Wie we zijn.

Hoofdstuk 3.1 Loyd

"It is in your moments of decision that your destiny is shaped." —Tony Robbins

Loyd

"Weet je het echt heel zeker?" Zijn moeder had al een paar keer geantwoord, maar hij vroeg het nog een keer. Gewoon om er zeker van te zijn, of gewoon, zodat ze haar antwoord zou veranderen mocht ze dat willen.

Zijn moeder draaide zich zuchtend om van de gootsteen waar ze de vieze vaat aan het afwassen was. Haar blonde haren, die hij van haar had geërfd, zaten wild door elkaar en de wallen onder haar ogen waren niet te missen. Toch slaagde ze erin om een glimlach op haar gezicht te toveren.

'Wat wil je van mij horen, lieverd? Je kan gewoon gaan. Je bent jong, je verdient het om naar feestjes te gaan. Je hoeft niet altijd thuis te zijn om onze ruzies te sussen.'

Hij corrigeerde haar niet toen ze 'ruzies' zei. In zijn ogen was het geen ruzie. Ruzie kwam vanuit twee mensen, niet vanuit één persoon die klappen uitdeelde wanneer hem iets niet beviel. Hij was vrij zeker dat dat 'mishandeling' werd genoemd.

Hij wist dat zijn moeder dat diep van binnen wel wist, maar het graag kleiner maakte voor hem, Tyler, Amy, en misschien nog wel het meest voor zichzelf. Want hoe kon ze anders voor zichzelf verantwoorden dat ze nog bij iemand bleef die haar zo behandelde?

Hij had zijn moeder gevraagd of het oké was dat hij naar een feest ging dat door iemand van zijn school werd gegeven. Hij wist niet eens waarom hij het deze keer had gevraagd, de andere keren was hij namelijk gewoon niet gegaan. Maar nu hadden zijn vrienden zo veel gezeurd in de pauze, zich hardop afgevraagd waarom Loyd altijd alle feestjes had geskipt. Hij voelde druk om deze keer wel te gaan, niet omdat hij plezier zou hebben. Hij wist dat hij het niet leuk zou hebben, niet met in zijn achterhoofd het gevoel dat het fout zou kunnen gaan als hij niet thuis was om Tyler en Amy te beschermen. Maar omdat hij niet wilde dat de jongens op school zelf verhalen zouden verzinnen over waarom hij nooit kwam.

Hij had het zijn moeder nu voor de derde keer gevraagd en ze had het met zoveel overtuiging gezegd dat hij bijna ging geloven dat het wel goed zou komen.

'Bel je me als je me nodig hebt?' vroeg hij voorzichtig. Hij wilde niet de indruk wekken dat hij dacht dat zijn moeder als volwassen vrouw hulp nodig had van een tienerjongen. Ze legde haar afwasborstel neer, boog over het aanrecht heen en woelde door zijn blonde haren die wild door elkaar zaten.

'Als jij belooft om plezier te hebben.'

Hij schoot in de lach. 'Oké, oké, beloofd.'

Ze schudden elkaar de hand. Hij loog. Hij wist alleen niet zeker of zijn moeder ook loog.

Over een uur zou hij te voet naar het feestje gaan. Het was een kwartiertje lopen en het regende. Het aanbod van zijn moeder om hem te brengen had hij afgeslagen, net als het aanbod van Trevor dat hij hem wel even wilde ophalen. Zijn blonde haren had hij in model gebracht en hij keek in de spiegel of zijn outfit er wel mee door kon. Tyler zat op bed verveeld een stripboek te lezen. 'Ben je nou echt jezelf aan het checken?' zei hij met een uitdagend grijnsje om zijn lippen.

Loyd negeerde Tyler's uitdagende toon en richtte zijn blik op de spiegel. Een zwarte broek, een wit shirt en NIKE schoenen. Het was op zulke momenten dat hij wilde dat hij vaker op feestjes was geweest, zodat hij niet als een onzeker 13-jarige meisje in de spiegel zijn outfit aan het bekijken was. 'Op wie moet je indruk maken?'

Het moest maar. Loyd draaide zich van de spiegel weg en pakte de strip plagend af van Tyler die omhoog schoot. 'Hey! Die is van mij.'

'Ja? Is dat zo? Volgens mij niet hoor, broertje.' Tyler sprong van het bed waar hij net nog zo relaxed had gezeten en greep naar de strip, Loyd liet los, terwijl hij natuurlijk veel sterker was. Hij legde zijn hand op Tyler's schouder en boog naar hem toe. 'Je weet dat je me altijd kan bellen vanavond, hè?' Tyler knikte. 'En hetzelfde geldt voor Amy.'