Η Κόλαση και ο Παράδεισος μου.

Εξηγησεις

Part 6

Με έσερνε δεν ξερω εγω για πόση ώρα!
Ποιο ειναι το πρόβλημα του;;;
"Με Πονας ηλίθιε!"
Δεν απάντησε.
Ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και μπήκαμε μεσα.
Μου άφησε το χέρι ενώ ακόμη πονάγε απο το δυνατό κρατημα του.
"Τι στο διάολο τους είπες;"
Ενα κρεβάτι υπήρχε στην μέση του δωματίου.Οποτε θα ηταν καπιανου το δωματιο.
"Εεε για τους γονεις και για το οτι εμείς-"
"Δεν υπάρχει το "ΕΜΕΙΣ" δεν το καταλαβενεις; θα χωρίσουν οι γονεις μας!"
"ΚΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;"φώναξα.Με ειχε φέρει στα όρια μου
"ΤΟ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΟΙ ΤΣΑΚΩΜΟΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΣΟΥΠ ΧΩΡΙΖΟΥΝ"
"ΑΓΑΠΙΟΥΝΤΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΜΟΣ!"
Γέλασε.
"Μην εισαι χαζή δεν υπάρχει τετοιο πράγμα όπως η αγαπη"
"ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ!"προσπαθούσα να υπερασπισθώ τον εαυτό μου.
"Α ναι Ε;για πες μου.Οταν τα είχες φτιάξει με το προηγούμενο αγόρι σου φαντάζομαι όπως καθε κοριτσι τον "αγαπούσες" και παρόλα αυτα τα σαγαπω που είπατε ΟΥΠΣ χωρίσατε."
Δεν είχα τι να πω απλα σώπασα.
"Ειδες τέτοιες μαλακιες δεν υπαρχουν.Το μόνο που σου κανει η αγαπη ειναι να σε πληγώνει.Να σε γαμαει με λιγα λογια."
Έσκυψα το κεφάλι μου δάκρυα άρχιζαν να εμφανίζονται που δεν μπορουσα να τα συγκρατήσω.
"Κανεις λαθος..."
Δεν πρόλαβε να απαντήσει.
"Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ! Η ΑΠΑΤΗ ΠΟΝΑΕΙ!Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΠΟΝΑΕΙ!ΤΟ ΨΕΜΑ ΠΟΝΑΕΙ!Η ΑΠΟΛΕΙΑ ΠΟΝΑΕΙ!"
Του φώναζα ενώ παράλληλα έκλαιγα.Τι ανόητη που είμαι.Ουτε που τον ξερω τον τύπο και με βλέπει να κλαίω.Ποσο ευαίσθητη φαίνομαι.
Με κοιταζε λες και ήμουν απο αλλο πλανήτη.
"εε συγνωμη δεν ηθελα να σε κανω να κλαψεις η κατι απλα..."έλεγε σαν να το ενοουσε πραγματικά.
"Ναι δεν εχει σημασία δεν θα μπλέκομαι στις δουλειές σου.Και ουτε καν στην ζωή σου.Δεν θα σου μιλάω.Δεν θα σε ενοχλώ και δεν θα ξανα μιλήσω στους κολλητούς σου ή φιλους σου.Μην ανησειχεις."
Πηγα να βγω απο το δωματιο αλλα άκουσα βήματα απο εξω.
Με έπιασε απο το χέρι.
Τον κοίταξα έντρομη.
"Ο Πατέρας μου"ειπε.
Στην αρχή Παραξενευτικα που αντέδρασε ετσι αλλα μετα καταλαβα.
Αυτός δεν φόραγε μπλούζα εγω ήμουν υδρωμενη και εκείνος το ιδιο και οι δυο μας φενομασταν αναστατωμενοι και βαριανασεναμε.
Το καλυτερο που θα μπορούσε να πει κανεις αν μας έβλεπε ειναι οτι παλεύαμε αλλα επειδή δεν νομιζω να μας πιστέψει ο πατέρας του Ορεστη.Πανικοβλήθηκα.
"Τι κάνουμε τωρα;" τον ρώτησα τρομοκρατημενη.
"Ορεστη;Ερμιονη;"πλησίαζε.
Ο Θεέ μου βοηθά μας.
Με έπιασε απο το χέρι και άνοιξε την ντουλάπα.
Δεν υπήρχαν πολλα ρούχα.
Έκλεισε την πόρτα και με τράβηξε πανω του.
Αυτο με εκανε να βαριανασενω ακόμα πιο γρήγορα η καρδιά μου ηταν ετοιμη να εκραγεί.
Φοβόμουν οτι θα νιώσει πως ενιωθα πραγματικά ετσι όπως ήμασταν
Ηταν κολλημένος απο πισω μου και εκαιγα τι είχα πάθει;
Ο Κ Χαρης μπήκε μεσα.
"Ορεστη;"
Εκανε ενα βήμα και βρέθηκε ακριβώς μπροστα μας.Η ντουλάπα ειχε χαραμάδες οπότε μπορούσαμε να τον δούμε δεν άντεχα να ειναι σε αυτή την στάση.
Ηθελα να αναπνευσω αλλιώς θα έσκαγα.Πηγα να αφήσω την αναπνοή μου αλλα ενα χέρι βρέθηκε στο στόμα μου.
Ηταν ζεστό το χέρι του.Αναρωτιομουν αν ήμουν η μονη που ενιωθα ετσι.Αλλα κούνησα το κεφάλι μου με αυτή την σκέψη εδω μιλάμε για τον Ορεστη!Εχει παει με τις πιο όμορφες κοπέλες.Και τι με νοιάζει καταρχάς;;;
Αλλα δεν έφτανε το χέρι του για να με σταματήσει απο το να κανω ήχους γεμάτους απελπισία για οξυγόνο.
Με γύρισε απότομα προς το μέρος του και τα χείλη του βρέθηκαν πανω στα δικά μου.

ταν ταν ΤΑΝ μη τρομάζετε που ανέβασα ετσι γρήγορα απλα βρήκα χρονο και λιγο περισοτερη έμπνευση.
Παιδια τα ορθογραφικά θα γίνονται αλλα προσπαθώ να μην υπαρχουν πολλα.Σας άρεσε αυτο το κεφάλαιο;αν ναι ψηφίστε και ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ λατρεύω να διαβάζω τα σχόλια σας γιατι τότε δεν αγχώνομαι αν σας αρέσει η οχι.Θελω ΓΝΩΜΕΣ!
Όπως παντα,
με αγαπη,
Λιλη •-•