Olivia

Κεφάλαιο 7

  Περπατούσα με αυτοπεποίθηση, σίγουρη πως για άλλη μια φορά την είχα βάλει στην θέση της. Κοίταζα από μακριά τον Σπένσερ να μου χαμογελάει και να μου κούνα το χέρι, όμως δεν πρόλαβα να πάω κοντά του. Η θυμωμένη κραυγή της Χάνα, με έκανε να γυρίσω προς το μέρος της. Το πρόσωπό της είχε παραμορφωθεί από την οργή, έτρεξε προς το μέρος μου και τα χέρια της με έσπρωξαν από τους ώμους μέσα στην πισίνα.

   Το νερό κάλυπτε το κεφάλι μου και τα δευτερόλεπτα που βούλιαζα στον πάτο μου φάνηκαν αιώνες. Τα μάτια μου έτσουζαν από το χλώριο ενώ πανικοβλημένη πάλευα να βγω στην επιφάνεια. Κουνούσα τα χέρια μου νευρικά, απότομα, θα πνιγώ, σκεφτόμουν. Τα πνευμόνια μου έκαιγαν και σιγά σιγά η όραση μου άρχισε να θολώνει από την ζαλάδα. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι, είναι δυο ζευγάρια χέρια να με τραβούν προς την επιφάνεια.

  Το στόμα μου άνοιξε διάπλατα, αναζητώντας το οξυγόνο. Τα μαλλιά είχαν κολλήσει στο πρόσωπό μου και έβηχα, με το νερό να τρέχει από την μύτη και στόμα μου. Θυμάμαι το φοβισμένο βλέμμα του Μέλβιν και τον Σπένσερ να με βγάζει από την πισίνα.

  Με έβαλε να καθίσω στο έδαφος και με τύλιξε με μια πετσέτα. Η ανάσα μου ήταν ακόμα ακανόνιστη και το σώμα μου πάγωνε. 

 - Είσαι εντάξει; Γονάτισε μπροστά μου ο Μέλβιν και με τους αντίχειρές του σκούπισε το πρόσωπο και τα μάτια μου. Εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και αγκάλιασα τα γόνατά μου. Τα δόντια μου χτυπούσαν μεταξύ τους. Δεν είχα ξεπεράσει ακόμα τον φόβο. 

  - Τι διάολο Χάνα; Της φώναξε θυμωμένος φεύγοντας από κοντά μου και κινήθηκε απειλητικά προς εκείνη. 

  - Τέλειωσε Ολίβια. Αισθάνθηκα το χέρι του Σπένσερ να χαδεύει τον ώμο μου και να με φιλά στο μέτωπο.

 - Θέλω να πάω στο δωμάτιό μου. Του ζήτησα τραυλίζοντας και με βοήθησε να σηκωθώ. Τύλιξε πιο σφιχτά την πετσέτα γύρω μου και ακούμπησε το χέρι του στην μέση μου. 

  - Θα σε συνοδεύσω εγώ. Προσφέρθηκε και εγώ του έγνεψα θετικά. 

 - Ολίβια... Άκουσα τη φωνή της Χάνα μόλις πέρασα από μπροστά της μα δεν είχα κουράγιο για άλλες αναμετρήσεις.

  - Άφησέ την ήσυχη. Μίλησε για λογαριασμό μου ο Σπένσερ και βγήκαμε μαζί από το κολυμβητήριο. 

  Ο Σπένσερ περπατούσε δίπλα μου ξυπόλητος με το μαγιό. Τα δικά μου ρούχα γέμιζαν με νερά τον μακρύ διάδρομο και τα αδιάκριτα βλέμματα με έκαναν να θέλω να βάλω τα κλάματα. Ο Σπένσερ, λες και διάβασε τη σκέψη μου, πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και με τράβηξε κοντά του.