AĞLADIĞIMA BAKMAYIN (üç kadın)

Poyraz kayıp

" Babaaa, maamii annem geldi."

Bir yandan Üstün bir yandan Balım babalarına bağırıyordu. Gülbeyaz karşıladı Bergüzarı.

"Poyraz kalkmadı mı?"

"Bilmiyorum. Biz kahvaltıyı hazırladık çocuklar seni bekliyordu ama Poyraz abiyi görmedim."

"Gidip bakayım."

Önce çocuklara sarıldı sonra Poyrazın odasına gidip kapıyı çaldı. Bir, iki, seslendi, cevap yok.

Kapıyı yavaşça araladı, Yatak hiç bozulmamıştı.  Gece de aramamıştı ama bunu sorun etmemişti. Zaten kafası iyi olduğundan hemen yatmıştı.

"Gülbeyaz, Poyraz gece gelmemiş!"

"Evet farkındayım, ama sizin yanınızda sanıyordum. Sonrada geç oldu diye yattık."

Bergüzar ,Poyrazı aradı ama telefon telesekretere düşüyordu. Meraklandı.

"Gülbeyaz, ben Nur anneye gidip bir bakayım belki o nerede olduğunu biliyordur."

İki sokak öteyi koşarak gitti. Nefes nefese kalmıştı ve başı zonkluyordu.

Zile bastı. İçeriden Nurhayat hanımın sesi geldi.

"Geliyorum."

Kapıyı araladı. Bergüzarı görünce ardına kadar açıp gülümsedi.

"Hoş geldin kızım. Donmuşsun ve nefes nefese kalmışsın! Bir terslik yok değil mi?"

İçeriden Poyrazın sesi geldi.

"Annee kim bu saatte gelen. Off başım çatlıyor.

Bergüzar, Poyrazın sesini duyunca tüm sinirleri boşaldı ve kapının eşiğine oturup daha doğrusu yığılıp ağlamaya başladı. Ne ağlamak ama, hıçkırarak sesli sesli.

"Poyraz buraya gel hemen."

"Ne, ne oldu? Bergüzar sevgilim iyi misin herkes iyi mi?"

Bergüzar başını salladı. Poyrazın uzanan eline tutup kalktı, sımsıkı sarıldı.

"Seni, seni evde bulamadım. Telefonun cevap vermiyor, başına bir şey geldi sandım."

 Hem ağlıyor, hem içini çekiyor, hem de bunları söylemeye çalışıyordu. 

Poyraz, da ona sıkıca sarılıp içeri götürdü. Ardından Nurhayat hanım.

"Özür dilerim canım. Çok özür dilerim. Bu kadar endişeleneceğini düşünmedim. Anne telefonumu gördün mü?"

"Yoo dün akşamda elinde görmedim. Sanırım arabada bıraktın."

"Tabi ya, hemen döneceğim diye!"

Bergüzarın saçlarını okşayıp öpüyordu.

"Evi ara Poyraz. Çocuklar üzülmesin hemen gidelim acıkmıştır onlar."

"Bi dur be güzelim. Biraz sakinleş."

"Tamam ben ararım." Nurhayat hanım mutfağa geçip çocukları aradı.

"Hayatım, dün gece kızlar gecenizi  bozmak istemediğim için aramadım. 

Anneme uğrayıp biraz laflarız, sabah kahvaltıya gelmesi için de kandırırım diye düşündüm.

 Sonra bir şeyler atıştırdık, sonra şarap, sohbet. Uzun zamandır konuşamadıklarımızı konuştuk. Sonra çok geç oldu diye yattık, daha doğrusu, iki şişe şarabı devirince sızmışım."