Olivia

Κεφάλαιο 4

  - Που νομίζετε πως βρίσκεται δεσποινίδες μου; Εδώ είναι σχολείο, όχι ρινγκ. Ουρλιάζει ο διευθυντής πάνω από τα κεφάλια μας όσο εμείς καθόμαστε σκυθρωπές. Ο Μελβιν ακουμπά στον τοίχο απέναντι μας με τα χέρια σταυρωμένα πάνω στο στήθος του.
  - Αυτή το ξεκίνησε. Με κατηγορεί η Χάνα κι εγώ σηκώνω το κεφάλι μου με τα μάτια γουρλωμένα.
  - Ψέματα λέει, ορκίζομαι πως δεν της έκανα τίποτα. Υψώνω την φωνή μου σε μια απελπισμένη προσπάθεια να βρω το δίκιο μου.
  - Έριξες το δίσκο με το γάλα επάνω μου.
   - Έγινε καταλάθος. Επιμένω εγώ.
  - Αρκετά! Φωνάζει ο διευθυντής χτυπώντας τα χέρια στο γραφείο του επαναφέρωντας μας στην τάξη.
  - Θα ρωτήσω για μια τελευταία φορά. Ποια ξεκίνησε τον καβγά; Κοιτάζει μια εμένα και μια τη Χάνα.
  - Αυτή. Λέμε ταυτόχρονα κι εκείνος ξεφυσάει αγανακτισμένος.
  - Κύριε, μην της πιέζεται άλλο. Ήταν μια παρεξήγηση. Αφήστε μας να φύγουμε και σας υπόσχομαι πως εγώ ο ίδιος θα φροντίσω να λυθεί. Επεμβαίνει ο Μελβιν και ο διευθυντής τον κοιτάζει εξεταστικά.
  - Τι είδους παρεξήγηση είναι αυτή που δύο μαθήτριες κατέληξαν να χτυπιούνται μέσα στο σχολείο; Ρωτάει με τα χέρια πίσω από την πλάτη του.
  - Η Ολίβια έριξε το δίσκο της Χάνα καταλάθος. Η Χάνα νόμιζε πως το έκανε εσκεμμένα, αντάλλαξαν μερικές κουβέντες και η κατάσταση ξέφυγε. Μεταφέρεις περιληπτικά το συμβάν ο Μελβιν.
  - Είναι αλήθεια; Μας ρωτάει ο διευθυντής κι εμείς κουνάμε συγχρονισμένα τα κεφάλια μας.
  - Δηλαδή αναστατώσατε ολόκληρο σχολείο για έναν δίσκο; Υψωνει και πάλι την φωνή του μα κανείς δεν τολμά να απαντήσει. Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να περπατά νευρικά πάνω κάτω ενώ από την μικρή απόσταση πως μας χωρίζει μπορώ και ακούω την θυμωμένη του ανάσα.
  - Ακούστε με προσεκτικά και οι τρεις σας. Δεν πρόκειται να αφήσω καμία παρεξήγηση να καταστρέψει τη φήμη αυτου το σχολείου. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά που ανέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές. Αν διανοηθείτε να προκαλέσετε άλλα προβλήματα, σας προειδοποιώ πως θα αποβληθητε. Έγινα σαφής; Ρωτάει αυστηρά και εμείς συμφωνούμε με ένα νεύμα.
  - Πηγαίνετε τώρα στα δωμάτιά σας.

   Περπατάμε και οι τρεις στον άδειο διάδρομο. Το χέρι του Μελβιν ακουμπά απαλά την μέση της Χάνα ενώ εγώ κρατάω μια ασφαλή απόσταση περπατώντας από πίσω τους. Μόλις απομακρυνόμαστε από το γραφείο του διευθυντή, η Χάνα γυρίζει απότομα και με πλησιάζει κουνώντας μου το δάχτυλο.
  - Το σημερινό, δεν πρόκειται να περάσει έτσι. Με απειλεί με το πρόσωπό της να μορφάζει από θυμό. Κανονικά θα έπρεπε να την φοβάμαι. Όμως το ένστικτο μου μού λέει πως δεν είναι τόσο δυνατή όσο θέλει να δείχνει. Ο Μελβιν έρχεται βιαστικά προς το μέρος μας και κατεβάζει το χέρι της Χάνα, που έχει μείνει ακόμα μετέωρο. Δαγκώνω την γλώσσα μου για να μην ανοίξω το στόμα μου. Αν το κάνω, η αποβολή θα είναι το μόνο που θα καταφέρω.
  - Πάμε Χάνα. Της λέει απαλά ο Μελβιν και εγώ τους κοιτάζω ανέκφραστη.
  Ακόμα δεν έχω καταλάβει τον ρόλο του.  Στην τραπεζαρία προσφέρθηκε να με βοηθήσει και μάλιστα με έσωσε από τα χέρια της. Στον διευθυντή απέφυγε να δώσει πληροφορίες για τον καβγά κι ας μην έφταιγα εγώ στην προκειμένη. Τώρα αναλαμβάνει ρόλο πυροσβέστη κι εγώ αναρωτιέμαι. Είναι πράγματι τόσο εντάξει όσο δείχνει ή ακολουθεί τα χνάρια της Χάνα;
  Τους παρακολουθώ να απομακρύνονται και μόλις χάνονται από το οπτικό μου πεδίο, αφήνω την ανάσα που κράταγα στα πνευμόνια μου.