Olivia

Κεφάλαιο 8

  Στραγγίζω τα βρεγμένα μου ρούχα και μαζί με την Άσπεν πηγαίνουμε στο δωμάτιο. Κρυώνω ακόμα και το μόνο που θέλω είναι να μπω κάτω από τα σκεπάσματα και να κοιμηθώ. Ας ελπίσω πως αύριο, δεν θα έχω πνευμονία. 

  Εξιστορώ εν τάχει όσα συνέβησαν στην Άσπεν, παραλείποντας μόνο το φιλί με τον Σπένσερ. Ντρέπομαι να της αναφέρω πως φίλησα ένα αγόρι που το ξέρω ελάχιστες ώρες. Είμαι σίγουρη πως δεν θα με παρεξηγήσει, κάθε άλλο. Είναι όμως δικό μου κόμπλεξ και προτιμώ να το κρατήσω για τον εαυτό μου.

  Φτάνοντας στην κεντρική είσοδο για τα δωμάτια των κοριτσιών, βλέπω από μακριά τον Μέλβιν με την Χάνα. Στέκονται μπροστά στην πόρτα και είναι ξεκάθαρο πως καβγαδίζουν. Εκείνη έχει σταυρώσει τα χέρια και κοιτάζει το κενό με θυμωμένο βλέμμα, ενώ ο Μέλβιν της μιλάει έντονα. 

  Για μια στιγμή σταματάω και ασυναίσθητα σφίγγω το χέρι της Άσπεν. Δεν νιώθω έτοιμη να τους αντιμετωπίσω και κάτι μου λέει πως δεν βρέθηκαν εδώ τυχαία.

- Θέλεις να πάμε μια βόλτα; Με ρωτάει η Άσπεν, όμως δεν προλαβαίνω να απαντήσω. Το βλέμμα του Μέλβιν διασταυρώνεται με το δικό μου και  έρχεται αμέσως προς το μέρος μας.  

  - Ολίβια. Αναφωνεί και με κοιτάζει ανήσυχος από πάνω μέχρι κάτω.

  - Πως είσαι; Με ρωτάει και με την άκρη του ματιού μου βλέπω την Χάνα να πλησιάζει απρόθυμα. 

  - Καλά. Απαντάω ψυχρά κοιτάζοντάς την. Εκείνη στέκεται μπροστά μου με το πιο ανέκφραστο βλέμμα. 

  - Συγνώμη. Λέει και από την έκφραση της καταλαβαίνω πως δεν το εννοεί. Από το χείλη μου ξεφεύγει ένα ειρωνικό γελάκι. 

  - Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Την χλευάζω και τους προσπερνώ επιδεικτικά. 

  - Ολίβια. Με φωνάζει ο Μέλβιν και ακούω τα βήματά του να τρέχουν από πίσω μου. Ο μόνος λόγος που γυρίζω είναι για να δω την αντίδραση της Χάνα και ειλικρινά, άξιζε ο κόπος. 

  - Λυπάται αληθινά. Την υπερασπίζεται και με θυμώνει.

  - Δεν με νοιάζει Μέλβιν. Μέσα σε δυο μέρες προσπάθησε να με πνίξει δύο φορές. Δεν θέλω καμία συγνώμη. Να με αφήσετε ήσυχη θέλω. Και οι δύο. Τονίζω την τελευταία μου και σηκώνω τα χέρια μου αγανακτισμένη. Η Άσπεν ανοίγει την πόρτα και μαζί της απομακρύνομαι από εκείνους που έχουν βαλθεί να με τυραννάνε.

  - Τι τρέχει με αυτόν; Με ρωτάει η Άσπεν όταν φτάνουμε στο δωμάτιο. Εγώ ανασηκώνω τους ώμμους.