Olivia

Κεφάλαιο 6

Εξω από το δωμάτιο συναντάω την Ασπεν. Κρατάει μια στοίβα από βιβλία ενώ με το ελεύθερο χέρι της προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα.
  - Θα το κάνω εγώ. Γελάω με τα γυαλιά που έχουν πέσει στην άκρη της μύτης της και ανοίγω.
  - Ειλικρινά συχαίνομαι το σχολείο. Λέει μόλις μπαίνουμε μέσα και πετάει τα βιβλία πάνω στο κρεβάτι.
  - Τουλάχιστον είναι η τελευταία χρονιά. Της απαντάω και ανοίγω το λάπτοπ για να κάνω μια εργασία για αύριο.
  - Αλήθεια τώρα, θα διαβάσεις; Με ρωτάει με τα χέρια στην μέση και τα φρύδια υψωμένα.
  - Ναι. Ανασηκώνω τους ώμους μου ενώ η Ασπεν με κοιτάζει λες και κάνω το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο.
  - Έλα τώρα Ολίβια, έχουμε να συζητήσουμε τόσα πολλά. Κάθεται στο γραφείο μου και μου κλείνει το λάπτοπ. Εγώ την κοιτάζω εξεταστικά.
  - Οπως; Ρωτάω και σταυρωνω τα χέρια μου. Η Άσπεν κουνάει τα πόδια της και χαμογελάει πονηρά.
  - Όπως ο Σπένσερ Κάνσον. Τον είδα πως σε κοιτούσε την ώρα του μαθήματος και μην το αρνηθείς. Στο άκουσμα του ονόματος του το στομάχι μου σφίγγεται χαμηλά.
  - Απλά με συμπάθησε. Χαμηλωνω το βλέμμα.
  - Και στον διάδρομο τι λέγεται; Γουρλώνω τα μάτια μου και σηκώνω απότομα το κεφάλι μου.
  - Τι διάολο, είσαι παντού; Ρωτάει και εκείνη γελάει δυνατά.
  - Ακριβώς, οπότε λέγε. Επιμένει κι εγώ ξεφυσάω.
  - Μου ζήτησε να πάμε μαζί στο κολυμβητήριο σήμερα το απόγευμα. Παραδέχομαι και το στόμα της ανοίγει με έναν αηχο ενθουσιασμό.
  - Και; Ζητάει με αγωνιά την συνέχεια.
  - Και τίποτα. Του είπα πως έχω διάβασμα και δεν μπορώ. Τα πράσινα μάτια της γουρλώνουν.
  - Είσαι σοβαρή; Όλο το σχολείο κυνηγάει να τον πηδήξει κι εσύ του Έριξες άκυρο; Φωνάζει.
  - Ασπεν! Την μαλώνω κι εκείνη κουνάει πέρα δώθε το κεφάλι της μη μπορώντας να το πιστέψει.
  - Δεν σου αρέσει; Με ρωτάει.
  - Δεν είναι αυτό. Απλά όταν μου το ζήτησε εγώ δεν είχα χωρίσει ακόμα... Δεν προλαβαίνω να συνεχίσω και πιάνει σοκαρισμένη τον καρπό μου.
  - Χώρισες;
  - Ναι, πριν λίγο. Στρέφω το βλέμμα στο λάπτοπ, σίγουρη πια πως δεν πρόκειται να διαβάσω.
  - Θεέ μου Ολίβια, πόσες βόμβες έχεις να ρίξεις ακόμα. Ρωτάει ανοίγοντας τα χέρια της.
  - Ορκίζομαι ήταν η τελευταία. Η Ασπεν ξεφυσάει.
  - Και να φανταστείς πως το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ημέρας μου, ήταν να δηλώσω συμμετοχή στις τσιρλίντερς του σχολείου. Λέει απελπισμένα με εμένα να την συγχαίρω με μια μικρή δόση υπερβολής στον ενθουσιασμό μου. Εκείνη με αγριοκοιτάζει κι εγώ κουνάω απολογητικά τα χέρια μου.
  - Θα προσπεράσω το γεγονός πως Χώρισες και θα εστιάσω στον Σπένσερ. Εγώ ρίχνω την πλάτη μου στην καρέκλα και ρολαρω τα μάτια μου.
  - Πρέπει να πας. Μου λέει αυστηρά κι εγώ την κοιτάζω ανέκφραστη.
  - Ο Κάνσον δεν έχει ζητήσει ποτε ραντεβού από καμία στο σχολείο.
  - Δεν είπα πως είναι ραντεβού. Την διορθώνω κι εκείνη χαμογελάει με ειρωνεία.
  - Αλλά; Θέλει να του κάνεις μαθήματα κολύμβησης; Εγώ παίζω αμήχανα με την φούστα μου.
  - Θέλει να γίνουμε φίλοι. Απαντάω χαμηλόφωνα μα η αλήθεια είναι πως δεν πειθώ ούτε εμένα.
  - Καταλαβαίνεις πόσο ανόητο ακούστηκε αυτό έτσι; Ρωτάει γελώντας κι εγώ κουνάω το κεφάλι μου θετικά.
  - Ωραία, τότε σήκω να διαλέξεις ένα μαγιό. Δεν έχουμε χρόνο.
  - Δεν θα μπω στην πισίνα. Ανακοινώνω όσο εκείνη ανοίγει την ντουλάπα.
  - Τι,γιατί; Γυρίζει ξαφνιασμένη προς το μέρος μου κι εγώ χαμηλώνω το βλέμμα.
  - Δεν ξέρω κολύμπι. Παραδέχομαι κι εκείνη σμίγει τα φρύδια της.
  - Αποκλείεται. Γελάει δύσπιστα.
  - Αλήθεια Ασπεν, δεν ξέρω καν να επιπλέω. Την βλέπω να πηγαίνει αργά στο κρεβάτι και να κάθεται σκεπτική.
  - Εντάξει, δεν πειράζει. Θα έχεις την ευκαιρία να χαζέψεις την θέα. Τον έχω δει χωρίς μπλούζα κι ορκίζομαι ο τύπος είναι καλύτερος κι από ηλιοβασίλεμα. Εγώ γελάω κι είμαι σίγουρη πως ότι λέει το κάνει για να μην αισθάνομαι άλλο άβολα.
   - Καταλαβαίνεις πως είναι παράλογο να πάω στο κολυμβητήριο με ρούχα.
  - Όχι δεν είναι. Θα καθίσετε στις κερκίδες.
  - Μα μου ζητησε να πάμε για κολύμπι. Μια θυμωμένη κίνηση του χεριού της με κάνει να σωπάσω.
  - Ολίβια Δούκα, θα πας στο ραντεβού ακόμα κι αν χρειαστεί να τον περιμένεις στα αποδυτήρια.