Ben, Sena. Sena Uçuk. Evet, evet soy adım bu. Soy adımda zorbalık görme sebeplerimden birisi.
Onca uçan kuşun arkasından yalnız, yavaş bir kuş geçer ya? He! İşte benim o kuş.
Zorbasına aşık olan o kuş.
İnek denen o kuş.
Her şeyin suçlusu olarak göst...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hilal tepede, ışıklar yanık, hava karanlık, bulutlar aydınlık. 500 kişinin arasından sıyrılıp çıkmayı başardım. Hilal vardı tepede. Bulutlarsa yıldızların yerini almış. Okulun bahçesinin ışıkları yanık. Havada bir kömür karalığı oluşmaya başlamış. Sarı-Beyaz arasındaydı Ay, az önce Güneşi kovalayıp gelmiş ki bulutlar aydınlıktı. Günün en sevdiğim saati! Hava mükemmel!
"Ben bu kız Uçuk diyorum da inanmıyorsunuz, bakın yine Ay çiçeği olmuş! Kız Aya tapıyor a*k!"
Ardından birkaç kızın gülüşmesi duyuldu. Bu Mete. Bana zorbalık yapan ve kızlar yanlarından eksik olmayan yakışıklı okul erkeklerinden. Hayır kendisi basketbol takımında değil, hayır futbol takımında da değil. O voleybol takımında!
"Hey Uçuk çarpılcaksın Aya tapılır mı hiç?"
Ardından yine birkaç kızın gülüşmesi duyuldu. Ben voleybolu sevmem ve iyide oynamam benim ilgim daha çok basketbola. Meteyle hiç ortak yönümüz yoktur, sanırım düşman olmamızın sebebide bu.
"Sağır galiba!"
Bu sefer bunu yanındaki bir kız söyledi. Ceylin. Kendisi her ay sevgili değiştirir, şu an sap kaldığı içinde Meteye yürüyordu.
"Hahaha!"
Bu Meteydi. Benim arkamdan kulağıma doğru eğilmişti, bu beni çok rahatsız etti!
"Mete git başımdan!"
Bir kaç kız yine gülüştü.
Anında Mete kolumu tuttu.
"Gitmiyorum?"
O sırada Ceylin ve Meteye yürüyen bazı kızlar bana dik dik bakıyorlardı. Ben? Ben... Mete zorbalık yaparken temas etmeyi sevmez. Heralde buna bir özgüven gelmiş?
"Bırak beni!"
Diğer kolumuda tuttu p*ç.
"Bırakmıyorum?"
O sırada okuldan bir hoca çıktı, FENCİ!
"Mete! Senayı derhal bırak! Ne yapıyorsun sen!"
Mete beni korkuyla bıraktı. Bense hızla uzaklaştım ve binadan çıktım, arkamdan şaşkın şaşkın baktıklarını hissettim, ama mahlesef arkama bakma gibi bir lüksü onlara vermedim.
Birkaç sokak koştum ve sonra yavaşladım. Havaya baktım. Kuşlar uçuyordu.
Bir süre dikkatimi çektiler, izledim. Gittiler. Ve en son bir tane uçtu. Yalnız başına. Tek.
Aynı benim gibisin güzel kuş! Sanırım... Yalnız Kuşla kaderimiz aynıydı. Oda dışlanıyordu, oda üzülüyordu, oda yorulmuştu, oda hızlı uçamıyordu...
"Yalnız Kuş..." diye bir fısıltı çıktı ağzımdan.
Sonra kafamı indirdim ve evin yolunu tutmaya başladım.
