overspel de buurtpolitie

hoofdstuk 46

Koen's POV:

Ik parkeerde de auto op de parking van het politie commissariaat, voorzichtig drukte ik de rem in en legde de auto stil. Ik draaide mijn hoofd naar Tineke zodat ik haar kon aankijken maar zij had dit duidelijk niet door want ze klikte haar gordel los en maakte zich klaar om naar binnen te rennen. "Kom we gaan snel naar binnen dan staan we droog" zei ze terwijl ze de deur open zwaaide en de auto uit sprong. Voor mij maakte het alle sinds niet veel meer uit, we waren nu toch al nat dus waarom zou ik me nog haasten. Net toen we elk van achter de auto kwamen en elkaars pad kruisten nam ik Tineke haar hand vast en trok haar terug zodat ze niet verder kon lopen. "Koen het regent heel hard, we moeten naar binnen" stamelde ze terwijl ze me lachend naar binnen probeerde te trekken. "Voordat we naar binnen gaan wil ik eerst nog iets zeggen" zei ik terwijl ik haar dichter tegen me aantrok. Niet begrijpend keek ze me aan en luisterde dus aandachtig "ja?" antwoordde ze toen ze merkte dat er een kleine stilte viel. "Ik zie u graag Tineke" zei ik vlug, gelukkig kon ze niet zien dat ik hier eigenlijk met rode kaken stond en het opeens heel warm kreeg, nog een voordeel aan het water en de donkere lucht. Ik voelde hoe ze haar handen op mijn wangen legde en me dichter naar haar lippen toe trok waardoor er een liefdevolle kus volgde, zo weet ik dus dat ze me ook nog steeds graag ziet ondanks alles wat er is gebeurt. "Maar nu gaan we wel naar binnen want het word een beetje koud" zei ze met een grote glimlach op haar gezicht toen ze me eindelijk los liet. Ze verstrengelde haar vingers met de mijne en trok me zo mee naar binnen. Met druppende kleren en natte schoenen wandelden we hand in hand het commissariaat binnen. Patrick die druk bezig was met een paar papieren in te vullen staakte meteen zijn handeling toen hij ons zag binnen komen, allebei met een lach tot aan onze oren natuurlijk. Hij kruiste zijn armen en knikte blij terwijl hij toekeek hoe we naar binnen wandelden. Met Tinke haar hand verstrengeld in de mijne liepen we verder naar de kantoorruimte. Natuurlijk konden zowel ik als Tineke niet verstoppen hoe blij we eigenlijk wel waren en dat viel duidelijk ook op. Alle ogen richten zich meteen naar ons, iedereen staarde ons verbaasd aan terwijl er een lange stilte door de ruimte viel. Zo te zien hadden ze dit duidelijk niet echt verwacht, "echte liefde roest niet!" riep Velimir door de kantoorruimte om de spits af te bijten. En eindelijk toonde iedereen zij enthousiasme, ik zag hoe bij verschillende mensen een lach steeds groter en groter werd en een applausje kon er duidelijk ook nog bij terwijl er een paar keer op de vingers gefloten werd. Dankbaar keek ik iedereen dan ook meteen aan. In mijn ooghoek zag ik de chef verschijnen en draaide mijn hoofd dan ook meteen naar hem om zijn reactie hierop te zien. Hij was natuurlijk uit zijn kantoor gekomen wanneer hij al dat lawaai hoorde. Vlug wierp hij een knipoog in mijn richting en stak zijn duim even in de lucht. Ik wist natuurlijk meteen wat hij hiermee bedoelde en knikte dan ook vriendelijk terug als een teken van dank. "Bedankt allemaal, maar we gaan nu snel droge kleren aantrekken want het is toch behoorlijk koud" zei ik met een grote lach en trok Tineke voorzichtig mee naar de kleedkamer.