέργεια αυτό το κορίτσι με τις μελαγχολικές της θάλασσες να κοιτάζουν το περήφανο βλέμμα της. Δεν μιλούσε ποτέ όμως για την προσωπική της ζωή ή την οικογένεια της. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι καταγόταν από τη Θεσσαλία. Αυτή η κοπέλα για κάποιο λόγο της ενέπνεε εμπιστοσύνη παρόλο που δεν την ήξερε σχεδόν καθόλου.
Η Ασημίνα αγαπούσε πολύ αυτή τη δουλειά. Της άρεσε να μαθαίνει καινούργια πράγματα και να κάνει κάτι μόνο για εκείνη. Τις μέρες ήταν εύκολα τα πράγματα. Έπεφτε με τα μούτρα στη δουλειά και δεν σήκωνε το κεφάλι της μέχρι να σχολάσει. Πολλές φορές έκανε και υπερωρίες. Άλλο ένα χαρακτηριστικό που κέρδισε την Λαζάρου ήταν η εργατικότητα της. Τα βράδια όμως; Εκείνα κι αν δεν περνούσαν με τίποτα. Έκλαιγε κάθε βράδυ. Για όλους! Για το χωριό, που δεν είχε σκοπό να γυρίσει πίσω. Για τον πατέρα της που δεν μπορούσε πια να του ανάβει το καντηλάκι του. Για τις αδερφές της που είχε να μάθει νέα τους σχεδόν ένα χρόνο, αλλά εκείνη το είχε επιλέξει. Και για εκείνον!
Εκείνος! Κάθε φορά που έπεφτε στο κρεβάτι τον ζητούσε όλο της το είναι. Ήθελε τόσο πολύ την αγκαλιά του, τα φιλιά του, τα χάδια του, που θύμωνε με τον εαυτό της.
- Εκείνος προτίμησε την αδερφή σου! Όχι εσένα! έλεγε συχνά στον εαυτό της για να βάλει ένα τέλος σε αυτές τις σκέψεις.
Πίστευε ότι είναι μαζί με την αδερφή της και έχουν φτιάξει μια οικογένεια μαζί με το μωρό τους. Αυτό πίστευε μέχρι τη στιγμή που έμαθε για την παρουσίαση του βιβλίου του.
Τι συμβαίνει με τον νεαρό συγγραφέα; Ποια να είναι άραγε η Ασημίνα που της έχει αφιερώσει το βιβλίο του;
Αυτά ήταν κάποια από τα δημοσιεύματα που διάβασε εκείνη τη μέρα.
- Έγραψε βιβλίο και μου το αφιέρωσε; αναρωτήθηκε .
Αμέσως έσπευσε στο βιβλιοπωλείο να το αγοράσει. Ευτυχώς ήταν τυχερή, είχε μείνει μόνο ένα τελευταίο. Το συγκεκριμένο βιβλίο είχε γίνει περιζήτητο.
- Κοίτα να δεις! Τα κατάφερε! σκέφτηκε και ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.
Άνοιξε το βιβλίο και διάβασε την αφιέρωση: για τον έρωτα της ζωής μου, για την Ασημίνα μου.
Τα έχασε μόλις το διάβασε
- Εγώ είμαι ο έρωτας της ζωής του; αναρωτήθηκε.
Άρχισε να διαβάζει το βιβλίο. Όσο το διάβαζε ένας κόμπος ανέβαινε στο λαιμό της και δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Τι κακόγουστο αστείο είναι αυτό; Πως του ήρθε να γράψει μια τέτοια ιστορία; Μιλάει για μια γυναίκα που σκότωσε έναν άνδρα επειδή πήγε να τη βιάσει και μετά ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον καλύτερο του φίλο. Ο παρολίγον βιασμός, ο φόνος, ο γάμος. Δεν μπορεί να τα ήξερε όλα αυτά. Αλλά και πάλι δεν μπορεί να τα έβγαλε από το μυαλό του. Τέτοια σύμπτωση! Έπρεπε να μάθει την αλήθεια! Και μόνος ένας τρόπος υπήρχε...

