Jungkook rahmi olan bir bireydi ve okulda zorbalığa uğruyordu, hiç arkadaşı yoktu, onu seven kimse yoktu, babasından şiddet görüyordu. Her şeyden ümidini kesmişken umut ışığı onada görünecek miydi?
Gözlerimi ağır ağır açtım ağrım dayanılcak düzeydeydi. Bu gün de ölemedim. Etrafıma bakındım tabikide kimse yoktu. Neden olsun ki. Sedyeden kalkmaya çalıştım ama kasıklarımdaki ağrı artınca vazgeçtim. Saate baktığımda öğlen olduğunu fark ettim siktir dersleri kaçırdım ve notları alabileceğim kimse yok. Sedyeden tekrar kalkmayı denedim... evet bu sefer yere kapaklanmıştım harika şimdi ağrım biraz daha artmıştı acı bir şekildi inledim. Dakikalar sonra hemşire geldi ve beni sedyeye geri yatırdı.
- kalkmamalısın. Ağrın dindi mı?
- biraz daha iyi ama hala ağrım var.
Hemşire anladığını belirtircesine kafasını salladı ve sedyenin yanındaki sandalyeye oturdu.
- delikanlı vücudunda çok sayıda morluk var ve bunlar bu günkü olaydan değil bir kaç günlük morluklar ne olduğunu anlatmak ister misin?
Eğer birşeyler söylersem değişen birşey olmayacaktı hatta babam sinirlenicek ve daha kötü şeyler olucaktı.
- benim sınıfa gitmem lazım de-derslerim va-var
Sedyeden kalkıcakken hemşire tuttu
- sınıfa gidemezsin eve gidip dinlenmen lazım. Seni alabilecek birileri var mı aramamızı ister misin?
Eğer babamı ararlarsa beni asla almaya gelmezdi ve eve gidince kendimi savunmaktan bile aciz olduğum için beni döverdi arayabileceğim hiç kimsemde yoktu. Ne kadar acınası dimi.
- kimseyi aramanıza gerek yok ben kendim gidebilirim.
Hemşire beni baştan sona süzdü ve tekrar konuştu
- bu halde gidebileceğine emin misin?
Başımı sallamakla yetindim. Hemşire ısrar etmedi ve odadan çıktı. Ben ise yavaşça doğruldum ağrılarım daha hafiflemişti. Sandalyenin üstündeki çantamı aldım ve yavaşça odadan çıkıcakken pantolonumun kan olduğu aklıma geldi. Kapşonlumu çıkartıp belime sardım ardından yavaş adımlarla ilerledim. Okul binasından bahçeye çıkmıştım bir kaç gözün üstümde dolaştığını hissettim bu beni biraz daha gererken çabucak eve gitmeyi diledim okuldan çıktım ve 3 sokak ötedeki evimize yürümeye başladım. Bu gerçekten yorucuydu ara ara dinlenerek yola devam ettim gittikçe yoruluyor yoruldukça ağrılarım artıyordu.
Sonunda eve varmıştım. Eve girdiğimde babam daha gelmemişti hemen mutfağa girip ağrı kesicilerden 2 tane azıma attım ve bir bardak su içtim ardından duşa girip kendimi temizledim. O gelmeden yemekleri yapmam lazımdı ama kasıklarım gerçekten çok ağrıyordu. Pirinç kızartıp yanına tavuk haşladım ardından biraz olsun dinlenmek için koltukta uzandım. Bu biraz iyi gelmişti saatlerce ayaktaydım sonuçta ve yorulmuştum. Koltukta uzanırken gözlerim yavaşça kapandı ve uykuya daldım.
Duyduğum kapı tıktıklama sesiyle hemen kalktım. Hayır uyuya kalmıştım ve o kapıda bekliyordu. Hemen kapıyı açtım. Açtığım an yüzüme sert bir tokat yemem bir oldu ben yere yapışırken o kükremeye başladı.
- seni sersem sürtük kapıyı nedenp açmıyorsun he. İllaha seni dövmem mi gerekiyor.
Konuşması bittikten sonra tekme atıp içeri geçti. Attığı tekme aşırı sert olmasada aldığım bu darbeden sonra vücudum şok etkisi yaşadı. Kesinlikle katlanılmaz bir sancıyla olduğum yerde kaldım. Göz yaşlarım akarken daha kapıyı kapatamamıştım. İçerden O 'nun sesini duyuyordum yine bağırıyordu. Yavaşçana yerden doğrulurken bir yandan acıdan sessizce ağlıyordum. Kapıyı kapattım ardından içeriye geçip O 'nun için sofrayı hazırladım bir yandanda sol elimle karnımı tutuyor ve acımı hafifletmeye çalışıyordum. Sofrayı kurduktan sonra O na ilettim. O yemeğini yerken ben onu köşede bitirmesini bekliyordum. O sofradan kalkınca sofrayı topladım ve çaktırmadan artanlardan yemeye başladım bu gün ilk yemeğimdi ve bu gerçekten iyi gelmişti. Mutfağı topladıktan sonra odama gittim. Biraz ders çalıştıktan sonra yatağıma uzandım ve hemen uykuya daldım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
