Küçükken insanların sözüne gözü kapalı güvenirdi.Sanki asla yalan söylemeyeceklermiş gibi.Önce bunun çocuk olduğu için normal olduğunu düşündü.Güvenmek normaldi.Ama sonra farkettiki bunun çocuk olmasıyla hiçbir alakası yoktu.Bu tamamen onunla ilgiliydi.Ya çok saftı ya da fazla iyi.Hangisi olduğunu bilemiyordu ama aptal olduğu kesindi.Birisine gözü kapalı güvenmekte neydi? Gerçekten aptal olmalıydı.İçindeki çocuk büyüdükçe gerçeği anladı.Hala saf ve iyiydi fakat artık kimseye güvenmeyecekti.Daha fazla canı yansın, hayal kırıklıklarıyla dolsun istemiyordu.Evet, kimseye güvenmek yoktu.Artık sahip olduğu en önemli duyguydu "Şüphe".Şimdi ne olursa olsun eskisi gibi olmayacaktı.Yediği kazıkları bir kenara bırakıp canını yakan herkesi silecekti.
Arkadaşlar çok kısa ve belirsiz bir başlangıç oldu fakat takipte kalmanızı ve okumanızı tavsiye ederim.Oy verip yorum yaparsanızda çok sevinirim...
