Olivia

Κεφάλαιο 3

         ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΆΔΕΣ ΑΡΓΌΤΕΡΑ

  Είναι η έναρξη της σχολικής χρονιάς κι εγώ έχω περισσότερο άγχος και απ' όταν πήρα την απόφαση να αλλάξω ήπειρο. Από την μικρή έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο, το λύκειο δεν διαφέρει σε τίποτα με αυτά που έβλεπα στις ταινίες. Είναι ιδιωτικό, με κολυμβητήριο, αίθουσα ξιφασκίας, γήπεδο φούτμπολ, τραπεζαρία με αυστηρό έλεγχο τροφίμων  και ξενώνες χωρισμένους σε αγοριών και κοριτσιών.
  Προσπερνώ μαζί με την μαμά μου το συντριβάνι που κοσμεί το προαύλιο και ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Αισθάνομαι γελοία μέσα στην στολή του σχολείου όμως ειμαι υποχρεωμένη να την φοράω. Πρόκειται για μια πλισέ σκούρα μπλε φούστα, ένα λευκό πουκάμισο και μια φαρδιά ζακέτα με το σύμβολο του σχολείο ραμμένο στο πέτο.
  Μόλις περνάμε την είσοδο, πλήθος μαθητών περιφέρεται στους διαδρόμους , ενώ περιμετρικά Υπάρχουν αριθμημένα ντουλαπάκια.
  Τα χέρια μου τρέμουν από το άγχος και αισθάνομαι το μέτωπό μου να ιδρώνει. 《Είσαι εντάξει;》 Με ρωτάει η μαμά μου τραβώντας μου την προσοχή. Της χαμογελάω με δυσκολία και της γνέφω θετικά. 《 Σάρλοτ 》 Μια αντρική φωνή κάνει και τις δυο να γυρίσουμε προς το μέρος της. Ένας ψηλός γκριζομάλλης με ορθάνοιχτα χέρια πλησιάζει την μητέρα μου. 《 Σεμπάστιαν 》 αναφωνεί εκείνη και αγκαλιαζονται με οικειότητα. 《 Κι εσύ πρέπει να είσαι η Ολίβια 》Απευθύνεται σε εμένα απλώνοντας το χέρι του. 《 Σωστά 》 ανταποδίδω την χειραψία και η μαμά μου χαϊδεύει τρυφερά την πλάτη μου• Οι εκρήξεις αγάπης της προκύπτουν μόνο μπροστά σε κόσμο. 《 Ολίβια ο Σεμπάστιαν είναι ο διευθυντής του λυκείου και οικογενειακός μας φίλος 》 Κάνει τις συστάσεις με εμένα απλά να γνέφω χαμογελώντας. 《 Είμαι σίγουρος πως θα τα πας περίφημα Ολίβια》Προσπαθεί εκείνος να με εμψυχώσει και εγώ κάνω ό,τι μπορώ για να τον πιστέψω.
  Την ίδια στιγμή ο ήχος του κουδουνιού δένει το στομάχι μου κόμπο και απελπισμένα σφίγγω το χέρι της μαμάς μου. Εκείνη μου δίνει ένα καθησυχαστικό νεύμα κι ο διευθυντής μας αποχαιρετά λέγοντας μου πως θα πρέπει να βγω στο προαύλιο. Όταν μένουμε μόνες στέκεται μπροστά μου και χαϊδεύει τα μπράτσα μου. 《 Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι. Μιλας άπταιστα αγγλικά , είσαι όμορφη, έξυπνη και είμαι σίγουρη πως όλοι οι συμμαθητές σου θα σε θέλουν για φίλη τους.》Εγώ την κοιτάζω βουρκωμένη. Είναι η πρώτη φορά που η μαμά μου μού μιλάει τόσο γλυκά και για να είμαι ειλικρινής,  χαίρομαι που αποφάσισε να το κάνει τώρα. 《 Το πιστεύεις αλήθεια;》 Την ρωτάω και εκείνη σκουπίζει τα μάτια μου. 《 Φυσικά Ολίβια, έχεις πάρει όλα μου τα χαρίσματα.》 Χαριτολογεί και Παραδόξως αυτό με κάνει να γελάσω. 《 Έτσι μπράβο 》Στρώνει τα μαλλιά πίσω από τον ώμο μου κι εγώ ισιώνω την πλάτη μου. 《 Πήγαινε τώρα. Δεν θέλεις να αργήσεις την πρώτη σου ημέρα 》 Μου λέει και εισπνέω βαθιά. Απομακρυνομαι λίγο μέτρα και για μια στιγμή γυρίσω προς το μέρος της. 《 Μαμά...Ευχαριστώ 》Εκείνη δεν λέει τίποτα, μονάχα χαμογελάει και μου γνέφει.