IKATLONG KABANATA
(KATH'S P.O.V.)
"Miss Kath, nasa phone po ang mommy niyo." Kinuha ko ang phone sakanya at nagsalita.
"Mom?"
"Kathryn! I miss you so much, baby." she said. May part sa akin na sinasabing, 'Namimiss ka niya, miss mo rin siya di'ba?' meron namang 'Plastik 'yan, kinakausap ka lang pag bored at wala 'yung ate mo'.
Napapikit ako ng mariin. Si ate nanaman! Ugh!
"Yeah, bakit ka napatawag?" medyo natagalan bago siya nagsalita ulit.
"We're going home next month. We just want to--"
"Okay, I'll wait. Take care po sa biyahe. Pakisabi po kay Dad miss ko na po siya. By the way 'my, aalis na po ako. May pasok po ako ehh. Bye!" ibinaba ko ang phone ng padabog.
Alam ko naman kung bakit sila babalik dito eh. Kasi wala na silang trabaho sa States at lilipat na ulit ng school dito si ate.
Sila 'yun eh. Buong pamilya pa'rin sila kahit wala ako. Kaya nga ang saya ng buhay ko ngayon eh.
✖ ✖ ✖
"Ms. Bernardo, can I have your assignment?" napakunot ako ng noo sa teacher namin.
"May assignment ba?" Nagtawanan 'yung mga kaklase ko sa tanong ko.
Seriously!? Araw-araw ba akong lutang at hindi ko na alam 'yung nangyayari sa paligid?
"QUIET CLASS!" sigaw ni Ms. Antenorio. 'Yung teacher naming matandang dalaga. "Ms. Bernardo, do you have an assignment!? O wala?" she asked.
Umiling ako. Sorry na. Ako na'ng lutang sa klase.
"M-ma'am, hindi ko po kasi alam na may assignme--"
"Eh kasi hindi ka nakikinig!" she shouted. Napapikit ako. Kaya nga sorry na eh.
"Sorry po ma'am, may family problem po kasi si Kath," biglang sabi ni Julia. Kinindatan niya ako.
Napatingin naman sa akin si Ms. Antenorio. "Ganun ba. Pero hindi ka pa'rin excuse. I want you to explain, if there's forever or none sa gitna ng klase. And if you got a point, I'll give you a high score."
Tumango ako kay ma'am, pero ngumiti ng nag-aalinlangan, "Ma'am puwede pong tagalog? Mas gusto ko po kasing i-express 'yung nararamdaman ko." paalam ko. Tumango naman ito as i walked on the class' center.
"Hindi po ako naniniwala sa forever," may narinig akong bumulong ng -Hindi lang pala ako ang bitter-. Pero hindi ko 'yun pinansin. Nagpatuloy lang ako sa pagpapaliwanag. "Kasi kung may forever, sana 'yung lolo at lola ko nandito pa. Sana hindi naghihiwalay 'yung mga mag-boyfriend, or mag-asawa. Hindi ako naniniwala, kasi wala pang nakapagpapatunay sa akin na meron nga nun. At kung may makapagpatunay sa akin nun, saludo ako sa kanya. Sa tingin ko naman din kasi kaya naniniwala 'yung iba doon eh, kasi gusto nilang magkatotoo. May nakapagsabi sa akin na kung maniniwala ka sa mga bagay-bagay, mangyayari at mangyayari sa'yo 'yun. Pero hindi pa'rin ako naniwala. Bitter na kung bitter." pag-didiinan ko sa bitter word at bumalik na sa upuan ko.
"Give Ms. Bernardo a round of aplause. Very good. I like your explanation huh?" ngumiti ako ng pilit, pinalakpakan nila ako. Nakaka-proud.
"Kath," tawag sa akin ni Julia sa loob ng locker room. Uwian na kasi, pero parang ayaw ko pang umuwi. Wala rin naman kasi akong madaratnang pamilyang masaya.
Lumingon ako kay Julia pagkatapos kong ipasok 'yung huling libro sa locker ko.
"Bakit?" Kinuha ko 'yung bag ko na nakalagay sa upuan sa loob ng locker room at palabas na sana.
"Wait, Kath. Diyan ka lang." sabi niya na nakapag-pakunot sa noo ko.
"Why?" lumapit siya at pumunta sa likod ko bago ako piringan. "Ano t-to? Para san 'to, Julia?" hinigpitan niya 'yubg pagtali sa panyo.
"Surprise,"
"T-teka! San moko dadalhin!?" protesta ko.
"Wala ka bang tiwala sa akin?" Naramdaman ko naman ang pag-iling niya.
Umiling ako.
"Kung ganon, sumunod ka nalang." sabi niya at inalalayan ako sa kaliwang braso. At gaya nga ng sinabi niya, sumunod ako.
"We're here.." Matamang bulong niya sa'kin.
Bumuntong-hininga ako. Di'ko alam kung anong gagawin nito sa akin kaya kinakabahan ako.
Dahan-dahan niyang tinanggal 'yung piring, tapos nawala na rin siya.
"Julia?" tawag ko sakanya.
Wala akong makita dahil sa sobrang dilim. Nasaan kaya ako? Waaaaah! Baka may mumu ditoooooo! Nakakatakot!
Nanigas ako nang may humawak sa balikat ko. "Kath," pumikit muna ako bago lumingon at tignan kung sino iyon...
"Daniel?!" nagulat kong sigaw. Tinaasan naman niya ako ng kilay.
Pansin ko nung nakaraan pa niya ako tinataasan ng kilay. Anong problema nun?
Sabagay, ganun din naman ginagawa ko sakanya. Pero bahala siyang magtiis. Nanliligaw siya eh!
Teka? Nanliligaw nga ba? Di naman ako pumayag ah?
"May ipapakita lang ako sa'yo." ngumiti siya. Hindi 'yung pilit. Kundi 'yung sincere na ngiti na alam mong hindi ka mapapahamak sa mga kamay niya.
Nauna siyang naglakad sa akin at sinundan ko naman siya. Nang makarating kami sa kung saan man. Dun ko nakita yung mga nagsisiliparang mga alitaptap/fireflies.
Namangha ako sa ganda nila dahil napakarami nila. Ang ganda nilang tignan kapag nagsama-sama.
"Naikuwento sa'kin ni Julia, may family problem ka daw." napalingon ako kay Daniel. Hindi pa ako nagkukuwento kay Julia pero alam na alam niya kung bakit ako laging lutang.
Hindi ako sumagot. Buong high school life, si Julia lang ang naging tunay na kaibigan ko. The rest, plastic. I never trusted anyone. Di ako basta nakikipag-usap kung kani-kanino lalo na't hindi ko kilala ang buong pagkatao.
Tinitigan ko lang si Daniel.
Tumikhim siya na parang alam niya kung bakit ako tulala. Tss. Assumero!
"Hindi ka man lang sasagot?" he asked. "I'm asking." dagdag pa niya.
"I don't share my problems with just no one." napangiwi siya sa sagot ko.
"So I am no one?" he asked while frowning. I nodded.
"Yes you are." sagot ko pa.
"All this time? Can you explain to me, Kath? Bakit ganyan ang trato mo sa'kin?!" sabi niya. 'Yung saya ko kanina nung makita ko 'yung mga fireflies mabilis na naglaho.
"Cause, I never trust boys. And I believe with the quotation 'Books before boys, because boys brings baby'. Atsaka. Ilang beses ba kitang dapat ipagtabuyan---@#$%&-+"
What the f! Did he stole my first kiss?!
