Güneş tenimi yakıyordu.
Güneşli ama ılık hava hissi veren bir gündü.
Kafamın kazan gibi olduğunu farkettim.
Anlaşılan dün gece içkiyi fazla kaçırmışım.
Karşıdaki deniz manzarasıyla,adeta bir plaj havası veren balkonumda uyuyakalmışım.
Beni eve getiren kişinin kuzenim Saffet 'ten başkası olduğunu hatırlamıyorum.
Saffet'i arayıp kahvaltı yapmaya çağırdım,elimi yüzümü yıkayınca kendime geldim ve kahvaltıyı hazırlamaya başladım.
Evde ekmek bitmişti ama Saffet'in her zaman iki ekmek,iki simit ve gazete getirdiğini aklıma getirince sıkıntı kalmamıştı.
Saffet'i beklerken balkonda uyuyakalmışım
Zilin sesiyle uyandım .
-Hoşgeldin Saffet
-Oo, hoşbulduk sarhoş kuzen
-Aa ayda bir içiyorum biliyorsun ,o da dertlerimle hiç başa çıkamadığımda.
-Tamam ,tamam Ekmek ,simit birde okursun diye gazete aldım.
-Hiç şaşırmadım. Hadi geç sofraya.
-Yine o geceyi mi düşünüyordun da haddinden fazla içtin ? Bak kuzen artık o geceyi unutman gerek korkunçtu biliyorum.
(Derin bir of çekerek)
-Çay oldu sayılır ben koyup geleyim
-Anladım yine konuyu açmak istemiyorsun
Tamam ,tamam sustum.
Mutfağa gittiğimde sanki kalbimde bir acı vardı.
Yanaklarımın hafif ıslandığını farkedince
Saffet'in "çaylar nerede kaldı "demesiyle irkildim.
Saffet yıllardır neredeyse her gün gelirdi,beni hiç yanlız bırakmazdı.
Hayatta olan tek ailem Saffet'ti.
Bazen soğuk espriler yapsa da iyi bir insandı.
Hele de beni o geceden beri yanlız bırakmaması
"Dost kötü günde belli olur" sözünün kanıtıydı.
Kuzenim olmasına rağmen en yakın dostumdu.
-Ohoo seninle işimizvar bir çay da koyamayacaksan.
-Tamam tamam geldim,al afiyet olsun.
-Oh mis gibi sağol
Saffet polis olduğu için meslek huylarını sergileyip dururdu. Yine yutkundu ve
"Canını sıkmak istemem kuzen ama elimizde olan son deniz kıyısına da baktık .Esra 'dan hâlâ bir haber yok.Tam bir yıl oldu , aramaları daha fazla sürdüremeyiz." Dedi
Canım çok yanıyordu son umudum olan yerde de yoktu yanaklarımın yine ıslandığını farkettim.
Saffet'in konuştuğu söylemekte olduğu şeylerin hepsi kulağımda çınlar gibiydi.
Saffet'i uğrattıktan sonra hergün aynı şeyleri yazdığım defteri aldım ve başladım yine yazmaya:
"O gün yani tam 1 yıl önce
Yakında evlenecek olduğum nişanlım Esra'yla
O gitmeyelim demesine rağmen tekne gezintisine çıktık .
Çıkmaz olaydık ...
Kısa kesmek gerekirse çıktığımızla fırtınanın kopması bir oldu gerisini zaten hatırlamıyorum bilene gözümü açtığımda hastanedeydim ama Esra yoktu. O gün bugündür Esra kayıp.
1 yıl boyunca hiç usanmadan bıkmadan Esra'yı aradım umudumu hep korudum.
Ama bugün Saffet'in söyledikleri biraz umudumu yitirmeme yol açtı .
Umudumuz olan son noktaya da bakıp bulamadık diyince içimden birşey koptu sanki.
Artık dayanamıyordum ,bende yok olmak istiyordum.Esra'sız 1 yılı o kadar zor geçirmiştim ki o'da onu bulmanın umutlarıyla,
Artık umudum da kalmadı hayata tutunmak için hiçbir sebebim yok...
Belki de herkesin hayata tutunma sebebi Umut etmektir .
Hayat bu elbette herkes istediği şeye kavuşamaz Ama bunun için çabalayanlar belki bir yere gidebilir .Şimdi bana en iyi gelen şeyi yapacaktım.
Bir sahil kenarında oturacaktım öylece insanları izleyecektim, sessiz ve çaresiz... hayattan istediğini alamamış bir insan olarak... Ama hala hayatta olan nefes alan bir insan olarak .
"Sahil kenarı o kadar iyi geliyordu ki bana.Bizim simitçi Adem abi'nin yüzündeki tebessüm ,diğer taraftan bizim baloncu ve bir çocuğun balona olan aşkı, bir taraftan ise balona bilene parası yetemeycek masum bir Baba .bu muydu ki adalet .Diğer yandan bizim kestaneci abi kestane satar dururdu öyle çok müşterisi olmamasına rağmen ,hiçbir zaman vazgeçmezdi bundan. niye biliyor musunuz? Çünkü çok seviyordu bu işi yapmayı .kısacası herkes hayatta bir yerlerde hayatı devam ettirmeye çalışıyorlar .Elbette herkes mutlu değil ama en azından yaşamaya çalışıyorlar. Biliyorlar ki mutlu olmayı bekleseler Sonu Gelmez onun için başka çareleri yok .
Herkesin bir derdi var işte, benim tek derdim ise Esra'ydı onu kaybetmenin verdiği acıydı onu bir daha hiç göremeyecek olmamdı...
Eğer bir insanı kaybettiyseniz Hele de o insana çok seviyorsanız bu sizin için Çok üzüntü vericidir .
Çünkü o insana alışmışsınızdır onun yokluğunu hiç düşünememişsinizdir. insanlar Belki de bu yüzden bu kadar üzülür ,ölüm yokmuş gibi.
Hep yanınızda olacağını düşünürsünüz çünki
Diğeri aklınıza gelmez.
Sadece ani bir anda..."
