Kamer, henüz bir lise öğrencisiyken en yakın arkadaşını zamansız bir şekilde kaybeder ve derinden sarsılır. Çınar'ın intiharının üzerinden bir yıl geçmiş olmasına rağmen yaşadığı acıyı kaldırmakta zorlanarak mantığına oturmayan gerçeklerin peşine dü...
Cem Adrian & Hande Mehan, Sen Benim Şarkılarımsın.
-
❝ Hiçbir şeye şaşırma, hakikatin de insanların da iki yüzü vardır. ❞
- Amin Maalouf
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔗
Mart 2017
İkinci sınıfın ikinci döneminin ikinci ayındaydılar. Baharın gelmiş olduğunu gösteren güneşli bir gündü. Kamer ve Zeynep sınıfta geçirdikleri öğle arasının bir kısmının ardından bahçeye inmeye karar vermişlerdi. Diğerlerinin nerede oldukları hakkında hiçbir fikirleri yoktu. Büyük ihtimalle beraber olduklarını düşünüyorlardı. Kamer merdivenlerden inerken zemin katta gördüğü esmer bir çehreyle bir an yerinde duraksamışsa da bu uzun sürmemişti ve tekrar Zeynep'in adımlarına uyum sağlamıştı. Bakmamak için kendini tutmak istedi ancak önünden geçiyorken bu onun için hiç de mümkün görünmüyordu. Gözleri ondan izinsiz nereye gideceğini bildiği yere doğru hareket etti. Sadece basit bir göz değmesinden ibaret kalacağını sanmıştı ama halihazırda ona bakıyor olan açık kahverengi gözlerle, bakışlarını çekememişti. Ah! Ona bu kadar güzel bakıyor olması, çok büyük bir haksızlıktı. Ona bakıyor olması bile, büyük bir haksızlık sayılırdı.
Zeynep'in dikkatini çekmeden tekrar önüne döndü ama onun hafifçe eğdiği başını yine de görmüştü. Bahçeye geçtiklerinde etrafın normalden daha kalabalık olmasına karşın aradıkları yüzlerden hiçbirine denk gelmemişlerdi. Kantine geçtiklerinde de yoklardı. Hepsi nereye kaybolmuş olabilirdi?
Ellerindeki kahvelerle tekrar bahçeye çıkmışlar ve üst kısmın fazla kalabalık olmasıyla alt bahçeye yönelmişlerdi. Zeynep, "Çınar değil mi şu?" dediğinde, Kamer onun gösterdiği yere doğru çevirmişti başını. Evet oydu ama yalnız değildi. Arada sırada yanında gördüğü bir çocuk vardı.
Zeynep'in çoktan onlara doğru ilerlemesiyle Kamer de hemen yanındaydı. Yanlarına yaklaşmalarına birkaç adım kala Çınar onları fark etmiş ve onlara dönmüştü. Yüzündeki sıcakkanlı gülümsemeye Kamer de aynı şekilde karşılık vermişti.
"Biz de sizi arıyorduk. Diğerleri nerede?" diye sorduğunda Çınar'a, diğer çocuğun bakışları Zeynep'i bulmuştu.
"Sizi arıyorduk derken?" diye sordu hafif şaşkın hafif de alay barındıran bir tavırla. "Beni de mi arıyordun?" Kamer şaşkınca ona dönmüştü ama o da yüzünde benzer bir ifadeyle Zeynep'e bakıyordu. Zeynep ise ne diyeceğini bilememiş bir çekinceye düşmüş gibi görünüyordu.
