Reality or Fantasy

1. Teroristische aanval

Ik hoor een kei harde knal en het kasteel trilt waardoor ik op de grond val, ik probeer mezelf met mijn handen op te vangen maar dit lukt niet.
Ik val op mijn rechter heup en de pijn schiet gelijk door mij heup heen. ik grijp gelijk met mijn rechter hand mijn heup vast, Het enige wat ik hoor is en piep in mijn oren van de knal en in de verte een alarm. Ik kruip over de grond naar de gang toe, als ik bij de gang aan kom hoor ik allemaal mensen schreeuwen. Ik zie niet veel door de rook om mij heen, er rennen een paar bewakers langs en 1 knielt voor mij neer om mij te helpen. ¨ u moet in uw kamer blijven!? het is gevaarlijk hier op de gang ¨ schreeuwt de bewaker, maar ik versta hem niet omdat mijn oren piepen van de knal. ik geef geen antwoord, de bewaker blijft maar praten maar ik versta er niks van. Ik begin duizelig in mijn hoofd te worden, de bewaker heeft door dat ik geen antwoord meer ga geven en tilt mijn op en draagt mij in zijn armen. Terwijl hij mij draagt schreeuw ik het uit van de pijn in mijn heup. Het laatste wat ik hoor is ¨ Hou vol ik breng u in veiligheid!¨ daarna word alles zwart.

Ik open mijn ogen en word wakker in... WAAR BEN IK !? schreeuw ik. Meteen voel ik de akelige pijn in mijn heup. Naast mijn bed schiet iemand overeind en pakt mijn hand vast, het is mijn tante olivia de zus van mijn moeder. ¨ Daar ben je eindelijk! je ligt in het ziekehuis Ella je hebt 2 dagen geslapen..¨ Ik kijk haar aan alsof ik water zie branden en snap er niks van. Waar is mama? Mijn tante blijft stil en de tranen schieten in haar ogen.
¨ Je moeder is omgekomen bij de teroristische aanval op jullie kasteel ¨.Na dat te horen hebben gekregen zie ik wazig en hoor ik alles alsof iemand mijn oren dichthoud. ik krijg kippenvel en de tranen rollen over mijn wangen. Mijn tante knuffelt me en we huilen samen.. Na een aantal dagen mag ik het ziekenhuis uit met krukken. Mijn heup doet nog zeer maar het is te verdragen. de pijn in mijn hart is erger.

¨Ik kan mezelf geen leven voorstellen zonder mijn moeder ze was een prachtig mens, vriendelijk, intiligent en streng wanneer het nodig was. Maar vooral kreeg ik het gevoel bij haar dat ze van mij hield om wie ik was, ik kon alles met haar delen. En nu kan dat niet meer, Mijn moeder was een voorbeeld voor mij en velen anderen in dit land, ik hield/ hou nogsteeds van mijn moeder¨ ik neem een pauze tijdens mijn speatch bij de begravenis van mijn moeder omdat de tranen in mijn ogen springen. Ik loop naar de kist ¨ ik leg de bos bloemen neer en zeg ¨ rust zacht mama ik hou van jou¨. Daarna loop ik terug naar mijn familie het is een wonder dat alleen mijn moeder is overeden, mijn vader is toen ik 4 was overleden dus dat is al een hele tijd geleden. ik heb hem niet gekent zoals mijn moeder. Ik sta samen met mijn Oom ( Vicent 50), Tante ( Olivia 45) Broertje (Roderik 16) opa ( Bertus 80) en oma ( Elena74) naast de kist van mijn moeder, mijn broertje pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in, Ook mijn tante aait over mijn rug en legt haar hand op mijn schouder. Dit voelt fijn. Maar ook hartverscheurend 💔