Wonderstruck

Prologue

"... So, may I call on my daughter, Lexi to have a wonderful speech."

"Mama naman!" Sobrang nagulat ako nang tawagin ni mama ang pangalan ko, bakit naman hindi niya ako sinabihan na may exposure pala ako dito? Ugh!

"Lexi, come up. They're waiting for your wonderful speech." Ayy! At talagang inulit pa niya. I have no choice. I stood up with shaky hands, gosh, alam naman niyang may stage fright ako.

"So... Uh-hm... Hello!" This is so awkward! I feel so stupid right now. Tinignan ko yung mga tao at lahat sila seryoso ang mukha. Hindi ko pwedeng ipahiya si mama at papa.

"Good evening! I'm Lauren Elizabeth, eldest child of Laura and Eliseo. I didn't expect mom to call me up here and give you A WONDERFUL SPEECH so I'm asking for forgiveness right now." I heard them laugh. Okay, it feels good right now. I just need to be myself and be true to the words I'm going to utter.

"Such a great speech Lexi!" Sabay tawa.

"Sofia! Alam mo namang..." Napatigil ako ng dumaan sa likod ni Sofia ang isang pamilyar na mukha ng lalaking nakita ko dalawang taon na'ng nakalipas. "Sofia wait lang!"

Hinabol ko yung lalaki, papunta siya sa kabilang side ng garden namin. "Hey!" Tinawag ko siya pero hindi siya lumingon. I know "Hey" isn't his name, but I don't know what to call him coz I don't really know his name.

"Oh Lexi, sinong tinatawag mo dyan?" Hindi ko pinansin yung nagtanong, hindi ko rin kasi siya kilala, baka bisita nina mama. Hinabol ko ulit yung lalaki at this time nasa likuran na niya ako.

"Hey..." Mahinang sabi ko.

"Yes?"

Natulala ako, hindi ako makapagsalita. Totoo ba 'to? Totoo bang nakita ko na yung matagal na hinahanap ko? Pero pa'no to? Pa'no ko uumpisahan? Pag pinalampas ko ulit 'to, araw-araw ko na naman bang pagsisisihan?