Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 13 เรื่อยๆต่อไปแค่นี้โจ้ก็สุขใจ

พาย :[กัปตันนอนยังงงงง]
กัปตัน:[ยังค้าบ แต่กำลังจะนอนแล้วแหละ พายอะนอนอะยัง]
พาย: [ยังเลย พายกำลังกินข้าวอยู่ กัปตันกินข้าวยัง]
กัปตัน:[ยังอา เดี๋ยวค่อยกินค้าบ พายกินเยอะๆนะจะได้อิ่มๆ]
พาย:[กัปตันน่ารักจัง]
กัปตัน:[ไม่หรอกครับ555]
พาย:[พรุ่งน้ีไปเที่ยวกันไหมกัปตัน]
กัปตัน:[อ้อ พรุ่งนี้ไม่ว่างเลยอา กัปตันขอโทษน้า เหมือนแม่จะพาไปทำธุระอะ]
พาย:[เสียดายจัง..TT]
โจ้:[หวัดดีพาย]
พายที่กำลังนอนหมดหวังอยู่บนเตียง ก็มองไลน์ที่เด้งขึ้นมาใหม่ เป็นไลน์ที่เธอไม่คุ้นเลยสักนิดแต่ก็เริ่มจะรู้แล้วว่าใคร เธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง แต่ก็ไม่มากกว่าเดิมหรอก
พาย:[หวัดดีโจ้ทักมาซะดึกเลยนะ]
โจ้:[อ้อ 555เรากวนหรือเปล่าอะ ถ้ากวนก็ไม่ต้องคุยก็ได้นะ พายจะได้นอนพักผ่อน]
พาย:[ไม่หรอก คิดมาก คุยได้เลยเราก็นอนดึกเหมือนกัน ตอนนี้ยังไม่ง่วงเลย]
โจ้:[จริงเหรอ หรือคุยกับไอ้กัปตันอยู่อ่ะดิ เธอถึงไม่ง่วงอะ]
พายเริ่มมีสีหน้าเหี่ยวลงทันที
พาย:[ก็คุยอยู่นั่นแหละ T_T]
โจ้:[เป็นอะไรหรือเปล่า กัปตันมันทำไรเธอเหรอ]
พาย:[เปล่าหรอก เราทำตัวเองเองแหละ]
โจ้:[ขอเบอร์หน่อยสิ]
พายอมยิ้มนิดหน่อย [จะขอไปทำไม]
โจ้:[พิมแบบนี้มันดูลำบาก เราอยากโทรคุยมากกว่า รู้สึกเธอคงจะรู้สึกแย่สินะ]
พาย:[เราไม่เป็นไรมากหรอก ช่างเถอะนะ เดี๋ยวก็หายเอง ใช่ว่าเราจะเจอแบบนี้เป็นครั้งแรกซะทีไหน]
ใช่ พายไม่ได้เจอแบบนี้เป็นครั้งแรกสักหน่อย เธอเจอกัปตันบอกปฏิเสธหลายต่อหลายครั้งแล้ว แต่..เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะเอาชนะใจกัปตันให้ได้
โจ้:[ถ้างั้น ก็ดีแล้ว มีอะไรก็บอกนะ ไม่ต้องกลัวว่าเราจะเอาไปเล่าหรอก เรารู้ว่าเธอคิดแบบนั้นอยู่เพราะเราอยู่ในกลุ่มเดียวกับกัปตันใช่ไหมละ]
'รู้ได้ไงว่ะ' พายหัวเราะกับตัวเองก่อนจะตั้งหน้าพิมต่อ
พาย:[โจ้นิสัยดีจังเนอะ ทำไมสาวๆถึงมาชอบน้อยจังละ]
โจ้:[เราชอบนะแบบนั้น มันไม่วุ่นวายดี มีคนมาชอบแต่ไม่มากหรือไม่น้อยจนเกินไป มันก็พอได้อยู่]
