+18 yetişkin okurlar için uygundur.
O bu dünyanın en güzeli.
O gri gözlü bir seri katil.
O çocukların kahramanı.
O bir kimsesiz, herkesin aradığı bir kimliksiz.
O Gri.
O Ateş Atakanlı.
Ve o karanlık gecede her şey değişti.
Aşk ise bu denklemde en y...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Giriş bölümüne gelen yorumlarınız ve oylarınız için çok teşekkür ederim. Ateş ve Mavi bir aksilik olmadığı sürece her pazar günü yayınlanacak.
Bu evrende her şey dibine kadar yaşayacaksınız. Kar taneleri Ateş ve Mavi'nin saçlarına tutunacak ama biz üşüyeceğiz. Bundan sonraki bölümlerde olacaklara hazır olun.
Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı da unutmayın. Yorumlarınızı okumayı çok seviyorum.
Lana Del Rey, Happiness Is A Butterfly
İyi okumalar!
Varoluşunun ilk saniyesini hiç düşündün mü? Bir geçmişinin olmadığı ilk anı?
Yaşamın başladığı yerde seni karşılayan karanlığı peki? Orası yaşamın ölüme en yakın olduğu andır. Mutlak bir karanlığın içinde yanmaya başlayan yaşam ilk ölümü aydınlatır.
Doğduğum anı düşündüm.
Yüzüme vuran ilk ışığı... Bir doktor beni annemin kucağına bırakırken Tanrı izliyor olmalıydı. Bir gün başımı karanlık gökyüzüne kaldıracak ve ona bakacaktım. Orada olacak, bakışlarını üzerimden ayırmayacaktı. O gece günahlarımı elimde tutacaktım. Onu göremesem de bakışlarım tam üzerinde olacaktı.
Doğduğum anı düşündüm.
Zihnim mutlak surette karanlıktaydı ama ikinci saniyede kaderim çoktan çizilmiş olmalıydı. O kader beni annemin kucağından aldı, büyüttü, yaralar açtı ve bir perşembe akşamına bıraktığında yirmi yaşına girmeme sadece üç gün kalmıştı.
Babam öldüğünde, babamdan sonra annemi de kaybettiğimde, amcamın evinde yaşamak zorunda kaldığımda, düştüğümde tek başıma ayağa kalkmayı öğrendiğimde, okulda, artık hiç kimsem olmadığını kabullendiğimde yıllardır süren bir düşten uyandım.
Bu düş bütün hayatımdı.
Geçmişin sayfalarını karıştırdığımdaysa bu düşün başladığı uykuya nasıl daldığımı söyleyemezdim.
Aile bir kaleydi. Onu koruyan surları ve sadece gerektiğinde dışarı açılan bir kapısı olan güçlü bir kale. Bense açıktaydım. Annem ve babam öldükten sonra o kale benim için tamamen yıkılmıştı. Hiç surlarım ve kapanan bir kapım olmamıştı.
Bu düşün başladığı uykuya nasıl daldığımı söyleyemezdim çünkü zaten hiç uyanmamıştım.
Bu düş bittiğine göre ben kimdim?
Adım Mavi. Gökkuşağı tarafından dışlanmış siyah gibiyim.
Soğuktan buz kesen parmaklarımın arasındaki telefonun ekranına baktım. Tarih 3 Ocak, saat 15.43'tü.
