SİYAH ŞAKAYIK (YARI TEXTING)

GİRİŞ

Herkes'e Merhaba

Hayatım boyunca ilk yazdığım kitap değil lakin böyle bir platformda paylaştığım ilk kitap diyebilirim...

Çok heyecanlı ve bir o kadarda umutluyum açıkçası. Wattpad üzerinden birçok kitap okumuş biri olarak en çok dikkatimi kırıcı ve aşağılayıcı yorumlar çekmiştir. Sizden tek ricam saygı çerçevesini aşmamanızdır. Saygı çerçevesi içerisindeki her yoruma ve eleştiriye açığım.

Onun dışında hikayemiz gerçek bir hikayeden uyarlanmıştır.

Evett!

Lütfen yıldıza basmayı ve güzel yorumlar yapmayı unutmayalım...

Bindik bir alamete gidiyoruz kıyamete :)))

Hadi Bismillahirrahmanirrahim !

🌸🌸🌸

Gözüm bileğimdeki saate kaydı, günlerden pazartesi saat dokuz kırk. Ben her zamanki gibi okuldayım.

"Hare, lütfen yardım et, yoksa birini camdan aşağı atacağım." Kafamı kaldırıp sılaya baktım. Garibim, bir bacağında Halil İbrahim , diğerinde Musab. İstemsiz dudaklarım kıvrılırken, oturduğum minik sandalyeden ayaklanarak Sılaya yöneldim. "İbrahim, hadi gel, biz araba tamiri yapalım" lafımın bitmesini beklemeden oyun köşesine koşan küçük çocuğu takip ettim.

Okuldayım demiştim, değil mi? Anaokulundayım. Ben Hare, son sınıf öğrencisi stajyer Hare. "Öğretmenim, çatalla araba tamir edilmez ki" burnunu koluna silerek bana bakan İbrahim'e yöneldim.

"O halde çatalın burada ne işi var, İbrahimcim? Canınız sıkıldıkça arabayı mı kemiriyorsunuz?" Kafasını sallayarak elimdeki çatalı aldı ve bir çekiç uzattı. "Öğretmenim, siz bununla lastiklere bakın, bende motoru tamir edeyim. Çok işimiz var, çok"dudaklarımdaki tebessümle İbrahimi izledim bir müddet, yarım yamalak birleştirdiği cümleleri ve sürekli akan burnu. Tatlıydı bence.

"Olum bir dur ya. Ne yapacaksın oklavayla?" Sıla'yla aynı düşüncede olduğumuzu düşünmüyordum, tabii ki. Çocuklardan nefret ederdi kendisi. "Hare, nolur al şunu başımdan." Elimdeki oyuncak arabayı bırakarak Musab'a doğru ilerledim.

"Sıla ablanı, bırakmaya ne dersin?" Kural tanımaz küçük Sıla'nın koluna daha sıkı sarılırken kafasını salladı. "Hayır derim." Sınıfa giren Hülya hocayla eğildiğim yerden doğruldum. Bütün çocuklar yerlerine geçerken biz de Sıla'yla hareketlendik. Gün başlıyordu.

Kulaklığımdan yükselen müzikle yolda ilerlemeye devam ettim. Yaklaşık 20 dakika yürüyecek, ardından tramvaya binecektim. Evim çok olmasa da uzakta kalıyordu. Önü bozulan şalımı düzeltip çalan müziği değiştirdim.

"Abla, kartonun düştü abla" müziği durdurup sesin geldiği yöne döndüm. Tahminen 13 yaşlarında ki erkek çocuğu elinde tuttuğu renkli kartonları getiriyordu. "Hay aksi, ne ara düştü onlar?" Sırtımdaki çantayı çıkartıp içini kontrol ettim. Yarınki etkinliğim için aldığım kartonlar düşmüştü.

"Çok teşekkür ederim" çocuğun uzattığı kartonları çantama düşmemesine özen göstererek yerleştirdim. "Rica ederim" çantamı düzeltirken bir yandan söylenmeyi de ihmal etmiyordum, tabii ki.

Gelen ilk tramvaya binerek kendimi boş bulduğum koltuğa attım. Cidden yorulmuştum, gözlerimi kapatarak biraz da olsa kendime gelmeye çalıştım. Son durağa yaklaşmamızla ayaklanarak kapıya ilerledim, duran tramvaydan kendimi dışarı zorla atarak evimin yolunu tuttum.