พาย:[จ้าาาาา พ่อมักน้อย]
โจ้:[55555555555 แน่นอน]
พายยิ้มแก้มปริ ความหมดหวังเมื่อกี้กลับเหือดหายไปทันใด
"พาย:[และจะเอาไหมเบอร์เราอะ]
โจ้:[จะให้ก็เอา:)]
พาย:[งั้นเอาเบอร์โจ้มาก่อนดิ เดี๋ยวเราโทรไป เราโทรฟรีทุกเครือข่าย]
โจ้:[087-xxxx-xxx]
ไม่นานนักพายก็กดโทรศัพท์ตามเบอร์ที่ได้มาและโทรออก เขาาทั้งสองคนก็คุยโทรศัพท์กัน
[เร็วจังนะพาย]
"อื้ม5555 นอนดึกนะ"
[อื้ม พายก็นอนดึกเหมือนกันแหละ และมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า เล่าให้เราฟังก็ได้นะถ้าอยากระบาย]
พายลังเลแต่ก็ "ไม่ละ ชินแหละ"
[อื้มม งั้นก็ช่างมันเถอะเนอะ กินข้าวยังอะ]
"กินแล้วสิ ดึกขนาดนี้ไม่กินได้ไง หรือโจ้ยังไม่กิน?"
[ยังเลยอา เราไม่ค่อยหิวเลยไม่กิน]
"แหม พ่อคุณ ลดความอ้วนหรือไง"
[เปล่าาา555จะลดทำไมให้ตัวเองเหลือแต่ก้างละ]
"5555555"
บทสนทนาคุยกันแบบจิปาถะดำเนินไปเรื่อยๆจนล่วงเลยเวลาไปหลายนาที ในที่สุดพายก็ตัดสินใจที่จะระบายบางอย่างออกมาอย่างอัดอั้น
"โจ้.."
[หืม]
"จะนอนยังอะ"
[ทำไมเหรอ ถ้าพายง่วงก็นอนเลยก็ได้นะ]
"เปล่าหรอกแค่อยากจะถามอะไรหน่อย"
[จัดมาเลย]
"คือ...พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม"
[....]
พายรู้สึกได้ถึงความเงียบและความกดดันจนเธอตัดสินใจพูดเข้าเรื่องอื่น
[ไปดิ]
แต่ก็ยังไม่ได้บอกมันออกไป พายยิ้มแก้มปริอีกครั้ง "จะไปจริงเหรอ ไปกับเราอะนะ"
[กับเธอนั่นแหละ ไปดิๆ]
"เราน่าเบื่อนะเดี๋ยวโจ้ก็เบื่อตายเที่ยวไม่สนุก"
[ไม่เห็นน่าเบื่อเลยขนาดเราคุยโทรศัพท์กับเธอตอนนี้ก็สนุกดีออก ไม่น่าเบื่อสักนิด]
พายเริ่มเก็บอาการไม่อยู่เธอยิ้มแล้วยิ้มอีกจนหุบปากไม่ได้
"ไปจริงๆสินะ"
[จริงดิ ที่ไหนอะ ให้เราไปรับนะ]
"โอเคได้ พรุ่งนี้ เก้าโมงเจอกันนะ"
[ครับๆ]
"ราตรีสวัสดิ์นะ"
[ราตรีสวัสดิ์ครับผม]
นั่นเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์ที่เธอคงจะหลับฝันดีไปตลอดทั้งคืน
ส่วนเขาก็คงจะไม่ต่างอะไรกับเธอ โจ้แทบจะตะโกนลั่นบ้านแต่ก็เกรงใจพ่อแม่เขานอนอยู่ ไม่เสียหลายที่เขาพยายามถางตาเพื่อจะคุยกับพายจนกว่าที่เธอจะวางสายไป
แค่นี้โจ้ก็รู้สึกมีความสุขแล้ว...