KAFESTEKİ KUŞ

BÖLÜM 2

Üşüyorum...

Donuyorum...

Hiç kimse yoktu yanımda...

Gözlerimi zar zor açtım.Tanıdık bir hastene odasındaydım.Hemen kalkmaya çalıştım.Ama olmadı yapamadım.Heryerim ağrıyordu ,kollarım,bacaklarım,beynim ,vücudumun heryeri çok ağrıyordu .

Bağırmak istedim birisi beni kurtarsın diye olmayan sesimle .

İkinci deneyişimde çatallaşmış sesimle bağırdım.

"Yardım edin "

Dudaklarım kurumuştu,gözlerim kararıyordu.Yaşamayı unutmuştum.Konuşurken boğazım deliniyordu sanki.

İçeri hızlı adımlarla yüzü parlayan iki doktor girdi.

" Merhaba Okyanus"

"Kendini zorlamana gerek yok"

Ah bak buna sevinmiştim.Tabi zorlamayacaktım...Zaten zorlasam da bir işe yaramazdı .Ne olmuştu bana böyle ...Hiçbir şey hatırlamıyordum.Trafik kazası mı geçirmiştim yoksa?

  "Kendini çok iyi hissetmediğini anlayabiliyorum.Belki konuşamayacak durumdasın fakat bunların hepsi zamanlara düzelcek.
  

  Sötlediklerinin hiçbirine anlam yükleyemiyordum Neyden bahsediyorlardı?Dudaklarımı Zorla araladım ve cevabı beni şoka uğratacak o soruyu sordum.

    "Neden bahsediyorsunuz?"

     "Sana söyleyeceklerim karşısında sakin olmanı istiyorum .2 yıldır uyuyorsun."

Gözlerim istemsizce büyümüştü.Nasıl yani 2 yıl mı? Ben sadece bir geceliğine burda değil miydim? Neden hiçbir şey hatırlamıyordum kaç senesindeydik?Yanaklarım ıslanmaya başlamıştı bile.

" Ben...ben hiçbirşey hatırlamıyorum "

Kendimi zorlamak gerekmişti daha da zorlayacaktım.

" Kaç senesindeydiz ?? "

Doktor tebessümle cevap verdi " Bu tür olaylarda hafıza kaybı yaşanabilir merak etme , şuan 2022'deyiz"

Ağzım açık kalmıştı 2 yıl uyumuştum .2020 de mi komaya girmiştim? Hayatımın son 5 yılınıda hatırlamıyordum? Neden ? Kim yaptı bunu bana?

Kim çaldı benim hayatımı?

" Seni daha fazla yormak istemeyiz ,daha sonra ilaç ve diğer tedavilerine başlarız şimdi hemşire sana bir ağrı kesici verecek ve 1 saat uyuyacaksın ,uyanınca seni arkadaşlarınla görüştürürüz."

Ailem yoktu bir tek Maysa vardı. .Hiçbir şey hatırlamıyordum.Ama bunları Maysa'yla konuşabilirdik o bana yardımcı olurdu değil mi?

Ben bunları düşünürken hemşire çoktan bana iğneyi yapmıştı biraz sonra derin olmama umuduyla bir uykuya daldım...

__________

Zifiri karanlık

Derin bir çukurun içindeyim kimse yok sesleniyorum ama duymuyorlar.
   

     
        
     Çukurun içinden çıkmak istiyorum.

      Yukarı az çok görebiliyorum.

       Mezarlar var benim isminde olan bir mezar görüyorum.Yanı başımda bir adam oturuyor .Ağlıyo yanı başımda toprakla oynuyor .

     Sesleniyorum duymuyor beni ağzımı açtıkça boğazımdan kan çıkıyor toprağı eritip geçiyorlar..

    İçimdeki kötülük ...

    Sesimi kimse duymuyor .Her zaman ki gibi yapayalnızım ... Kendi sesimi duyamayacak kadar yalnız.

Ağlamaya başlıyorum göz yaşlarım beni o çukurun içinde boğuyor...

Uyanıyorum.Tanımadığım bir adam yanımdaki sandalyeye oturmuş elimi tutuyordu istemsizce ellerimi çektim.Onu hiç görmemiştim bundan eminim.

" Sen kimsin?"

"Okyanus" sonrasını getiremedi gözünden bir damla yaş aktı.

" Beni hatırlamıyormusun"

" Seni daha önce hiç görmedim ."

" Sorun değil "

     Hatırlamıyorum .Bu bir sorun.

"Ben Ilgaz şimdi değil ama ilerleyen zamanlarda beni hatırlayacaksındır."

Yalancı bir tesbessüm oluşturdum yüzümde.Adam gözlerini sildi ve çıkmak için ayaklanmıştı.

"Dur!".

Adam bir heycan belki bir umutla arkasını döndü .

" Maysa nerede biliyor musun acaba?"

Adamdan bir yaş daha düştü.

"Sen şimdi yorma kafanı bunlarla taburcu olunca seni ona götürürüm.İyi uykular"

      Hiçbir âey hatırlamıyorum.Onca şeyi koskocaman 3 yıl hatırlamıyorum ,2 yılımı yaşayamadım.Hareket edemiyorum .Beynim donmuştu adeta.

     Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

     Hiçkimse yoktu yanımda .Bir ailem bile yoktu.Maysa yoktu.Başka kimsemde yoktu...

    Yine kendi gözyaşlarımın içinde boğuldum...