Kalan son meyve şemalarını kesip poşetledim. Yarınki etkinliğim bitti, omuzlarımdaki yük kalktı. Sandalyeden kalkıp esnedim. Son olarak namazımı eda edip staj defterimi dolduracaktım.

"Hare Annecim, Makbule teyzene yazdın mı?" Masamı toparlarken "Hayır anne, şimdi yazarım." Annemin uzattığı küçük kağıdı alarak üzerindeki numarayı kaydettim.

Siz: Hayırlı Akşamlar Makbule teyze verdiğin Yasinleri okuduk. Allah kabul etsin. (20:35)

"Selam ezik." Odaya kendince havalı giriş yaptığını düşünen Narine döndüm. "Selam Cadı." Artık rutinleşmiş kavgalarımız ederken telefonum titredi.

Makbule teyze: Allah kabul etsin. Ama bunu Makbule teyzene söyle bana değil.
(20:48)

Okuduğum mesajla birlikte kaşlarım çatılırken kendi kendine konuşan Narini bile duymamaya başladım. Parmaklarım klavyede hareket etti.

Siz: Anlamadım ? (20:49)

Makbule teyze Kendi elleriyle vermişti bu Numarayı yanlış olma ihtimali var mıydı?
Karşı taraf çevrimiçi oldu ve yazıyor.

Makbule teyze: Diyorum ki Yanlış numara Makbule teyze değilim. (20:49)

Kalbimin sesi kulaklarıma vururken rezil olmuş gibi hissettim.

Siz: Kusura bakmayın bir yanlışlık oldu sanırım. (20:50)

Makbule teyze : Önemli değil. (20:50)

Mesaj bölümünden çıkıp telefonu kapattım. Midem bulanıyordu rezil olmuş gibi hissediyordum. Derin bir nefes alıp Gözlerimi kapatıp midemde ki karmaşanın geçmesini bekledim.

Makbule teyze: Zehra sensin değil mi?
(21:22)

Ne? Birkaç dakika olayı anlamaya çalıştım Zehra'da kimdi? Uzun süre görüldü de kalan mesaja yeniden odaklandım. Ne demeliydim 'Zehra mı oda kim?' ya da sadece 'Hayır' mı.

Siz: Hayır. Hare ben :) (21:37)

Çok mu samimi olmuştu sonuna iliştirdiğim gülücük silmeli miydim? Çok geçmeden görüldü olan mesajla birlikte terlediğimi hissettim. Hadi ama sadece bir mesaj Hare seni göremez sonuçta. Ellerimi yüzüme bastırarak birazda olsa rahatlamayı bekledim bu sırada uykusu gelen Narin yatağına çoktan geçmiş uykuya dalmaya çalışıyordu.

Makbule teyze: Yalan söylemediğini nereden bilebilirim ? (21:39)

Hayda!

Siz: Haklısınız bilemezsiniz ama bu sizin sorununuz. (21:40)

Siz: Beni ilgilendirmez. (21:40)

Makbule teyze: Sessiz gemi şiirini bilir misin? (21:40)

Siz: Evet. En sevdiğim şiirlerdendir. (21:40)

Siz: Yahya Kemal Beyatlı. (21:40)

Makbule teyze: Biliyorum Zehra. (21:41)

Ellerimi sabır dilenir gibi havaya kaldırdım. Her Yahya Kemal seven Zehra mı oluyordu?

Makbule teyze: Biliyordum sensin işte. (21:43)

Siz: Her Yahya Kemal okuyan Zehra mı oluyor? (21.43)

Siz: Değilim diyorum neden anlamak istemiyorsunuz? (21:43)

Siz: Adım Hare. Zehra değil. (21:43)

Gerildim. Yalancı muamelesi görmekten her zaman nefret etmişimdir. Rehbere girip arama kısmına 'M' yazdım çıkan üçüncü isime tıklayıp numarayı sildim.

Gerçek Makbule teyze değilse telefonumda numarasının durmasının da bir anlamı yoktu sonuçta. Geçmişi temizleyip son gelen mesajlara tıkladım.

0535****: Kanıtla o zaman (22:00)

0535****: Zehra olmadığını kanıtla bana (22.00)

15.12.22