Olivia

Κεφάλαιο 5

  Η πρώτη σχολική ημέρα πήγε ανέλπιστα καλά. Τα μαθήματα αποδείχτηκαν πιο βατά απ' όσο περίμενα και οι συμμαθητές μου φάνηκε να με συμπαθούν. Για καλή μου τύχη ο Μελβιν και η Χάνα δεν ήταν στο δικό μου τμήμα, έτσι ένιωθα μεγαλύτερη άνεση μέσα στην τάξη.

  Στέκομαι μπροστά από το ντουλαπάκι μου και τακτοποιώ τα βιβλία μου. Σκέφτομαι πως πρέπει να του δώσω μια νότα από εμένα, να βάλω το προσωπικό μου στοιχείο.
  Βγάζω μια φωτογραφία που έχω με τον μπαμπά μου και την κολλάω στην εσωτερική πλευρά του ντουλαπιού. Κοιτάζω το ζεστό χαμόγελό του και συγκινούμαι. Μου λείπει αφόρητα, η επικοινωνία στο τηλέφωνο δεν είναι αρκετή. Χαϊδεύω το πρόσωπό του και χαμογελάω ασυναίσθητα.
  - Ο μπαμπάς σου; Μια αντρική φωνή από δίπλα μου με τρομάζει. Το κορμί του τραντάζεται, κλείνω με θόρυβο το ντουλαπάκι και γυρίζω προς το μέρος του. Ο Σπένσερ. Είμαστε μαζί στην τάξη και η αλήθεια είναι πως από το λίγο που τον γνώρισα τον συμπάθησα. Είναι εξωστρεφής, με έξυπνο χιούμορ και καλή αύρα.
  - Ναι. Απαντάω στην ερώτησή του και σφίγγω το βιβλίο των μαθηματικών πάνω στο στήθος μου.
  - Σου λείπει ε; Σουφρωνει τη μύτη του κι αυτή η έκφραση τον κάνει τόσο χαριτωμένο. Εγώ του γνέφω θετικά και ξεκινάμε να περπατάμε μαζί στον μακρύ διάδρομο.
  - Πάντως σε βρίσκω πολύ γενναία. Λέει κι εγώ τον κοιτάζω ερωτηματικά.
  - Γιατί; Συχαίνομαι την φωνή μου όταν ντρέπομαι. Ακούγομαι σαν δεκάχρονο.
  - Υποθέτω πως είναι δύσκολο να αφήνεις μια ολόκληρη ζωή πίσω σου και να ξεκινάς μια καινούργια σε άλλη ήπειρο. Εγώ ανασηκώνω τους ώμους μου.
  - Δεν είχα άλλη επιλογή. Απαντάω κι ο Σπένσερ κουνάει το κεφάλι σαν να καταλαβαίνει.
  - Επίσης, θέλω να σε συγχαρώ κι για χθες. Είσαι η μοναδική που τόλμησε να βάλει την Χάνα στην θέση της. Γελαώ και νομίζω πως τον παρασύρω.
  - Δεν το λες και πολύ καλή αρχή να κινδυνεύεις να αποβληθείς από την πρώτη ημέρα.
  - Σίγουρα, όμως να θυμάσαι πως σε αυτό το σχολείο δεν αποβάλλεται κάνεις όσο οι γονείς μας πληρώνουν μια μικρή περιουσία για την φοίτηση μας. Λέει και για πρώτη φορά συνειδητοποιώ πως από αυτή την κατάσταση είμαστε ευνοημένοι όλοι. Πράγματι, ποιος θα τολμήσει να σε αποβάλει όσο τα δίδακτρα πληρώνονται;
  Φτάνουμε στο τέλος του διαδρόμου και κοιταζομαστε αμηχανοι. Μόνο ο ήχος του κινητού μου σπάει τη σιωπή κι ομολογώ πως αυτή η κλήση με ανακουφίζει. Το όνομα του Αλεξ με επαναφέρει στην πραγματικότητα.
  - Πρέπει να απαντήσω, του λέω με απολογητικό ύφος και ετοιμάζομαι να το σηκώσω. Το χέρι του όμως πιάνει το δικό μου σταματώντας με και τα σχιστά του μάτια με κοιτάζουν επίμονα.
  - Ήθελα να σου προτείνω να έρθεις μαζί μου το απόγευμα στο κολυμβητήριο. Δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα οι προπονήσεις οπότε δεν θα έχει κόσμο. Μου λέει κι εγώ ξεροκαταπίνω.
  - Θα το ' θελα πολύ, όμως πρέπει να διαβάσω για αύριο. Έχω κοκκινήσει και το απογοητευμένο ύφος του Σπένσερ με κάνει να νιώσω ακόμα πιο άσχημα. Το κινητό χτυπάει για δεύτερη φορά κι εμείς κοιτάζουμε ταυτόχρονα την οθόνη.
  - Εντάξει, πάντως αν αλλάξεις γνώμη, εγώ θα είμαι εκεί. Επιμένει κι εγώ χαμογελάω ευγενικά.
  - Τα λέμε. Τον χαιρετάω κάπως βιαστικά και απαντάω στον Αλεξ.

