yıldızlı gece

0.1

Yaz tatiliydi. İki arkadaş uzanmış yıldızları izlerken ılık meltem suratlarına doğru esiyordu. Umay gözlerini kapatmış arkadaşının şarkı mırıldanmasını dinliyordu.

Sustu. Sustular. Aralarındaki sessizliği bozan sakin denizin hafifçe kıyıya vuran sesi ve meltemin kulağa verdiği hafif uğultusuydu.

"Sence yıldızlar neden kayar?"

Arkadaşına baktı Umay.

"Nereden bilebilirim?"

Umay'ın sözlerinden istediği kelimeleri duyamayınca mavi gözlerini sorgular bir şekilde çevirdi arkadaşına.

Nefesini verdi ve tekrar yıldızlara odaklandı Ufuk.

"Yani ne güzel düşünsene göktesin parıldıyorsun ben olsam her zaman orda dururum ve daha parlak olmaya çalışırım."

Ufuk'un sözlerine güldü Umay.
Komik bir şey söylememişti oysaki Ufuk.
Burda öylece oturup hayatın bitmesini bekleyen insanlar yerine gökyüzünde olup parıldamayı tercih ederdi Ufuk.

Ve belli ki yakında öyle olacaktı.

Bu güzel huzurlu günden tam bir hafta sonra Ufuk'ta bir kaç iyi denemeyecek şeyler yaşandı.

Normal bir hastalık, en kötü de bir alerjik durum olabileceğini düşündüler. Üstünden haftalar geçti,aylar ve yıllar. Geçmemişti Ufuk daha da kötüleşiyordu. Kendi yemeğini kendi yiyemiyor, kişisel ihtiyaçlarını kendi gerçekleştiremiyordu.
Annesi oğlunu her gördüğünde üzülüyor, yaşlara boğuluyordu.

Ufuk'un hastalanmasının üzerinden 4 yıl geçmişti. Ufuk için gezilmedik doktor, şifacı, hoca kalmamıştı.

Hiç birisi Ufuk'u iyileştiremezdi. Ufuk'un hastalığının tedavisi yoktu. Bir doktor sadece 2 yıllık ömrü kaldığını söylemişti. Herkesin suratında ki parlaklık,mutluluk ve gülümseme kaybolmuştu 6 yıldır yoktu o gülümseme suratlarında. Ufuk. Ufuktu tek gülen.

Umay Ufuk'u anlayamıyordu. Sinirlenip arkadaşına bağırdı Umay.

"Ufuk bu durumda hala nasıl gülebiliyorsun? Sen kafayı mı yedin? Seni kaybedeceğim ve sen hala mutlu bir şekilde gülüyorsun."

Ufuk beyaz soğuktan morarmış ince kemikli ellerini Umay'ın ellerinin üstüne koydu.

"Üzülme Umay, ölüm herkesin başına gelecek birşey. Herkesin ölümü yakındır. Belki az sonra, belki yarın, belki on yıl sonra. Dert etme böyle şeyleri. Bu soğuk ellerim inanki ben hayata gözlerimi yumunca daha sıcak olucak, daha etli ve kırmızı olucak. Daha sağlıklı olacağım yukarıda. Aydede'nin yanında."

Ufuk sözlerini kısık ve bozuk bir sesle söyledi.

Umay ağlıyordu. Konuşamıyordu.

"Aydede'ye gitme, burda kal işte. Beraber burdan sarılabiliriz aydede'ye."

Arkadaşı başını salladı. Soğuk elleri ısınıyordu Ufuk'un.

"Sen burada kalıp güzel mutlu bir hayat yaşayacaksın. Güzel bir okul okuyacaksın. Bir ressam, heykeltıraş ya da kim bilir doktor olacaksın. Benim gibi durumlarda kalan çocuklara derman olacaksın. Ben de belki bir gün sen de gelirsin diye orda güzel sıcacık bir yer hazırlayacağım."

Ufuk gülümsedi gözleriyle.

"Hayatında başarılı olacaksın Umay."

Ufuk gözlerini yumdu bu soğuk ve hararetli hayata. Aydede'nin yanına gidiyordu.

Umay'ın mutluluğu da yarısı da orda Ufuk'la beraber Aydede'ye gitmişti.

Aradan 23 yıl geçmişti. Umay büyümüş başarılı bir ressam olmuştu. Doktor olmak istiyordu aslında ama başaramamıştı.

"VE İŞTE KARŞINIZDA UMAY ŞANLI!"

En başarılı kadın ressam ödülünü almıştı ve bir sergi açmıştı Umay.

"Beni aranıza aldığınız ve bu mükemmel ödüle layık gördüğünüz için çok teşekkür ederim."

Yalandı. Gülümseme ve minettarlık duygusu.

"Çoğu kişinin bildiği gibi çoğu resmimin altındaki hikaye aynı kişinin adı var."

Duraksadı. Derin bir nefes aldı.

"Ufuk."

Alkışlama ve tezahürat sesleri yükselmişti. Umay'ın hatırladığı son şey buydu.

~

Gözlerini açtığında sadece loş bir ışığın aydınlattığı bir odadaydı. Şubat ayına göre çok sıcaktı oda. Dışarısı esiyordu ama Umay sıcacık hissediyordu.

En sonunda uğultular duymaya başladı Umay.

"UYANDI! UFUK ABI UYANDI!"

Umay duyduğu isimle başını odanın kapısının bulunduğu yere çevirdi.

Ay gibi beyaz tenli, beyaza kaçan açık sarı saçlar, masmavi gözleri vardı.
Ufuktu bu.

"Ufuk..."

Güçsüz çıkan sesle adını fısıldadı orta yaşlı kadın.

"Bak Umay tuttum sözümü."

Ufuk hayatını kaybettiği günden daha farklıydı daha uzundu, yaş almıştı. Büyümüştü.

"Ufuk."

Dedi ve tekrar gözleri kapandı Umay'ın.

"Tekrar görüşmek üzere Umay."

.
.
.
.
.
.
.

Okuduğunuz Için Teşekkürler　♡