Έβαλε ένα εντυπωσιακό βελούδινο κόκκινο φόρεμα, έπιασε τα μισά μαλλιά της με κάτι τσιμπιδάκια και έβαλε από πάνω ένα μαύρο παλτό. Θα πήγαινε στην παρουσίαση του βιβλίου και ήθελε να τον συναντήσει. Ήθελε όμως να είναι και εντυπωσιακή μιας και θα βρίσκονταν μετά από περίπου ένα χρόνο. Δεν ήθελε να πάει μόνο για το βιβλίο αλλά και για τον ίδιο. Καιγόταν να τον δει! Μπήκε μέσα στο βιβλιοπωλείο που θα γινόταν η παρουσίαση. Κοίταξε γύρω της για να δει αν υπάρχει κάποιος γνωστός από το Διαφάνι αλλά δεν είδε κανέναν. Τον μόνο που είδε ήταν αυτός. Τόσο όμορφος! Και τόσο μελαγχολικός! Προς τη στιγμή σκέφτηκε να τρέξει στην αγκαλιά του αλλά κρατήθηκε.
- Σταμάτα να κάνεις τέτοιες σκέψεις! Μπορεί να μην σ' αγαπάει πια, είπε στον εαυτό της.
- Όχι πως με αγάπησε και ποτέ, απάντησε στην ίδια.
Καθώς σκεφτόταν πώς θα τον πλησίαζε, το βλέμμα του καρφώθηκε πάνω της. Εκείνη τα έχασε δεν ήξερε τι να κάνει.
- Με είδε! σκέφτηκε.
- Ωραία ας κάνει αυτός την πρώτη κίνηση, συνέχισε τη σκέψη της.

Ο Νικηφόρος είχε πολλή αγωνία για τη παρουσίαση του πρώτου του βιβλίου. Ήθελε να είναι όλα στην εντέλεια.
- Μακάρι να ήταν κι εκείνη εδώ! Μόνο εκείνη θέλω να μου δώσει λίγο κουράγιο! σκεφτόταν όλες αυτές της μέρες που ετοιμαζόταν για την παρουσίαση.
Εκείνη! Ποσό του είχε λείψει εκείνη! Η αγκαλιά της, το χάδι της, το χαμόγελο της. Έπεφτε στο κρεβάτι και τη ζητούσε όλο του το είναι. Ποσό λίγος φάνηκε απέναντι της! Ποσό θα ήθελε να έχει γυρίσει το χρόνο πίσω! Ποτέ του δεν της κράτησε κακία! Ούτε όταν έφυγε, ούτε όταν έμαθε την αλήθεια για τον φόνο του αδερφού του. Μόνο κάθισε στην γραφομηχανή του κι έγραφε. Έγραφε, έγραφε, έγραφε... Μέχρι που τα κατάφερε και έγραψε ένα βιβλίο βάλσαμο στην ψυχή του. Ένα βιβλίο που το αφιέρωσε σε εκείνη, στη Μούσα του!
Όταν γύρισε το βλέμμα του και την αντίκρυσε δεν πίστευε στα μάτια του! Ήταν εκεί! Πιο όμορφη από όσο την θυμόταν! Οι δυο θάλασσες τον κοίταζαν επίμονα. Ποσό του είχαν λείψει τα μάτια της! Παράτησε όσους συνομιλούσαν μαζί του και την πλησίασε... πλησίαζε κοντά στο όνειρο!

- Ασημίνα!
- Γεια σου Νικηφόρε! είπε εκείνη με κομμένη την ανάσα.
Κοίταζαν ο ένας τον άλλον και τα μάτια τους πετούσαν σπίθες έρωτα και πάθους.
- Συγχαρητήρια για το βιβλίο σου! συνέχισε εκείνη.
- Ευχαριστώ! απάντησε εκείνος κάπως αμήχανα.
- Θα ήθελες να μιλήσουμε μετά; Μετά την παρουσίαση εννοώ, τον ρώτησε.
- Ναι! απάντησε εκείνος χωρίς να το σκεφτεί. Τι να σκεφτεί δηλαδή; Αυτό ήταν που περίμενε έναν χρόνο τώρα, μια συνάντηση τους.
- Ωραία! Θα μείνω να δω την παρουσίαση και μετά θα σε περιμένω, απάντησε εκείνη.
- Ναι θα έρθεις να καθίσεις στην πρώτη σειρά! της πρότεινε.
- Άλλωστε σε σένα είναι αφιερωμένο το βιβλίο μου! της είπε όλο νόημα.
Δεν απάντησε! Μόνο τον ακολούθησε και κάθισε στη πρώτη σειρά ακριβώς απέναντι του. Να τη βλέπει και να παίρνει θάρρος.