Het Landhuis

Hoe het Begon (2)

LYV P.o.v:

Ik word wakker door het schemerige licht dat door de gordijnen schijnt. Ik draai me om en zie dat James er nog ligt, ik grijns. Alsof die weg zou gaan. Die denkt dat hij de ware is voor mij. Hij is net als alle andere gewoon een one night stand. Dit had ik drie jaar geleden niet gedurfd toen ik nog bij mijn ex woonde.. Er gaat een rilling over mijn rug. Lyv niet aan denken, hij zit gevangen... Opgesloten, hij kan je niks meer doen. Ik laat een diepe zucht ontsnappen. En nu zit ik hier in mijn appartement in New York met een klein fortuin, wie had gedacht dat Lyvrene Devoné ooit zover zou komen..? Ik sta op en pak James zijn shirt, hij heeft een lekker luchtje. Dit zijn nou de mannen waar je iets mee wilt, waarbij het één groot sprookje lijkt. Terwijl het eigenlijk de grootste klootzakken zijn.. Ik weet er alles van. Ik trek James zijn shirt aan en bekijk mezelf in de spiegel. Nu lijk ik net zo'n meisje uit de film met een slordige knot in en een oversized shirt aan. Ik loop door naar de keuken en zet een bak koffie voor mij. Ik ga in mijn stoel zitten en bekijk het uitzicht.. Het is prachtig, vanaf mijn appartement kun je heel New York zien en dat is adembenemd kan ik je vertellen. Ik hoor achter me James lopen. Ik sta op en loop naar hem toe. 'Aha, jij hebt mijn shirt aan.. Ik was al bang dat ik hem kwijt was.' Ik bekijk zijn lichaam, hij ziet er goed uit. 'Nou, het liefst zou ik hem niet terug willen geven want ik vind je er wel leuk uitzien zo.' Zeg ik lachend. Hij grijnst. 'Misschien wil ik jou wel zonder shirt zien.' Zegt hij plagend en hij probeert zijn shirt bij mij uit te trekken. 'Nee, James.. Ik moet straks weg.' Ik druk hem weg. 'We kunnen toch wel even.' Zegt hij en ondertussen geeft hij zachte kusjes in mijn nek. 'Nee, ik heb haast.' En ik loop langs hem naar de badkamer. Ik laat zijn shirt van me afglijden en zet de douche aan.

Ik zet de douche uit en trek mijn badjas aan. Ik pak James zijn shirt en neem hem mee naar de woonkamer. Ik zie James met een grote envelop staan. 'Sinds wanneer word er hier post voor jou bezorgt?' Vraag ik verbaasd. 'Het is niet voor mij, maar ik dacht ik haal de post hoef jij dat niet meer te doen.' Ik glimlach. 'Lief.' Zeg ik. Ik wil de envelop pakken maar James houd hem omhoog zodat ik er niet bij kan. (Ik ben vrij klein.) 'James doe niet zo flauw.' Zeg ik. 'Eerst een kusje dan krijg jij je ''oh zo belangrijke envelop''.' Zegt hij en hij tuit zijn lippen. Ik knijp hem in zijn zij zodat hij zijn arm laat zakken en pak de brief af. 'Dat is valsspelen..' Zegt hij verontwaardigt, ik geef hem een kusje. Hij lacht. Ik leg de brief weg en zet het ontbijt voor James en mij op tafel.

Als James weg is pak ik de brief en bekijk hem, hij is wel groot. Ik kijk of er ergens een afzender opstaat. Vreemd? Geen eens een afzender. En wie schrijft er tegenwoordig nou nog brieven, iedereen mailt tegenwoordig toch? Ik besteed er verder geen aandacht aan en knip de brief open met een schaar. Ik zie dat het geschreven is in plaats van getypt, het is een keurig, precies handschrift. Duidelijk door een vrouw geschreven. Alhoewel het ook een man zou kunnen zijn, lastig te zeggen er staat geen specifiek geslacht. Zorgvuldig lees ik de brief:

''Geachte mevrouw Devoné

Bij deze bent u uitgenodigd om een paar dagen in mijn landhuis door te brengen. U hoeft nergens voor te zorgen, alles is geregeld. Wees morgen om stipt 13:00 uur op het vliegveld. Er zal iemand op u staan wachten.

Ik hoop u spoedig te zien, ook al kent u mij niet.

Het doet er ook niet toe. Zo lang het maar een feit is dat ik u wel ken.

Hoogachtend,

B. Jones''

In eerste instantie zou je denken dat dit wel een grap moet zijn maar waarom zou iemand zoveel moeite doen voor een grap? Al zou het een grap zijn ik ben wel in voor een geintje.

Daar sta ik dan met mijn kleine zwarte plastic koffertje. Het is al 12:59 en nog steeds heb ik niemand gezien, maar het maakt ook niet uit want ik vind het leuk om alle mensen te bekijken. Eén koffer zegt zoveel over een persoon. Ik kijk op de klok langzaam tikt de klok naar 13:00. Mijn hart maakt een sprongetje als het precies 13:00 is. Nog geen vijf seconde later word er op mijn rug getikt. 'Lyvrene Devoné?' Ik kijk om en knik ja. 'Dat dacht ik al, van Jones moest ik dit aan jou geven.' Hij drukt een ticket in mijn handen en loopt vlug weg. Ik haal mijn schouders op, en bekijk de ticket. 'Lima' Ik voel een steek in mijn buik. De plek waar ik een jaar lang heb gewoond... Met mijn ex. Snel schud ik de gedachte van mij af en loop richting het vliegtuig.