-Πως πήγε η πρώτη μέρα; Μου ακούγεται κάπως άκεφος.
- Καλύτερα απ' όσο περίμενα. Απαντάω χαζεύοντας το προαύλιο από την μεγάλη τζαμαρία του διαδρόμου.
- Δεν είχα καμία αμφιβολία. Νομίζω πως κανει προσπάθεια για να γελάσει.
- Έχει συμβεί κάτι; Τον ρωτάω και για μερικές στιγμές ακούω μονό την ανάσα του.
  - Μίλησα με τον προπονητή μου. Σου είχα πει πως εδώ και λίγες εβδομάδες μου πετάει σπόντες για μεταγραφή. Εγώ κουνάω το κεφάλι μου λες και μπορεί να με δει.
  - Και; Ρωτάω σίγουρη από τον ενδοιασμό του, πως η σκέψη να έρθει του χρόνου με υποτροφία στην Αμερική παύει να ισχύει.
   - Με ζήτησαν από μια μικρή ομάδα της Ισπανίας. Λέει σιγανά και για να είμαι ειλικρινής ανακουφίζομαι. Όχι πως δεν ήθελα να έρθει εδώ. Αντιθέτως. Ήξερα όμως πως μια σχέση με τέτοια απόσταση δεν πρόκειται να λειτουργούσε. Άλλωστε δεν μπορώ να πω πως ο Αλεξ ήταν μια σχέση ζωής. Το μόνο που είχαμε ανταλλάξει μέσα σε αυτό τον χρόνο ήταν φιλιά και όνειρα. Τίποτα παραπάνω.
  - Θέλω να πάω Ολίβια. Ξέρω πως είχαμε αλλά σχέδια...
  - Αλεξ, δεν χρειάζονται να απολογήσε. Τον διακόπτω για να τον βγάλω από την δύσκολη θέση.
  - Λυπάμαι ειλικρινά Ολίβια που δεν τα καταφέραμε. Μου λέει λυπημένος.
  - Κι εγώ, όμως ήμασταν προετοιμασμενοι για αυτό. Του απαντάω και τον ακούω να ξεφυσάει.
- Παρόλα αυτά μπορούμε να μιλάμε που και που. Λέω και είμαι σίγουρη πως χαμογελάει.
  - Φυσικά, μπορείς να μου τηλεφωνεις οπότε θέλεις. Από πίσω ακούγατε κάποιος να τον φωνάζει.
  - Εντάξει, πήγαινε τώρα στην δουλειά σου και θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Τον αποδεσμεύω σίγουρη πως αυτή η στιγμή που ανέφερα δεν θα υπάρξει ποτέ.