AHLAKSIZ HAYATLAR

-BANDIRMA-

SU

yolda sinan ve kumsalıda aldık diğerleri kendi arabalarıyla geliceği için fazla kalabalık olsun istememiştim.sinanın son zamanlarda söyledğim herşeyi itiraz etmeden yapıyor olması beni şaşırtıyorrdu doğrusu.ateş sinana bakıp gözlerini devirdi.

"ya bu adres olduğuna eminmisiniz?"

"burada yazan o inanç."

lidya sinirle kağıdı inançın kucağına fırlattı.yol fazla uzun sürmüştü ve tanıdık yollar yüzünden şüphem artmıştı.

"şuan neredeyiz?"

"bandırma yoluna giriyoruz."

"ne?"

ateşe döndüm.bana baktı ve kafasını salladı.

"ateşş bandırma benim geldiğim yer!"

"nasıl olur?inanç eminmisin?"

"abi eminim."

"ateş?"

elimi tuttu ve ne olduğunu çözmeye çalıştı.turunç bizi kesinlikle tuzağa çekiyordu.

"ateş hemen geri dönelim lütfen-lütfen."

"hayır.bugün onu bulup öldürmessem kendimi yiyip bitiririm."

"saçmalama özdemir.ne yapabilirsinki?"

"daha iyi bir fikrin varmı lan!"

sinan kaşlarını çatıp öne doğru eğildi.

"ozaman bende varım."

"bende."

lidya bana bakıp gülümsedi.herkes ateşin fikrini kabul ettiiğine göre asla dönemeyecektik.içime bir kuşku düşmüştü bile bandırmaya gidiyorsak bu kesinlikle o pisliğin işiydi.bunu bize yapmaya devam edecekti.ekrem bey haklıydı.ne kadar güçlüysen düşmanında çok olurdu.toparlanabildiğimi düşünürken dahada batacak olmaktan korkuyordum.ateşi bir daha göremeyecek olmaktan,kaybedicek olmaktan ölesiye korkuyorum.kalbime derin bir ağrı saplanıyor ve bunu düşünmek bile nefes alamama yol açıyor.

"Sevgilim?sakin ol ben yanındayım."

"B-be-

"Şhhh gel buraya."

Beni kendine çekip kafamı göğsüne bastırdı.onun kalp atışını duyunca sakinleşmiştim.hiçbirşey ondan değerli değildi.

"Sanırım bu ev."

Önde mertlerin arabasınıda görünce inmek için hazırlandık arabadan inip eve bakınca kendimi düşüp bayılmamak için zor tuttum.burası benim evimdi.sahrada benim gibi dikilmiş çaresizce eve bakıyordu.gözlerimiz buluştuğunda ikimizinde hafızasında taze kalan o görüntüler vardı.bazen bir kaç gün önce ne yediğimi bile unuturdum.bunu niye unutamıyorum?niye hala ilk günki gibi kalbimi acıtıyor?

"Su?"

"Ateş bu- burası benim evim."

Ateş eve baktı.şaşkınca gözlerine bana çevirirken bu konuda elinden bir şey gelmediği için üzülüyordu.oda ailesini kaybetmişti ama ben hayata bir sıfır yenik başlamıştım işte.hiçbirzaman gerçek bir mutluluğum olmamıştı.onu tanıyana kadar.

"Bunu her kim yapıyor-

Mert sahrayı tutup sarstı.kızaran gözlerine baktım.oda bu evde benimle birlikte ailesini..ailemizi kaybetmişti...

Şimdi bu eve cebimizde bir sürü hikayeyle gelmiştik.anlatacak okadar çok şey vardıki.annem vaktinden erken ölmeseydi bana herşeyi anlatabilirdi.turunçun kim olduğunu bizden ne istediğimi ve ekrem amcanın bir dolu adamının onları neden koruyamadığını anlatabilirdi.belkide burda olsaydı sinan hala yaşıyormu söyleyebilirdi.