Home of Hopes (Caledonia Series #1)

Chapter 22

Chapter 22

Avoid

Avoiding the person who is causing you to feel this way is the greatest way to forget.

When I was merely staring at the beautiful sun sinking down, I breathed properly. I took a step back and began to open the sliding door on the balcony. The crazy wind, which I couldn't explain, greeted me as I was ready to go. It seemed like I'd lost someone I'd never loved. It was merely a friendship with someone I adore.

Kumirot naman ang puso ko habang nababalik-tanaw ko ito. Lumingon ako sa pinangalingan ng hangin at nahagip ko ang mga hardinero sa baba na lumilingon lang sa akin. Kumaway ako upang maibsan ang kuryosidad nila at kasabay no'n ang pag guhit ng saya sa mukha ko.

Sometimes I wonder what happened to me...sure, I was raised in an affluent home, but I don't feel entire. That is, since I realized.

Kapag nakikita ko ang mga empleyado namin na nag-tri-trim ng mga tanim at palaging inaalagaan ang mga buhay na tumutubo galing sa lupa. Kapag nakikita ko silang may ngiti sa kanilang labi, alam kong mahal na mahal nila ang trabaho nila. Kaya kami ay patuloy na minamahal sila dahil deserve nila 'yon.

Minsan gusto kong itanong sa sarili ko na sila na naghahanap buhay ay masaya at ako na nakatira sa marangyang pamilya ay halos hindi pa kuntento. I can see the divide between the poor and middle-class families like ours. They have limited resources, but as is, we can buy it by simply giving it some money without worrying. Sila na halos 'di makakain sa araw-araw kapag walang trabaho, kapag hindi nagsikap. Sila na nagkakamot ng ulo sa pang araw-araw na gastos at kami lang na prinoproblema lang ang pagkawala ng cellphone namin.

Hindi sa hindi ako masaya sa buhay na mayroon ako ngunit dahil sa hirap ng pag-ibig na dinanas ko. Ako na sumasakit ang puso sa pag-ibig pero sila na sumasakip ang puso sa gastos at paano tututustusan ang kanilang pangangailangan. Iba't iba ang problema na kinakaharap natin ngayon.

Isa sa maaring makakapagpangiti sa aking puso ay mataasan sila ng sweldo. Iyan ang gusto kong mangyari at palagi kong sinasabi sa aking Lolo. Lolo was always acknowledged for what I wanted to be felt by our workers. Kung ako lang din naman ang magmamana nito ay magiging masaya ako ngunit kahit pa may business na kami. Kahit pa secure na ang buhay na mayroon ako sa kinabukasan ngunit may gusto pa rin akong maabot sa buhay ko.

Huminga ako ng malalim at sinandig ang aking braso sa glass railing namin. Pumikit ako ng umaapaw na naman sa lamig ang hangin na nanunuot sa aking balat. Umiling lang ko habang naiisip ko ang aking nababalot sa akin. Kung saan-saan na lang itong sumasagip kapag nasa may balcony ako.

I was guilty, maybe. I felt so guilty for what I did. I wanted to make it accurate. Pero hanggang ganito na lang ako sa posisyon ko.

After that, I slowly went down from my room while wearing a red circle skirt with a white t-shirt. I managed my fingers to run through my hair tips. I didn't know what was on my mind when I decided to not bring the horse I used to. Palagi na lang ako ganito simula nang nababalot lang ng masasayang alaala at ayaw ko nang balikan pa ito. Gusto ko naman to noon, pero iba na ang takbo ng puso ko at kailangan ko itong sundin.