Olivia

Κεφάλαιο 16

  Χαζεύω τα φώτα της πόλης από μακριά, με το κεφάλι μου ακουμπισμένο στο παράθυρο του αυτοκινήτου. Που και που πιάνω τον Μέλβιν με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάζει ανήσυχος μα δεν λέει κουβέντα. 

   Νιώθω εξευτελισμένη, ντροπιασμένη για όσα διαδραματίστηκαν στο δωμάτιο του Σπένσερ. Πως ξεγελάστηκα έτσι γαμώτο; Πίστευα πως όσα ένιωθε για εμένα ήταν αληθινά. Ευτυχώς δεν πρόλαβα να πάω μαζί του. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι για το πόσο χειρότερα μπορεί να αισθανόμουν τώρα. 

  Πως μπόρεσε να με αφήσει σε αυτή την κατάσταση και να φύγει; Ο δειλός, ο βλάκας, ο αναίσθητος. Η ανάμνηση να ξυπνώ ημίγυμνη μπροστά στον Μέλβιν χωρίς να έχω ιδέα τι έχει γίνει δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου. Δεν έχω νιώσει ποτέ χειρότερα στην ζωή μου. 

  Εισπνέω βαθιά από τη μύτη και κλείνω τα μάτια μου για να μην τρέξουν πάλι τα δάκρυα. 

 - Είσαι εντάξει; Ακούω την φωνή του Μέλβιν και ξεροκαταπίνω. Μην κλάψεις, όχι τώρα. Κουνάω το κεφάλι μου θετικά, μα δεν ανοίγω τα μάτια μου. 

 - Θέλεις να κάνουμε μια βόλτα πριν σε πάω σπίτι; Θα σου κάνει καλό. Μου προτείνει και εγώ του γνέφω θετικά. 

 - Αν δεν σε πειράζει. Λέω χαμηλόφωνα και στρέφω πάλι το βλέμμα μου στον δρόμο.

  Περπατάμε στους φωταγωγημένους δρόμους, με τον κόσμο να γεμίζει τα πεζοδρόμια. Τα τεράστια κτήρια που υψώνονται πάνω από το κεφάλι μας, μου κόβουν την ανάσα και η μουσική από κάθε μαγαζί που περνάμε, αδειάζει για λίγο στο μυαλό μου. 

  Κάνουμε στάσεις, στις πανάκριβες βιτρίνες επώνυμων καταστημάτων και γελάω με τα σχόλια  του Μέλβιν για την γυναικεία μόδα. Κάθε φορά που συνωστιζόμαστε, μου πιάνει το χέρι προφανώς αντιλαμβανόμενος πως αγχώνομαι και όταν κοιτάζω τα ντόνατς στην βιτρίνα ενός μαγαζιού εκείνος σπεύδει να μου τα αγοράσει. 

  Καθόμαστε σε ένα πεζούλι και ομολογουμένως, αισθάνομαι κάπως καλύτερα. Τρώω αργά το ντόνατς μου μα η θύμηση του Σπένσερ μου κόβει απότομα την όρεξη. Το βάζω πίσω στην χάρτινη σακούλα και ανακάθομαι αγκαλιάζοντας τα γόνατά μου. Ο Μέλβιν με κοιτάει χαμογελώντας αχνά κι εγώ παίζω με ένα μικρό ξυλαράκι που βρήκα στο έδαφος. 

  - Θα μου πεις πως βρέθηκες στο δωμάτιο; Τον ρωτάω και το χαμόγελό του παγώνει. Απομακρύνει το βλέμμα του από πάνω μου και εστιάζει στον κόσμο που μας προσπερνά.