ΡΟΜΙΝΑ
Σφίγγω στα γερά στα χέρια μου την σακούλα και δαγκώνω νευρικά τα χείλη μου.
Κατεβαίνω τα σκαλιά του σπίτιου και νιώθω τα πόδια μου να τρέμου. Σταματάω στον καθρέφτη λίγο πριν την εξοπορτα και κοιτάζω τον εαυτό μου.
Χώνω τα δάχτυλα μου μέσα στα μαλλιά μου προσπαθώντας να τα φτιάξω. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και βγαίνω από το σπίτι.
Το καλοκαιρινό ζεστό αεράκι χτυπάει γλυκά το πρόσωπο μου, κλείνω τα μάτια μου σε αυτήν την υπέροχη αίσθηση.
Κοιτάω τον ήλιο που είναι έτοιμος να δύση και μαζί του παίρνει και το άγχος που κουβαλούσα στις πλάτες μου.
Αρχίζω να περπατάω με αργά βήματα σιγοτραγουδοντας το τραγούδι summertime sadness.
Φτάνω έξω από το πλουσιοπάροχο σπίτι και μπαίνω από την πύλη για να μπω μέσα.
Προχωράω μέσα από το όμορφο δρομάκι που έχει γύρω του λουλούδια και σιντριβάνια στην μέση.
Τα πουλιά κελαηδούν στα δέντρα και όλες μου οι αναμνήσεις που έχω ζήσει σε αυτό το σπίτι- παλάτι να παίζουν σαν ταινία.
Χτυπάω με την γορθια μου την μεγάλη πόρτα και νιώθω το άγχος να με κατακλύζει.
Η πόρτα ανοίγει και βλέπω μπροστά μου την κυρία Μαρία.
Όπως πάντα η περιποιημένη εμφάνιση της. Το γνωστό μπορντό κραγιόν της με τα έντονα βαμμένα μάτια της. Τα πυκνά μακριά μαύρα μαλλιά της, τα ακριβά πλούσια της ρούχα με συνδυασμό το υπερβολικό βαρύ της άρωμα.
Μου χαμογελάει θερμά και ανταποδίδω το χαμόγελο.
"Πέρασε μέσα κορίτσι μου ο Αχιλλέας είναι στο δωμάτιο του και σε περιμένει" με ενημερώνει και την νευω ως απάντηση.
Ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά και νιώθω πως θα πέσω κάτω από το άγχος μου.
Και περνάνε τόσες σκέψεις από το μυαλό μου, αλλά τις διωχνω αμέσωςΣτέκομαι μπροστά από την πόρτα του και προσπαθώ να φτιάξω το φορεμα. Τα μαλλιά μου.
Χτυπώ την καφέ πόρτα του και περιμένω να μου ανοίξει.
Η πόρτα ανοίγει και νιώθω ότι η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.
Όταν τα άχαρα πράσινα μάτια μου συναντάνε τα μαυρα και χαώδη δικά του.
Τον παράτηρω όπως κάθε φορά. Τα έντονα του φρύδια, τις πάρα πολύ μεγάλες βλεφαρίδες του. Τα χείλη του.. θεέ αυτά τα μεγάλη σαρκώδη χείλη. Που πάντα θέλω να τα φιλήσω.
YOU ARE READING
Τhe last dance
Teen FictionΈριξα το κεφάλι μαλακά προς τα πίσω και έκλεισα σιγά σιγά τα μάτια και άφηνα την βροχή να χτυπάει με δύναμη το σώμα μου ελπίζοντας ότι θα σε δω πάλι τώρα εδώ μπροστά μου Ήταν φίλοι από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. Αγαπούσαν ο ένας τον άλλον. Η...