Francis Forever

30 ekim 2010

Yürümek bana iyi geliyor. Son iki yıl. Hayatım düzene girecek. Son iki yıl. Bu acı son bulacak. Son iki yıl. Son iki yıl. Son iki yıl. SON İKİ YIL. SON İKİ YIL SON İKİ YIL SON İKİ YIL SON İKİ YIL SON İKİ YIL SON İKİ.Merhaba. Bugün 30 ekim 2010. Benim adım Yağmur. On üç yaşındayım. Annem günlük yazarsam telefonumu vericeğini söyledi. Günde iki saat. Müzik dinlememek kötü ama arkadaşlarımın salak mesajlarını görmektense yazı yazmayı tercih ederim. Çok arkadaşım yok zaten. İki tane. İkisindende nefret ediyorum. Elimde olsaydı ikisinide öldürürdüm. İkiside sahte. Ela ders çalışmamak ve beni aşağılamak için evine davet edip duruyor. Onu reddetmekten bıktım. Birgün onu engelliyeceğim. Birde yalaka orosbu Deren var. Aptal ve güzel bir burnu olduğu için benden üstün olduğunu sanıyor. Narsist piç.  Herkese yalakalık yapıyo ve herkesin işine bulaşıyo. Heryerde sen olamazsın. Aslında biri daha var. En yakın arkadaşım. Ama ondan nefret etmiyorum. Tek sorun o benden nefret ediyor. Ben en yakın arkadaşıma aşığım. Doğa. Dünyanın en güzel kızı. Ciddiyim onu görmezsem ölecekmişim gibi hissediyorum. Ama o beni sürekli tersliyor. Artık tenefüslerde onun yanına gitmiyorum. Kafamda kuruyorum. Aslında daha iyi. Kafamda beni terslemiyor, hatta bana sarılıyor. Banzen öpüyor. Beni çok sevdiğini, sadece utandığını söylüyor. Gerçeği unutmuyorum ama iyi geliyor. Yine de, ne kadar sevsemde doğanın sahte olduğu değişmiyor. Bazen herkes robotmuş ve ben bir simülasyondaymışım gibi hissediyorum. Herkes sahte. Bazen bu düşünce beni o kadar yoruyor ki ölesim geliyor. Kimseyle konuşmak istemiyorum. Sadece kendi başıma kalmak istiyorum. İnsanlar beni yalnız bırakmıyor. Kendi yanlarına çekip, arkadaki bir süs gibi davranıyorlar. Gitmek isteyince kızıyorlar. Yarın kimseyle konuşmayacağım. Nasıl hissediceğimi görmek istiyorum. Daha mutlu olcağıma inanıyorum. Bilmiyorum. Neyse iki saat dolmuş. Yarın görüşürüz.