Hayaletin Islığı┆chanbaek

öpmek hakkında, prolog.

Bir düş görüyorum. Adı Chanyeol. Düşümün kirpikleri nemli, gözleri dolu dolu. Dudakları titriyor, kalbimle beraber. Kavruk tenli bir düş, bir düşe yanık bir ben ve sayısız düşüş; öyle müjgana böyle keder. Uyanmasam olur mu.

Düşüm dudaklarımı öpüyor, elmacıklarıma bir şehir kurmuş, uğruna bir memleket türküsü mırıldanıyor. Yaşantımın getirdiği kara bulutlar yok oluyor. Bir hayalin hakikate çevrilmesini canım pahasına istiyor, Chanyeol'e bir sigara yakıyorum.

Tenimdeki sıcaklık önce benliğimi kaplıyor sonra ismimi, artık adım okyanusun ortasında bir yangın. Yakan da yanan da memnun. Kavrukluğunu bu yangına bağlıyorum.

Sonra uyanıyorum, Chanyeol gidiyor. Gidene gitme denir mi?

Hiçbir gece uyuyamıyorum o gidişten beri. Giden tekrar gidebilir sanıyorum. Mevsimler geçiyor, alnıma yeni bir çizgi ekleniyor, burda olsa öper miydi?

Artık perdelerimi açmıyorum, çünkü açarsam kuşlara rastgelirim, benden özgür oluşlarını kıskanıyorum. Birkaç oda dolanıyorum, düşümü arıyorum. Hayali bulmaya çalışırken hakikatten oluyorum. Garip şeyler oluyor Chanyeol diyorum sonra, evim dediğin yüreğim yanıyor; sen gelmiyorsun. Göğüs kafesime sığmıyorsan, çocukluğumu da vereyim; gençliğim zaten senin diyorum.

Geliyor, odamızdan çıkıp çıkıp zihnime giriyor. Benden iyi biliyor olmalı ki, benim kaybolduğum o yerlerde, gözleri kapalı yürüyor. Gözlerinden öpeyim diyorum. Dudaklarım ıslık yarası, kirpiklerin merhem.

Ve vücudumu saran kolların, okyanuslarca gelen bir meltem. Chanyeol ben seni sığdıramıyorum.

Ve bir yaz akşamı kırık gitarımdan konuşuyor, ufak bir ayrılık manifestosu. Ağlıyorum. Seneler geçiyor.

İlk kez bir gece uykuya dalıyorum, boşluğuma gelmiş olmalı.

Düşüm beni ziyarete geliyor, insan uykusunda sarhoş olur mu bilmiyorum. Fakat bir yakamoz sandalında dizlerinde uyuyorum. Öpüyor. Öpüyor. Öptükçe yaşıyorum. Şimdilerde 20'lerimdeyim. Uyanınca yaşlanmaktan korkuyorum.

Yaklaşıyorum kokusuna, denizin ortasında sürükleniyorken yaşamı tadıyorum izlerinde. Boynuna yaslanınca annem beni terk etmiyor, saçlarımla oynayınca babamın öldüğü yaşta olmuyorum.

Ağlaya ağlaya yurtsuzlaşıyorum. Uykularım saatlik biliyorum. Son dakikalarında kentlerim işgalde.

Tanrım son bir kez öpmek istiyorum.

Bana adımı hatırlatıyor, okyanus ortasındaki yangın. Diyor ki harlama ateşini, bak çoktan kül dahi oldun. Sonra bir rüzgar esiyor, kokusunun sindiği. Üfleyerek söndürmeye çalıştığım ateşim rüzgarıyla boyumu aşıyor. Yakan o olsun.

Sonra uyanıyorum. Bu defa yanımda yatıyor. Zaaflarım arasından bir zaaf seçiyorum, bu defa omuzlarında demleniyorum. Kaybedilmiş bir yurdun, kalan son topraklarında bir düğün havası; Chanyeol ben sana yeniliyorum.

Hakikatine inanmayarak ona sırtımı dönüyorum. Herhangi bir olasılık vermiyorum. Umut insanı öldürüyor, fakat ben çoktan ölmüşüm. Burnumda bir toprak kokusu, başucumda bir taş, üzerinde bir yazı: Byun Baekhyun.

Ölüm bizi kavuşturuyor. Müjganlarında yağmur kokusu, artık sonsuz kez öpebiliyorum. Fakat bu harlanana cehennem ateşi mi deniyor Chanyeol diyorum. Akvaryum şimdi çoktan okyanusa evrilmiş. Dünyalarca gezen bir çift ayak, senin olduğun yollara dizleri üstünde geliyor diyorum. Bu bağlar çözen zaaf sen misin?

Ölümü anlatma diyorsun Chanyeol. Yaşarken yaşlı, ölümden başka bir yol bırakıyormuş gibi bu gezegen. Onlarca kez ölmenin nasıl bir his olduğunu ben değil kim bilecek. Kimse seni benim kadar tanımadı.

Bak diyorsun sonra ilk kez. Çünkü yanımdayken bunu demene ihtiyaç kalmazdı biliyorsun. Sonra öpüyorum dudaklarını. Gözlerim ruhuna, dudaklarım sayısız kez bakmamış gibi dudaklarının tadına bakıyor. Ayrılıyorsun. Uyanıyorum. Yanımda yoksun. Bir sigara yakıyorum, görmüyorsun belli ki, sevmezsin kokusunu. Nefese ihtiyaç duyup perdeyi aralıyorum. Mahallemde binbir gürültü. İnsanlar hayat kurma mücadelesinde. Mücadeleler ne büyük meziyet. Bunu bana ruhum söylüyor.

Karşımda sen beliriyorsun. Elinde bir kutu, yüzünde bir tebessüm. Mahallemin gürültüsü, hoş geliyorsun.

Yeni hikayelerce:))
Yeni bölümün zamanı belirsiz. Sevgiler <3