Merhaba ben Ender Çelebi. Size biraz kendimden bahsetmek istiyorum. Evliyim, üç tane çocuğum var. İkisi yurt dışında. Kızım daha küçük olduğu için yanımda duruyor. Kocamdan bahsedecek olursam, ona asla aşık olmadım. O da bana aşık olmadı zaten. Kızım Kumsal...ondan da değil. Ve Engin de bunu biliyor. Evet Kocam'ın ismi Engin. Benim aşık olduğum bir kişi vardı. Onunlada olmayınca Engin'le evlendim...Neyse geçmişi açmaya gerek yok. Onun dışında, bir tane kardeşim var Caner. Sağolsun her şeyimi yapar....Zaman geçtikçe benimle ilgili daha çok şey bileceksiniz....
Ender sabah'ın ilk ışıklarında uyandı. Yanına baktığında, biricik kızı uyuyordu. Tebessüm etti. Var yok arası saçından öptü ve onu uyandırmadan onun yanından kalkıp kendi odasına gitti. Odaya girdiğinde, Engin oda da yoktu. Aslında buna sevinmişti. Çünkü onun o memnuniyetsiz suratını görmek istemiyordu. Dolabını açtı. Kendisine sade ve bir o kadar da şık bir takım seçti. Giyindikten sonra solana indi Caner de salondaydı.
Ender : Caner, günaydın canım.
Caner : Günaydın Abla. Yine çok şık ve güzelsin. Ender güldü ve kardeşinin yanağını sıktı.
Ender : Yerim seni. Teşekkür ederim canım kardeşim. Caner ve Ender konuşurken Kumsal onların yanına koşarak geldi ve dayısına sarıldı.
Kumsal : Dayı! Hoş geldinnn Caner Kumsalı kucağına aldı yanağından öptü. Ender onları gülerek izliyordu.
Caner : Hoş bulduk prenses. Nasılsın bakalım?
Kumsal : Çok iyiyim dayı. Kumsal dayısı'nın kucağından indi. Annesine baktı
Kumsal : Anne, beni bugün okula sen götürür müsün?
Ender : Tabiki de götürürüm aşkım. Kızının yanağından öptü
Caner : E hadi ya! Ben çok acıktım. Kahvaltı yapalım.
Ender : Engini bekliyoruz. Gelsin yaparız. Caner oflayarak gözlerini devirdi. Tam bu sırada Engin geldi. Biraz yüzü düşük ve gergin gibiydi.
Engin : Merhaba.
Ender : Merhaba Engin
Caner : Hoşgeldin enişte.
Engin : Hoşbulduk hoşbulduk. Hadi kahvaltıya geçelim. Caner ablasın'ın yanına yaklaştı sessizce
Caner : N'olmuş buna abla?
Ender : Ne bileyim öğreniriz. Ender Kumsal'ın elinden tuttu ve masaya geçtiler. Ortam sessizdi. Ender Engin'e bakıyordu. Hareketleri, yemek yemesi bi garipti. Ne olduğunu sormak istiyordu ama, yanlarında da çocuk vardı. Bu sessizliği bozan, Kumsal oldu.
Kumsal : Anne ben doydum. Sende doyduysan gidebiliriz.
Ender : Gidelim aşkım.
Kumsal : Görüşürüz baba.
Engin : Hıhı görüşürüz. Kumsal dayısın'ın yanağından öptü.
Caner : Ohh kuzum benimmm. Dikkat et kendine.
Kumsal : Tamam dayı. Kumsal annesinin elinden tuttu ve arabaya bindiler...Bir süre sonra okula geldiler.
Ender : Evet aşkım geldik. Şimdi beni iyi dinliyorsun. Kimseyle kavga etmek yok, öğretmenlerini iyi dinle. Ayrıca yabancılarla konuşmakta yok. He birde, yemeğini yemeyi unutma. Okey?
Kumsal : Offf anne! Hep aynı şeyler. Neyse okey. Ender güldü.
Ender : Aaa! Laflara bak! Neyse. Anne'ye bir öpücük ver bakalım. Ender yanağını Kumsal'ın dudağına yaklaştırır. Kumsal'da annesini öper. Ve arabadan iner. Son kez arkasına bakıp, el sallar Ender de ona el sallar ve okula girer. Ender de şirkete gider. Engin'in odasında konuşma sesleri duyar, kapıyı dinlemeye başlar. Engin adamı ile konuşuyordur.
