Olivia

Κεφάλαιο 17

 Κάθομαι στο πάτωμα της ντουζιέρας, με το νερό να μουσκεύει τα ρούχα μου. Τα χείλη μου καίνε ακόμα από το φιλί του Μέλβιν. Η σκέψη μου ένα κουβάρι. Πως έφτασα εγώ σε αυτό το σημείο; 

  Το δέρμα μου έχει κοκκινίσει από το καυτό νερό. Θέλω να φύγει ο Σπένσερ από πάνω μου. Θέλω να φύγει ο Μέλβιν από το μυαλό μου. << Σε θέλω τόσο που πονάει.>> Αγγίζω τα χείλη μου σαν να προσπαθώ να κρατήσω αυτό το φιλί φυλαγμένο στην παλάμη μου. 

 Ήξερα εξ αρχής πως μου άρεσε ο Μέλβιν. Και το τελευταίο διάστημα το ένιωθα όλο και πιο έντονα. Όμως πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας πως αυτή η σχέση δεν μπορεί να υπάρξει. Τα είχα με τον κολλητό του γαμώτο. Με τον κολλητό του. Τι στο διάολο κάνουμε;

 Βγαίνω από το ντους, μόνο όταν το νερό αρχίζει και κρυώνει. Πετάω τα βρεγμένα μου ρούχα στο πάτωμα και κοιτιέμαι στον καθρέφτη. Το μακιγιάζ μου έχει φύγει και τα μάτια μου είναι κόκκινα. 

  Ξαπλώνω εξουθενωμένη στο κρεβάτι και η οθόνη του κινητού μου φωτίζει πάνω στο κομοδίνο μου. Γνωρίζω ήδη ποιος είναι, προτού το δω. << Μπορούμε να μιλήσουμε αύριο; >> Μου γράφει ο Μέλβιν και εγώ ξεφυσάω απενεργοποιώντας τη συσκευή. Γυρίζω και ξαπλώνω στο πλάι, με το ένστικτό μου να με προειδοποιεί πως δεν θα έχουμε καλή κατάληξη. 

  Το χτύπημα στην πόρτα κάνει τα μάτια μου να ανοίξουν απρόθυμα. Το φως που μπαίνει άπλετο στο δωμάτιο με τυφλώνει και αναθεματίζω για το πόσο γρήγορα ξημέρωσε. Σκεπάζω με το σεντόνι το κεφάλι μου και διπλώνω το σώμα μου σε εμβρυακή στάση. 

  - Ολίβια. Η φωνή της μαμάς μου με κάνει να ξεφυσήσω. 

 - Κοιμάμαι. Λέω απότομα και ακούω των ήχο των τακουνιών της να με πλησιάζει. Το στρώμα βυθίζεται δίπλα μου και με μια κίνηση με ξεσκεπάζει. 

 - Άσε με να κοιμηθώ μαμά. Γκρινιάζω.

 - Αρκετά Ολίβια, είναι η τρίτη φορά που έρχομαι και κάτω ο φίλος σου σε περιμένει. Τα μάτια μου γουρλώνουν και το κορμί μου τσιτώνεται. 

 - Ο Μέλβιν; Ρωτάω πανικοβλημένη και ανακάθομαι. Η διάθεση για ύπνο έχει εξαφανιστεί. Η μαμά μου χαμογελάει, αφού είμαι σίγουρη πως έχει σχηματίσει εντελώς λάθος εντύπωση για εμένα κι εκείνον. Εντάξει, σχεδόν λάθος.

 - Ναι, ο Μέλβιν. Λέει πονηρά.

 - Και τι θέλει; Ρωτάω με εκείνη να ρολάρει τα μάτια της.