14.istasyon

Hislerim

Kapıyı açtı hiç kimse yoktu. Egemen etrafı dolaşmak için çıktı odadan. Sonra bir telefon sesi geldi egemen 'in çantasındaki telefon çalıyordu. Elime aldım gizli numara yazıyordu. Açtığım da kapıda duyduğum o kahkaha sesi tekrar geldi.
-sen kimsin? Dedim.
-Egemene güven me dedi.

Kısık bir sesle. Sonra da kapattı telefonu. Egemen geldiğinde ona uyumak istediğimi söyledim. Uyandığımda Egemen çantasını hazırlıyordu. Sonra bana dönüp saat 19. 48 gitmemiz lazım dedi. Ben ise aklımda binlerce düşünce ile dalmıştım odan'ın bir köşesine,
"hey! Hadi vaktimiz yok."
Ona tüm cesaretimle birlikte şunu söyledim.
"Ne bekliyorsun? Anlasana sana güvenemiyorum. Bana nasıl güvenebiliyorsun? İçinde olduğumuz şu duruma baksana niye hiç endişelen miyorsun?"
"Asya biliyorum çok zor ama bana güven, bu arada saçmalama Bi köşede ağlamamı bekleme senin için çabalıyorum."

"Bunu benden bekleme lütfen bekleme. Neden beni buldun? Neden beni kurtarmaya çalışıyorsun ki? Bunlar bir tesedüf olamaz dimi?"

Dedim, ve çıktım odadan. Herkezin olduğu Alana gittim. Herkez çok normal davranıyor. Bu kadar sakin olamazlar. Etrafıma bakarken bir kız gördüm. Makyaj yapıyordu elinde aynası vardı. Şok geçirdim kızın makyaj yapmasına değil aynadan kendimi gördüm arkamda siyah bir hırka giymiş olan Egemeni de. Böyle bir hırkası yoktu. Hızlı bir şekilde arkamı döndüm. Dönmemle birlikte oda arkasına döndü. Koşar adımlarla uzaklaştım ordan Bir yandan acaba derken diğer yandan olamaz diyorum. Aileme kavuşmak istemiştim sadece artık yeter.
İlk gördüğüm odaya girdim ve arkamdan kapıyı kilitledim çantama baktığımda bir defter ve iki kalem gördüm. Hatırlamaya çalışıyorum ama ben çantama bunları koyduğumu hatırlamıyorum tam o sırada mesaj sesi geldi çantamdan, telefonum içindeydi aldım ve baktım telefonuma Bi oyun mesajı gelmişti. İlginç olan ise telefonumda hiç oyun olmamasıydı. Mesajı okudum "ip ucu bul sonuça yaklaş" hazır mısın başlıyoruz?. Telefonuma oyun yüklendi. Oyunu açtım ilk gelen mesaj ip ucuları topla birinci soru Egemen kim? Süren başladı 2 gün. Egemen'in yanına gittim. Ona sarıldım. Yalandan sarılmış bile olsam kalbim bana gülümsedi ilk defa bu duyguyu hissettim. Gözüm çantasına doğru yöneldi. Telefon içinde olmalı. Egemen kapıya yöneldi.
"hemen geliyorum, beni bekle."
Odadan çıktığı gibi çantadan telefonu aldım. Onada aynı mesaj gelmişti aynı oyun onada yüklenmişti. Boş boşuna suçlamıştım onu. Oyun'a mesaj attım. Bana "KAZANDIN, TEBRİKLER KURTULMAYA HAK KAZANDINIZ" diye bir mesaj geldi. Nasıl!? Diye bir. Mesaj attım. Bir harita düştü sayfama ve bende Egemen'e söyledim. Beraber gidecektik. Kırmızı noktaya gittiğimizde bir ses geldi sadece sen girebilirsin. Benden bahsettiğini anladım. Bu son çaremdi ya şimdi burdan çıkacaktım ve bu sayfa sonsuza dek kapanacaktı yani daha doğrusu bu aklımın bana söyledikleriydi. Oysaki kalbim bana "Egemen "diyordu. Belkide bu benim. Gerçeğimdir. Bir kaç adım geri attım. Egemen yüzüme bakıp gülümsedi. Koşa koşa odaya gittik. Egemen çok ciddi bir şekilde buraya" elle geçirelim" dedi. Şaşkın şaşkın açıklama bekliyordum. Aldığım cevap banada mantıklı geldi.
-İçerde açıklama bekleyen çok insan var. Onlar mantıklı bir açıklama yaparsak bizim kontrolümüzden çıkmazlar.
-Gidelim.
İçeride şöyle bir konuşma yaptık.
-öhm, öhm bir dakika bizi dinlermisin? Dedim.
Herkes bize bakarken Egemen bir anda konuya girdi.
-Arkadaşlar biliyorum çok geç yaptık bu açıklamayı. Burdan kurtulmak istiyorsanız bizim talimatlarımızı uygulayın burdan beraber çıkacağız.

Egemen bana baktı ve şöyle devam etti.
-Asya sen devam etmek istermisin?
-Tab--

Biranda kırmızı ışıklar yanmaya başladı ve arka odalarda patlama gerçekleşti herkes kaçmaya başladı. Bizde kaçmaya çalıştık ama biranda yanımda Egemen olmadığını farkettim ve burnumda bir koku daha sonra bilincim kapandı...