öyle bir karanlığın içerisindeyim ki çıkamıyorum içinden.O kadar yaralanmışım ki cesaretim yok buradan çıkmaya.Belkide korkuyorum,tekrar yaralanmaktan.Öylece kaldım bu sonu olmayan huzursuz karanlıkta,ürküyorum tekrar ışığı görmekten.Korkuyorum insanlardan ve saçma darbelerden.Çaresiz,savunmasız ve korkak ilerliyorum bu yolda.Her şey üzerime geliyor halim yok,tahammülüm hiç yok.İnsanlara güvenmek,asla.Sevmiyorum bu yüzden insanları,nefes alan her şeyden nefret ediyorum.Belki de karanlık bana doğru ışığı gösteren,belki de yanlışlardan kurtaran.Ben burada öğreniyorum mutluluk denen illetin ne demek olduğunu,ben bu karanlıkta buluyorum doğrularımı.
Mutluluk babamın canım kızım demesiymiş meğer,annemin yanağıma kondurduğu bir buse imiş mutluluk.
