Olivia

Κεφάλαιο 10

  Φροντίζω να ενημερώσω άμεσα την Άσπεν για το σχέδιο που στήνεται πίσω από την πλάτη μας. Δεν θέλω να γεμίσει φρούδες ελπίδες, μόλις αυτές οι οχιές την καλέσουν δήθεν για την θέση της τσιρλίντερ. Ξέρω πόσο θέλει να μπει στην ομάδα και το προσπαθεί εδώ και τρία χρόνια. Θα απογοητευόταν πολύ μόλις μάθαινε πως χρησιμοποιήθηκε εξ αιτίας μου. Πόσο εύκολα παίζεις με την ζωές των άλλων Χάνα Ρόμπερτς; 

  Αφού μιλάω με την Άσπεν και φεύγει ένα βάρος από πάνω μου, πηγαίνω τρέχοντας στην αυλή όπου με περιμένει ο Σπένσερ. Τον βρίσκω να στέκεται μπροστά από το σιντριβάνι και ειλικρινά, η ομορφιά αυτού του αγοριού αξίζει να μπει σε κάδρο.

  - Σου πήρα καφέ. Λέει μόλις με βλέπει και μου προσφέρει το χάρτινο ποτήρι. 

  - Πως τα κατάφερες; Ρωτάω ενθουσιασμένη αφού γνωρίζω πως απαγορεύεται για τους μαθητές. 

  - Είπα πως είναι για τον διευθυντή. Μου κλείνει το μάτι και εγώ κάνω μια γενναία γουλιά. 

  - Σατανικό. Τον πειράζω και εκείνος γελάει ρίχνοντας πίσω το κεφάλι του. 

  Περπατάμε προς την πίσω πλευρά του σχολείου, εκεί που μόνο από τις τάξεις έχει θέα. Καθόμαστε στο γκαζόν, με τις πλάτες μας ακουμπισμένες στην πέτρινη περίφραξη, με το κλίμα ανάμεσά μας να είναι ηλεκτρισμένο. Ξέρουμε καλά και οι δύο ποιος είναι ο λόγος συνάντησής μας, μα είναι προφανές πως κανείς δεν μπορεί να τον προσεγγίσει. 

  - Θέλεις να δοκιμάσεις; Απλώνω το ποτήρι μου προς το μέρος του. Πρέπει κάτι να πω για να σπάσω την αμήχανη σιωπή.

  - Είναι για εσένα. Μου χαμογελάει.

  - Μπορούμε να το μοιραστούμε. Επιμένω και ο Σπένσερ, παίρνει το ποτήρι και το ακουμπά στο έδαφος. 

  - Υπάρχουν πιο ενδιαφέρον πράγματα να μοιραστώ μαζί σου Ολίβια. Λέει όλο νόημα και αισθάνομαι τα μάγουλά μου να καίνε. Ανακάθομαι από αμηχανία νιώθοντας το γνώριμο σφίξιμο χαμηλά στην κοιλιά μου. Με το δείκτη του να ακουμπά το πιγούνι μου, γυρίζει το πρόσωπό μου προς εκείνον. 

  - Μου αρέσεις πολύ Ολίβια. Και ξέρω πως όλο αυτό ανάμεσά μας είναι κάπως βιαστικό όμως... Δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Ψιθυρίζει και τα πρόσωπά μας είναι τόσο κοντά, που ασυναίσθητα κοιτάζω τα χείλη του. 

  - Πες κάτι. Η φωνή του βγαίνει σχεδόν ικετευτική. Και θέλω τόσο πολύ να εκφράσω όλα αυτά που με προβληματίζουν, όπως για παράδειγμα, ότι δεν γνωριζόμαστε. Ή ότι τα λόγια του Μέλβιν με κάνουν καχύποπτη. Όμως με τον Σπένσερ σε αυτή την απόσταση είναι αδύνατον να ακολουθήσω την λογική μου.