nova

3

Gözlerimi açıp esnedim. Başımı yattığım yerden kaldırdığımda Lalisa'nın hâlâ uyuduğunu gördüm. Gülümseyip örtüyü üzerine çektim ve sessizce arabadan inip kollarımı esnettim. Arabada uyumaya alışkın olduğum için vücudum ağrımıyordu. Lalisa'nın da ağrı çekmemesini umarak kalçamı arabanın kaputuna yaslayıp kollarımı birbirlerine geçirdim. Saat sabah altıydı ve hava soğuktu. Lalisa'nın ne zaman uyanacağını bilmiyordum. Onu uyandırmalı mıydım?

Duyduğum kapı sesi ile arkama döndüm. Lalisa arabadan inmiş benim gibi kollarını esnetmişti. Beni görünce duraksamış utangaç bir şekilde gülümsemiş ve yanıma gelmişti.

"Günaydın bayan Lalisa."

"Günaydın. Ben özür dilerim uyuya kalmışım, gerçekten kusura bakmayın dün çok yorulmuşum nasıl uyuya kaldım bilmiyorum, hatamı nasıl-" elini tutup yavaşça sıktım.

"Sakin olun lütfen. Sorun değil." gülümseyip elini bıraktım.

"Dün için teşekkür ederim."

"Rica ederim bayan Lalisa." gülümseyip o da benim gibi kaputa yaslandı.

"Burası çok güzelmiş bayan Chaeyoung." içten içe Lalisa'nın burayı sevebileceğini hep düşünmüştüm, görünen o ki yanılmamışım.

"Beğenmenize sevindim." ikimiz de sessizdik. Ne yapacağını o da bilmiyor gibiydi.

"Acıktınız mı?" bana dönüp elini karnına koydu.

"Açıkçası açlıktan ölüyorum." gülümseyip yaslandığım kaputtan ayrıldım.

"İsterseniz sizi güzel bir yere götürebilirim." beni reddetmesinden deli gibi korkuyordum, aynı zamanda da kabul ederse ne yapardım bilmiyordum.

"Teklifiniz için teşekkür ederim bayan Chaeyoung ama artık size yük olmak istemiyorum." ağzımı açıp itiraz edeceğim sırada elimi tuttu.

"Hem dün kimseye haber vermedim beni merak etmişlerdir. Başıma daha fazla iş almak istemem." başımı onu onaylarcasına sallayıp yenilgiyi kabul ettim. Gereğinden fazla umutlanmıştım.

"Haklısınız. Gidelim mi?" başını sallayıp arabaya bindi.

-

İki katlı, oldukça lüks olan siyah binanın önünde durduğumuzda Lalisa kemerini çözüp başını bana çevirdi.

"Her şey için bir kez daha teşekkür ederim bayan Chaeyoung." gülümsedim.

"Rica ederim. Sizinle zaman geçirmek eğlenceliydi." o da benim gibi gülümseyip arabadan indi. Ona veda etmek istemiyordum ama mecburdum. Yirmi dört saattir peşimizde milyonlarca insan yokmuş gibi hareket ediyorduk ve buna bu şekilde devam edemeyeceğimizi biliyordum. Şu an bile birinin fotoğrafımızı çekip çekmediğini bilmiyordum ama bunu düşünmek istemiyordum. Düşünmek istediğim tek şey Lalisa Manobal ile geçirdiğim yirmi dört saatti.