1
"မင္း...မင္းးးကို ငါ နည္းနည္းေလးေတာင္ မေၾကာက္ဘူး။"
ဆက္ေျပာဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ ပင့္ျပေနတဲ့ သေကာင့္သားေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္း ဘာဆက္ေျပာရမလဲ ေခါင္းထဲ စာစီေနမိသည္။ တကယ္ဆို ေၾကာက္တာမွ ခ်ီးတုန္ေနတဲ့အထိေပမယ့္ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔လုပ္ၿပီး ၿဖီးျဖန္းေနရတာပင္။
"မင္းတစ္ေယာက္ေလာက္မ်ား ငါ့သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ခ်ရင္ "
"ခ်ရင္.."
စကားေထာက္ေပးေနတဲ့ ရုပ္ကိုက က်က္သေရနဲနဲေလးမွ မရိွဘူး။
"ခ်ရင္ ခ်ရင္ မင္းေလာက္ေတာ့ အသာေလးပဲ...
အဟမ္းး.."
"ဟုတ္လား ေခၚလိုက္ေလ ဒါဆို.."
"အင္း သြားေခၚလိုက္ဉီးမယ္.."
အလြတ္အကြၽတ္ဆိုၿပီး လွၫ့္ေျပးလိုက္ေပမယ့္ ဟူဒီေခါင္းစြပ္ေလးကေန တန္းလန္းဆြဲခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြၽန္းေျခလွမ္းေတြ ေလထဲ တန္းလန္းရပ္သြားရသည္။
"ဘာ ..ဘာလုပ္တာလဲ လႊတ္ေပးေလ
ဘာလဲ အခုမွေၾကာက္လို႔လား"
"ဖုန္းဆက္လိုက္..."
"ဟမ္..."
"ငါ့ေရ႔ွကေန တစ္လွမ္းမွမေရြ့ပဲ ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ မင္းသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ဟာေတြကို."
ဘတ္ဟြၽန္းေခြၽးေတြကို ျပန္ေနၿပီျဖစ္သည္။ မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ကေန ေသြးေတြယိုစီးေနတဲ့အျပင္ ပါးရိုးတစ္ဖက္မွာလဲ လက္သံုးေခ်ာင္းစာေလာက္ ျပတ္ရွရာနဲ႔ သူက နာတဲ့ဟန္ တစ္စိုးတစ္စိမွ မျပပဲ လူကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတာ တကယ္ကို ရာဇဝင္ လူမိုက္မွန္းသိသာလွသည္။
ဘတ္ဟြၽန္းတုန္ခ်င္ေနတဲ့ လက္ဖ်ားေတြကို အံႀကိတ္ၿပီးထိန္းထားရင္း ဖုန္းဆက္ဖို႔ျပင္ရသည္။ အေရးနဲ႔အေၾကာင္းဆို ဘယ္တစ္ေယာက္မွ အားကိုးလို႔မရမွန္းသိေပမယ့္ အဲ့ဒီအေၾကာင္းကို ဘတ္ဟြၽန္းေရ႔ွကသူ မသိေစရန္ ဖုန္းကေတာ့ ဆက္ရမွာပင္။ မထူးစိတ္ပိုက္ၿပီး အမ်ားႀကီးမရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေလး ႏွစ္ေယာက္ဆီသာ အရဲစြန႔္ေခၚမိသည္။
"ဒူးးးဒူးးးး..."
ႏွစ္ခ်က္ေျမာက္ဝင္သြားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာပင္ ကိုင္လိုက္တဲ့ ကေယာင္ဆူက ကံဆိုးတာလား ဘတ္ဟြၽန္းကပဲ ကံဆိုးတာလားမေသခ်ာေပ။
