Bilmiyor annem, her gece yastığın soğuk yüzünde ciğerlerime saplanan ağrıyı. Bilmiyor annem, hâlâ gizli gizli ağladığımı. Bilmiyor annem her resim çizdiğimde hakkında sadece bana benzediğini bildiğim bir adamı aynaya bakarak çizmeye çalıştığımı.
...
Bölüme başlamadan önce küçük bir duyuru yapmak istiyorum merak etmeyin uzun değil.
Eğer aranızda hayvanlara, çocuklara, insanlara yapılan şiddete sunulan bahaneyi kabul edip olur öyle ya diye düşünen varsa lütfen beni takipten çıksın.
Geçen gün bir barınak görevlisi kafasına kürekle vurarak bir canı öldürdü. Bu vahşetin farkında mısınız?
Tüylerim diken diken oldu, oturdum iki saat kadar ağladım. Keşke gözyaşlarım o canı geri getirse. Keşke gözyaşlarım onu diriltebilse. Diğerlerini bilmem ama ben, nefessiz kaldığı poşetten korku dolu gözlerle çıkan, kurtulduğunu sandıktan çok değil az bir süre sonra solunum yetmezliğinden vefat eden kediyi ve öldürülen köpeklerin yerde sürünerek götürüldüğünü unutmayacağım.
Moralim bozuk o yüzden her zaman yazdığım giriş yazılarını yazamayacağım.
Dört yüz yorumu geçer misiniz?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüme bir piyon bırak ♟
İyi okumalar...
I MONSTER- Who is she? ...
13. BÖLÜM: TEHLİKE
Endişenin kışkırtıcı buz kütleleri harflerime,hislerime, yapacaklarıma ve uğruna yanacaklarıma sarılıyordu.
Zordu, birisi için endişelenmek zordu. Can yakıyordu ve can donduruyordu.
Ellerim dizlerimde, gözlerim yerde, hislerim en tepedeydi. Her zaman dik olan başım eğilmişti, çare üretmeye çalışan zihnim bana sürekli ihanet ediyor, çamurlu engellerinde süründürüyordu.
"Ezel, kendine gelmelisin," dedi omzuma dokunan elin sahibi. Elin sahibi beni rahatlatmak için uğraşıyordu, gitmesi gerekiyordu ama beni bırakamıyordu. Tıpkı gözlerimden bıraksam da gönlümden bırakamadığım gibi. "Giray ve Tarık'a haber verdim, seni onların evine götüreceğim. Karavezir'i bulmak için gitmeliyim...Ezel, beni dinle. Buradayım."
Adı baba olan adamdan aldığım siyah gözlerimi yerden kaldırıp Cesur'un ela gözlerine çevirdim. "Ben uyusam, uyansam, uyandığımda yanımda olacak mı?"
Ne istediğimi kendim de bilmiyordum. Gözlerimi ebedi bir uykuya kapatmak, olur da kazara uyanırsam yanımda onu görmek istiyordum. Küçükken onunla cennette tanışacağımı, orada hep beraber olacağımızı hayal ederdim hep. Büyüdükçe anladım. Büyüdükçe neden hep cennette kavuşacağımızı düşlediğimi anladım. O, bu dünyada hiç yanımda olmamıştı çünkü. O, beni bu dünyada terk etmişti çünkü.
