Frame Of Mind (Sapience Series #2)

Chapter 28

"You're here rin pala" hyra smirked.

Kasama niya yung babaeng lagi niyang kasama kahit sa school. Nakakairita yung mga mukha nila.

"Obvious ba?" Tinaasan ko siya ng parehong kilay. Bobo naman nito masyado.

"I just want to inform you that i am 1 week suspended because of you" dinuro pa niya ako.

"So it's my fault? Kaninong katangahan ba yon? Di'ba sayo?" I laughed sarcastically.

"So you're saying i'm stupid?" She said, look pissed.

"Oo, bakit hindi ba?" Mataray ang aking tono.

Napapikit ako ng akmang sasampalin niya, pero hindi natuloy, pag mulat ko ng mata ay hawak na ni elise yung palapulsuhan ni hyra.

"Elise?" Gulat na tanong ni hyra.

Iba ang naging aura ng paligid, bute na lang ay wala masyadong tao at medyo malawak din ang paligid.

"Let go of her" tinulak si elise nung babaeng kasama ni hyra.

"Don't fucking touch her" tinulak ko rin siya, hanggang ngayon kasi ay hindi pa binibitawan ni elise yung kamay ni hyra at unti na lang ay magiging ube na ang kulay ng kamay niya.

"Let go of me" pilit na inaalis ni hyra ang pagkakahawak sa kanya ni elise.

"Elise, tara na" hinihila ko na siya sa kabilang braso pero mukhang ayaw niyang magpapigil.

"Just try lay a finger to aki, hindi ako mag dadalawang isip na baliin yang kamay mo" padabog niyang binitawan ang kamay ni hyra.

Mukhang masakit ang pagkakahawak ni elise dahil sa itsura ni hyra. Hinila ko na palabas ng shop si elise dahil baka kung ano pang mangyareng eksena dito.

Hirap talaga pag may kaibigan kang biyolente ikaw palaging magaawat, palaban talaga si elise, pero kung hindi siya dumating ay baka may malaki ng eksenang nangyayare sa loob ng shop. Pero sa huli ay ako pa rin ang umawat sa kanya.

"Kumalma ka lang" tumawa ako dahil sa itsura niya na halatang galit pa rin.

"That bitches" magkasalubong ang mga kilay niya. "Bakit kasi hindi mo sinuntok?"

"Susuntukin ko pa 'e para ngang durog na pulso niya sa pagkakahawak mo" umiling iling pa ako.

Bumili pa kami ng ibang mga damit na parang walang nangyare at hinatid niya rin ako sa bahay, sinabi ko ay samin na siya kumain pero ang sabi niya ay may pupuntahan pa raw siya.

"Pupunta ako sa condo ni kuya, sama ka?" She smirked and play her brows.

"Gago" inirapan ko siya.

Until now, I still can't get him out of my mind, I want to ask him how he is doing?  If he still loves me. I can't help but think about him, it seems that wherever I turn, I will see him.

He will be a lawyer in a few years, he was with me when he graduated, but he is no longer with me in achieving his dreams.

I hope he achieves everything, I hope someone loves him more than I love him,
even though I can't see him loving someone else, I feel like my heart will break when I see him with someone else.

Hindi na namin hinatid sa airport si elise dahil ang sabi niya ay si shin na ang maghahatid sa kanya.

Gusto siyang makita pero parang wala akong mukhang maihaharap sa kanya, dahil sa nasaktan ko siya, pero ginawa ko lang naman iyon para sa sarili ko. Ayokong mapagod siya, ayokong mapagod sa kanya.

I miss every atoms of him.

I'm just praying for his happiness, na kahit wala na ako sa buhay niya ay sana maging masaya siya, kahit hindi na sa akin basta maging masaya siya. Ayoko na ulit makita ang malungkot niyang mga mata, at tipid ng kanyang ngiti.

Sinabi ko na rin kila mama na wala na kami ni shin, dahil ayaw ko naman na tanong sila ng tanong.

"Siya ang hindi mo maintindihan" si avine. Sinabi ko na rin sa kanila ang nangyare, dahil tanong na rin sila ng tanong.

"Pero kung yan ang alam mong magiging okay ka, wala naman kaming karapatan mangialam" si elle.

Masyado bang mababaw ang dahilan ko? Hindi ba pwedeng gusto ko lang mag pahinga? Wala ba akong karapatan mag pahinga?

Sa gusto kong maging maayos ang sarili ko, nasaktan ko yung lalaking walang ibang ginawa kung hindi ang mahalin at alagaan ako.

As i promised shin i will fix myself first, i spent myself studying and taking care of my family.

Ang lungkot pala pag wala siya, akala ko kasi kaya ko 'e, akala ko malakas ako, na parang isang sakit lang, na parang isang iyakan lang ay wala na lahat ng sakit pero hindi pala. Mas masakit pala nung nawala siya sa akin.

"Ate," pumasok si azriel sa loob ng kwarto ko. Nagawa ako ng research ng kumatok siya sa pintuan.

"Aalis ka?" Tanong ko sa kanya at ibinalik ang atensyon sa aking ginagawa.

"Hindi, yayain mo sila ate elle. Labas kayo" i looked at him.

"Huh? Bakit?" I frowned.

"Why not? You have social life. Okay na kami ate, sarili mo naman" my lips parted at what my brother said. "Alam kong nasasaktan ka, kapatid kita 'e"

I was too stunned to speak, I just heard these words from my brother, I didn't expect him to notice that I was not okay.

"You don't have to pressure yourself, ate" he smiled "so go, free yourself"

Nang makalabas si azriel  ng kwarto ay hindi ko namalayan na umiiyak na pala ako. Masyado kong nasasakal ang sarili ko, sa mga bagay na dapat hindi na pinagtutuunan ng pansin. 

I was very harsh with myself, because I thought that if I didn't do everything I would be useless, I was afraid of disappointing the people around me, especially my parents.

I realized that I don't need to take everything to myself, that I still need someone to listen to me, that it's not good to collect all the heartache.  Because it is you who tire yourself, not the pains you feel.

it's okay to be tired but don't give up, there are things that we have to sacrifice for our own sake.  There's nothing wrong with putting yourself first, we need to grow on our own. we don't always feel only pain, joy still dominates.  This world is not perfect, it will and will continue to cause us to be tired and hurt.