EVE DÖNÜŞ

9. Bölüm

Yüzüme vuran ışıkla gözlerimi açtım; bakalım bugün ne gibi felaketler gelecekti başıma?Ama iyi yanından bakmak gerekirse en azından "artık neden hayattayım"diye açmıyordum gözlerimi. Bu da bir gelişme bence.Gerinerek yataktan kalktım.

Yatağımı düzenlemek için yorganımı kaldırdığımda yere bir şey düştü. Düşen şeye baktığımda, bunun İlhanda olan kolyem olduğunu gördüm. Yani en son ondaydı. Kolyemi elime aldığımda şaşkındım. Bu sırada dün gece hayal meyal hatırladığım sözler aklıma geldi. "İyi geceler bitanem" demişti. Tabi ya! Ediz abim getirmişti kolyemi.

Hızla odamdan çıktım ve merdivenleri üçer beşer inerek salona yöneldim. Salonda tek başına olan Ediz abimin gözleri bana döndü. Diğerleri yoktu. İşe gitmiş olmalıydılar. Hızla Ediz abimin yanına gittim ve sarıldım. O da biraz bekledikten sonra kollarını belime sardı.

"Teşekkür ederim abi."

Abim benden ayrılarak yüzümü avuçlarının içine aldı. "Teşekkür etme. Bu kolye için kendini nasıl tehlikeye attığını gördüm. Kendini bi kere daha tehlikeye atma yeter."

"Atmamaya çalışırım." Dedim gülerek.

"Hadi git elini yüzünü falan yıka, kahvaltını yap. Okula ben götüreceğim bugün seni."Dedi benden ayrılarak.

"Diğerleri nerede?" Diye sordum merakla.

"İşleri var onların. Hadi çabuk ol hazırlan, geç kalacaksın." Dedi geçiştirir gibi.

"Tamam"

Odama gidip hazırlandım ve aşağı indim. Kahvaltımı da yaptıktan sonra hazırdım. Salona geçerek abime seslendim.

"Ben hazırım." Dememle oturduğu koltuktan kalktı ve kapıya doğru yönelip evden çıktı. Bende onun peşinden tabii.

Arabaya bindiğimde yola bakarak düşündüm. Bugün gerçekten güne güzel başlamıştım. Bi kere kolyemi getirmişti abim. Sonra,kavgasız gürültüsüz geçmişti sabah faslı. Gerçi kavga ve gürültü olmamasını Ege abimin evde olmayışına bağlıyorum da neysee!

"Neye gülüyorsun bakalım?" Ediz abimin sorusuyla sırıttığımın farkına vardım.

"Sakin bi sabaha uyandım ya onun yan etkisi heralde." Dedim alayla.

"Bugün evde kimse yoktu ondandır, alışma ama." Dedi abim de gülümseyerek. Ediz abimin içine Emre abim falan mı kaçmıştı acaba?

"Doğru. Mesela Ege abim olsa bu kadar sakin bir gün olmazdı." Ediz abim bu dediğime çarpık bi gülüş atmakla yetindi. Bir süre sonra da okulun önüne gelmiştik zaten.

"Okulda da sakin bir gün geçirmen dileğiyle." Dedi abim imayla.

"Yani gören de çok kavgacıyım falan sanacak. Gayet sakin biriyim ben."

"Aynen kesin öylesindir. Ama bir sürü sakin ergeni aynı sınıfta toplayınca ortaya çok da iyi sonuçlar çıkmıyor."

"Sen bana ergen mi dedin?" Dedim kaşlarımı çatarak. Ergenlik mi kalmıştı ya? Ben 18'e gireceğim yakında.

"Değil misin?" Dedi alayla.

"Değilim tabi. Yani en azından Ege abiminki gibi bi ergenliğim olmadı çok şükür."

"Hepiniz ayrı delisiniz. Hadi in artık derse geç kalma." Dedi abim bıkınca.

"Tamam be gidiyorum. Görüşürüz." Diyerek arabadan indim. Bu arada cidden Ege abimin ergenliği baya zor geçmişti. O ortaokul, lise yılları falan. Acayip agresifti ve ergenlik hormonları tavan yapmıştı. Anlarsınız ya! Ama ben öyle miyim? Ben sakin, hanım hanımcık bir kızım.