Olivia

Κεφάλαιο 1

Η ανοιχτή αγκαλιά της μαμάς μου με περιμένει κι εγώ αισθάνομαι ήδη αβολα. Έχω να την δω περίπου έξι χρόνια. Από τότε που ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και θυμήθηκε πως έχει και μια κόρη. Βέβαια κρατώ τις επιφυλάξεις μου για το αν πραγματικά με θυμήθηκε ή αν ο μπαμπάς μου την πιέσε για να με δει.
  - Ολίβια! Αναφωνεί μόλις φτάνω κοντά της και τυλίγει τα αδύνατα χέρια της γύρω από τους ώμους μου. Τελικά ήταν πιο άβολο απ' όσο φανταζόμουν.
  - Εσύ είσαι ολόκληρη γυναίκα. Με πιάνει από το χέρι και με αναγκάζει να κάνω μια περιστροφή.
  Από την είσοδο του σπιτιού, βγαίνει ένας κύριος με μαύρο κοστούμι. Εμφανισιακά μοιάζει με τον οδηγό που έστειλε η μητέρα μου να με παραλάβει από το αεροδρόμιο. Τον παρακολουθώ να αδειάζει τις βαλίτσες από το αυτοκίνητο και η καλοντυμένη του όψη με κάνει να αισθάνομαι αβολα μέσα στο φαρδύ t-shirt και το μαύρο μου κολάν.
  Στρέφω το βλέμμα στην μαμά μου η οποία συνεχίζει να παρατηρεί τις αλλαγές επάνω μου. Την τελετή φορά που με είδε ήμουν μόλις έντεκα. Της χαμογελάω αχνά και εκείνη με πιάνει αγκαζέ οδηγώντας με στο εσωτερικό του σπιτιού της.
  Ο χώρος είναι τόσο μεγάλος που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι και μουσείο. Το λευκό μάρμαρο κάτω από τα πόδια μου γυαλίζει τόσο που σχεδόν καθρεφτίζομαι. Στο βάθος φαίνεται το σαλόνι. Υπάρχει ένας τεράστιος λευκός καναπές που σχηματίζει πι και στο κέντρο του ένα χαμηλό τραπέζι σε σκούρο ξύλο. Περιμετρικά στο χώρο υπάρχουν μεγάλες τζαμαρίες που κοιτάζουν σε κάθε πλευρά του κήπου, επιτρέποντας στο φως να μπαίνει άπλετο. Στα δεξιά μας βλέπω την εσωτερική κυκλική σκάλα και εν τέλει αναρωτιέμαι, πόσα εκατομμύρια κοστίζει αυτή η έπαυλη. Γιατί στο Beverly Hills τα πάντα κοστίζουν εκατομμύρια.
  Καθόμαστε στις δύο διαφορετικές άκρες του καναπέ όσο η οικονόμος σερβίρει τους καφέδες που ζήτησε η μητέρα μου.
  - Πως ήταν το ταξίδι σου; Με ρωτάει χαμογελαστά με το φλιτζάνι στα χέρια της.
  - Μεγάλο. Γελάω αμήχανα και σταυρώνω τα πόδια μου. Εκείνη κουνάει το κεφάλι της και πίνει μια γουλιά από τον καφέ της.
  - Έχεις λίγες μέρες όμως να ξεκουραστείς και να προσαρμοστείς μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο. Υποθέτω πως προσπαθεί να με εμψυχώσει.
- Ναι, της απαντάω και για μερικές στιγμές δεν μιλάει καμία μας.
  Αισθάνομαι τόσο αβολα μαζί της. Είναι η μητέρα μου και κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι που είμαι κοντά της. Όμως δεν την ξέρω. Μεγάλωσα μόνο με τον μπαμπά μου όποτε πέρα από την ιδιότητα της μαμάς δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια γυναίκα που απλά με γέννησε.
  - Μίλησα νωρίτερα με τον διευθυντή του λυκείου. Με βγάζει από τις σκέψεις μου ενώ αναφέρεται στο πιο φλέγον ζήτημα. Η ιδέα πως πιθανόν να χάσω χρόνια και να καθυστερήσω να μπω σε κάποιο κολέγιο με φρικάρει.
  - Θα φοιτήσεις κανονικά στην τελευταία τάξη με την μοναδική εξαίρεση πως θα έχεις ένα έξτρα μάθημα αγγλικών. Ξεφυσάω ανακουφισμένη και ικανοποιημένη που θα βελτιώσω κι άλλο τα αγγλικά μου. Αν και είμαι δίγλωσση στον γραπτό λόγο υστερώ.
  - Μπορούμε κι αύριο αν θέλεις να πάμε να δεις από κοντά το σχολείο και τους ξενώνες. Μου λέει και εγώ αισθάνομαι πως τρώει χαστούκι.
  - Ποιους ξενώνες; Ρωτάω προσπαθώντας να φανώ ατάραχη όμως είμαι σίγουρη πως η έκφραση μου με προδίδει.
  - Α ναι, ξέχασα να σε ενημερώσω. Όλοι οι μαθητές του σχολείο, έχουν δικά τους δωμάτια και μένουν εκεί από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή. Σαββατοκύριακο είστε ελεύθεροι, πάντα με την άδεια των γονέων. Μου το ανακοινώνει τόσα ψυχρά και αδιάφορα που αισθάνομαι οργή.
  - Δηλαδή δεν θα μένω μαζί σου; Ρωτάω πιο απότομα απ' όσο ήθελα να ακουστώ και βλέπω την έκφρασή της αμέσως να σκληραίνει.
  - Μόλις στο εξήγησα Ολίβια. Μου λέει εκνευρισμένη και ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου.
- Μάλιστα. Καταφέρνω μόνο να πω κι εκείνη σηκώνεται όρθια. Στρώνει το μαύρο σακάκι από το κοστούμι της και η οικονόμος τρέχει να της δώσει την τσάντα της.
  - Η Λιφ θα σου δείξει το δωμάτιο σου. Οτιδήποτε χρειαστείς θα το ζητήσεις από εκείνη. Μου εξηγεί όσο Στρώνει τα μαλλιά της στον καθρέφτη.
  - Τα λέμε το βράδυ.  Λέει και Απομακρύνετε αφήνοντάς με μουδιασμένη στην θέση μου.