Herkese selam💖
Bu hikayeyi sadece icimdekileri aktarabilmek için yazıcam
Kısa bir hikaye olucak.
Tahminen 7 veya 8 bölüm sürer ama güzel olacağına inanıyorum 🤍
İyi okumalar🥰
Başlama tarihinizi alabilirim.
"Çiceklere aşağıdan
Bakmaya gidiyorum🥀"
Kitap şarkısı
"Royal & the serpent-
Overwhelmed"
~TANITIM~
"Senden bi b*k olmaz!"
"Biz boşa çabalıyoruz!"
"Bıktık artık senden!"
"Sen okumazsında!"
Beynimde sürekli yankılanan sözlerle, yanağımdan süzülen yaşlarla, bana bakan insanları umursamadan okuldan çıkmış eve doğru gidiyordum.
Dün akşam duyduğum sözlerden sonra hayatımı sorgulamaya başladım. Neden hala yaşadığımı düşünüyordum.
Hakikatten ben niye hala bu lanet, berbat insanların bulunduğu yerdeyim ki?
Kafayı yiyecek gibi hissediyorum, kendime bu sözleri yediremiyorum, değersiz bir çöp gibi hissediyorum.
Dün akşam bana ağzına gelen ne varsa söyledikten sonra gidip yatmıştı. Bende bi süre boş boş duvarı izleyip odama gittim, yatağıma yattıktan sonra yorganı boğazıma kadar çektim. İstemsiz akan gözyaşlarıma aldırmadan kapattım gözlerimi, uyumaya çalıştım, unutmaya çalıştım ama yapamadım yaklaşık bi saat agladiktan sonra uyuya kalmıştım.
Cidden ben bunları hakedecek ne yapmıştım ki?
İnsanlar karşındaki kişinin duygularını, hissedeceklerini umursamadan ağzına geleni söyleyip sonrada hiç birşey olmamış gibi davranan iğrenç yaratıklardı.
İntihar etsem?
Kurtulmuş olurum, belki artık huzur bulurum, mutlu olurum...
En az nasıl acı çekebilirim acaba?
Hap içsem?
Delirmiş gibi aklıma gelen düşüncelere gülerken bi anda durdum. Cidden beni çıldırtmayı başarmışlardıya helal!
Kapının önüne gelince ayakkabılarımı yavaşça çıkartıp, anahtarı yuvasına soktum ve çevirdim. Kapıyı açıp içeri girdim, sakince koridora geçip etrafa baktım ve kimsenin olmadığını farkettim.
Odaları gezerken mırıldanarak şarkı söylemeye başladım.
"Bir gün, bir gün bir çocuk...
Evede gelmiş kimse yok!"
Adımlarımı mutfağa yönelttim, buzdolabını açarken tekrar mırıldandım.
"Açmış bakmış dolabı."
Gözlerim aradığı şeyi bulmak için her bi yana bakarken en sonun da yumurtaların olduğu rafta durdum. Gördüğüm bir kutu hapla gülümserken yavaşça elime aldım ve dolabı kapattım.
Elimdeki kutuyla salona doğru ilerlerken tekrar mırıldandım.
"Şekerde sanmış... İlacı..."
Gözümden akmaya başlayan yaşlarla sakince kapeneye uzandım ve kutunun kapağını açtım. Avucuma biraz boşalttıktan sonra elimi ağzıma götürüp hapları döktüm, zorlukla yutkunurken geri dönüşü olmayan bi yola girdiğimin farkındaydım.
Bir kaç tur böyle devam ettikten sonra yeterli olduğunu düşünerek kapattım kutuyu. İki elimin arasında sıkıca tutarken midemde hissettiğim yanmayla ve başımın dönmesiyle son bir söz söyledim ve sonrası zaten derin bir karanlık.
"Yemiş yemiş bitirmiş...
Akşama tutmuş bir sancı..."
**************
Evet tanıtım bu kadardı.
Biliyorum biraz garip ama yazmak istedim yinede.
Beğendiyseniz çok sevindim🥰
İlk bölümü en yakın zamanda atarım.
Sağlıkla kalın ✨
Hoşçakalın💖
Sizleri seviyorum🤍
